Μνήμη ολίγων κιλομπάιτ (ΚΒ)

Το ποιοι ήταν οι γενίτσαροι είναι γνωστό, αλλά για να φρεσκάρουμε την μνήμη μας θα πρέπει να θυμίσουμε ότι με την διαδικασία του παιδομαζώματος οι Οθωμανοί έπαιρναν τα αγόρια – κύρια – χριστιανικών οικογενειών, τα οποία ξέκοβαν από τις ρίζες τους και με την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση τα έκαναν πιστούς υπηρέτες του σουλτάνου, τον οποίον είχαν πλέον ως πατέρα. Γι’ αυτό και το σημαντικότερο στήριγμα του σουλτανάτου ήταν οι γενίτσαροι, ετοιμοπόλεμοι, σκληροί και αδίστακτοι ακόμη και προς τους «ομοεθνείς τους». Ποια ήταν η λογική όλου αυτού του πετυχημένου εγχειρήματος, μέσα από το οποίο αναδείχθηκαν ικανά και πιστά στελέχη τα οποία υπηρέτησαν σε σημαντικές θέσεις της αυτοκρατορίας; Να κόψει το άτομο από τις ρίζες του, από το παρελθόν και την ομάδα που ανήκε και να υποστεί την κατάλληλη «εκπαίδευση» επάνω σε νέες αντιλήψεις και απόψεις που εξυπηρετούσαν την κυρίαρχη οθωμανική τάξη. Ο γενίτσαρος ήταν χριστιανός στην καταγωγή και Οθωμανός στην ψυχή. Μάλιστα η σχέση γενίτσαρων και σουλτάνου ήταν σχέση «τροφής». Ο σουλτάνος ήταν αυτός που είχε την ευθύνη της «τροφής» τους και αυτοί την υποχρέωση να τον υπηρετούν μέχρι θανάτου. Γι’ αυτό το ιερότερο σύμβολο ήταν το καζάνι, η ανατροπή του οποίου σήμαινε ότι έχουν στασιάσει και ως σύμβολο εξουσίας είχαν μια κουτάλα, με την οποία έπαιρναν το μερίδιο της εξουσίας που τους παραχωρούσε ο σουλτάνος.

Η εξουσία ήταν το σύμβολο των γενιτσάρων ενώ για τους υπόλοιπους υπόδουλους η σκούφια! Γνωστή η φράση «από πού κρατάει η σκούφια σου;» με την οποία αναζητούμε τις ρίζες κάποιου. Από πού έρχεται, ποιοι ήταν οι προγονοί του; Δηλωτικά όλα της σημερινής του ταυτότητας. Σε αντιδιαστολή στους γενίτσαρους ποτέ δεν επιτρεπόταν να γίνει μια τέτοια ερώτηση, γιατί δεν υπήρχε «σκούφια» παρά μόνο «κουτάλα», δεν υπήρχε οικογένεια, κοινωνικό περιβάλλον, φιλίες, υπήρχε μόνο ένα πρόσωπο, ο σουλτάνος.



Το τελευταίο διάστημα στην Γαλλία, μια χώρα με ισχυρή πολιτιστική ταυτότητα, από τις πιο ισχυρές των νεώτερων χρόνων, έχει ανοίξει ο διάλογος για την εθνική ταυτότητα. Όχι άδικα καθώς νοιώθουν να απειλούνται από την ισλαμική ταυτότητα η οποία αναδεικνύεται τελικά ποιο ισχυρή από την δική τους.



Εμείς βέβαια εδώ δεν έχουμε τέτοια προβλήματα, ως γνήσιοι γενίτσαροι οι νεοέλληνες, έχουμε αποποιηθεί καταγωγή, ιστορία, γλώσσα και παιδεία, οπότε με κυρίαρχο σύμβολο την κουτάλα πορευόμαστε προς το μέλλον. «Νυν υπέρ πάντων… η κουτάλα», το φωνάζαμε στο παρελθόν και το φωνάζουμε και τώρα ότι η διαφθορά και η «λαμογιά» δεν είναι ούτε πολιτικό, ούτε νομικό, ούτε οικονομικό πρόβλημα, είναι πρόβλημα ταυτότητας. Ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και που πάμε;

Αν κάποιον δεν τον απασχολούν τέτοια ερωτήματα και η μνήμη ολίγον ΚΒ (κιλομπάιτ) είναι αρκετή για να πορεύεται κανείς!!!

Το γκουρμέ εστιατόριο

Ακόμη ένα παιχνίδι της ιστορίας, αυτό που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες, κι αυτό γιατί μπορεί ο Κώστας Σιμίτης να είχε εισπράξει το προσωνύμιο «ο λογιστής» - με την έννοια ότι νοικοκύρεψε τα οικονομικά μας και έβαλε στην ΟΝΕ -,φαίνεται όμως ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα τον κατακτήσει άξια, μιας και όπως δείχνει είναι ο πρώτος μεταπολεμικός πρωθυπουργός που θα υλοποιήσει ένα τόσο μεγάλο σχέδιο περικοπής των δημοσίων εξόδων και κατ’ επέκταση αλλοίωσης της φυσιογνωμίας του κρατικού μηχανισμού. Δεν ξέρουμε αν το έχετε καταλάβει αλλά αν και η κυβέρνηση άργησε να πάρει μπρός, τώρα δεν μπορεί να σταματήσει, κάθε βδομάδα θα βγαίνει και ένα καινούργιο μέτρο και μια νέα ρύθμιση θα ισχύσει. Που θα πάει αυτή η ιστορία; Τα μάτια όλων είναι στραμμένα στην σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου και ο λόγος είναι ότι μας δημιούργησαν την προσδοκία πως εκεί είναι το κρίσιμο ραντεβού με τους ευρωπαίους εταίρους για να κριθεί το αν θα έχουμε βοήθεια και τι είδους θα είναι αυτή. Βέβαια το θέμα δεν είναι στην ημερήσια διάταξη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γίνει συζήτηση. Και αν και αυτή η συζήτηση καταλήξει σε ένα αρνητικό για την χώρα μας συμπέρασμα, τι γίνεται μετά;




Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Όπως φαίνεται κανείς δεν ξέρει, ο μόνος άξονας που υπάρχει στην κυβερνητική πολιτική είναι «το κάντε οικονομία» και πέραν τούτου ουδέν. Την ίδια ώρα η παραγωγή βουλιάζει ακόμη περισσότερο και η παρατεταμένη ύφεση δεν είναι ένα μελλοντικό σενάριο αλλά μια απτή πραγματικότητα. Η κατάρρευση όλου του μεταπολεμικού και ιδιαίτερα του μεταπολιτευτικού μοντέλου ανάπτυξης είναι γεγονός, μένει να δούμε και το πολιτικό μοντέλο να καταρρέει για να ολοκληρωθεί η παρούσα ιστορική φάση. Και μετά;



Η μόνιμη αναπηρία που διατρέχει τον εθνικό κορμό του νεοελληνικού κράτους από της ιδρύσεως του μέχρι σήμερα δεν επιτρέπει αισιοδοξία για το μέλλον. Η διαφθορά και η λαμογιά είναι σύμφυτη με την απουσία εθνικού οράματος και άγνοιας της ιστορίας και όπως σημειώναμε προχθές, η παρουσία των δυο πρώτων και η απουσία των δύο δεύτερων είναι ικανές και αναγκαίες συνθήκες για την εκπόρνευση της πολιτικής. Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για ανόρθωση της χώρας και εξόδου της από τον φαύλο κύκλο της χώρας οφείλουμε να αναζητήσουμε την υγιή πολιτική δράση. Να αποκαταστήσουμε την τραυματισμένη τιμή και υπόληψη της πολιτικής και των πολιτικών, αλλά το δυστύχημα είναι ότι αυτό το έργο είναι τιτάνιο!!! Με ποιους να πορευτείς, ποιοι είναι σε θέση να εμπνεύσουν και να ηγηθούν μιας εθνικής προσπάθειας; Ζητήματα που όσο και να τα συζητάμε δεν μπορούν να απαντηθούν γιατί ξεχνάμε ένα βασικό, ότι για να υπάρξει αξιόπιστη πολιτική και τα ανάλογα υποκείμενα δράσης θα πρέπει να υπάρξουν πρώτα Πολίτες, είδος σπάνιο και περιθωριακό.



Είναι σαν να ζητάμε να λειτουργήσει γκουρμέ εστιατόριο στην κάτω Ραχούλα. Με ποιους πελάτες, τον Γιάννο τον τσομπάνη ή με την Παγώνα που αρμέγει τα ζώα; Κάπως έτσι είναι και με την πολιτική, οι πελάτες φτιάχνουν το μαγαζί, για την περίπτωσή μας οι Πολίτες!

Ο γλωσσοδέτης

Ένα από τα σημαντικότερα αποτυπώματα που άφησε η ελληνική πορεία στο πέρασμα του 20ου αιώνα ήταν η σταδιακή συρρίκνωση της σφαίρας επιρροής της Ελλάδας, παρά το γεγονός ότι είχαμε σοβαρές επεκτάσεις στα εθνικά σύνορα. Γιατί μπορεί τα ελληνικά σύνορα από την Λαμία να έφτασαν στην Κακαβιά, τον Έβρο και το Καστελόριζο, συγχρόνως όμως έχασε σημαντικές παρουσίες σε όλη την Εγγύς και Μέση Ανατολή καθώς και τα Βαλκάνια. Ο Ελληνισμός σταδιακά έγινε Ελλαδισμός και τις τελευταίες δεκαετίες του αιώνα έγινε Αθηναϊσμός, αφού η γεωγραφική συρρίκνωση συμβάδιζε και με το κλείσιμο των μέχρι τότε ανοιχτών οριζόντων. Τα πραγματικά σύνορα σήμερα βρίσκονται κάπου στο Σχηματάρι και από εκεί και μετά επικρατεί η πολιτική της εγκατάλειψης. Όλες οι κατά καιρούς εξαγγελίες για Περιφερειακή Ανάπτυξη αποδείχθηκαν κενό γράμμα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, πόσο εύκολο είναι να θίξει κάποιος το ζήτημα και την αναγκαιότητα που υπάρχει, η Ελληνική Πολιτεία να δείξει ενδιαφέρον για τους λίγους Έλληνες που έχουν απομείνει σε κάποιες από αυτές τις περιοχές;




Όπως έχει ηττηθεί από την Προτεσταντική λογική το Βυζάντιο – και μόνο τα τελευταία χρόνια υπάρχουν κάποιες ρωγμές σε αυτό το συκοφαντικό οικοδόμημα που χτίστηκε τους τελευταίους αιώνες – έτσι και από την αθηνοκεντρική λογική είναι απόβλητοι οι λίγες χιλιάδες Ρωμιών που έχουν απομείνει στην Πόλη, την Ίμβρο και την Τένεδο. Αυτή την στιγμή δεν επιβιώνουν περισσότεροι από 3.000 – 3.500 άτομα κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, με στερήσεις σημαντικών ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων και παρ’ όλα αυτά το ζήτημα δεν απασχολεί κανέναν.



Το μοναδικό θέμα που τίθεται από την Ελληνική Πολιτεία στις επαφές με την Τουρκία είναι η επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης και αυτό επιτεύχθηκε μετά από μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος με το κύρος του και με άπειρες επαφές και ταξίδια προς δυσμάς, κατάφερε να το φέρει στην πρώτη γραμμή. Για τα υπόλοιπα ζητήματα όμως που δεν είναι εκκλησιαστικής, αλλά πολιτικής φύσης ποιος θα μιλήσει; Ποιος θα τα αναδείξει;



Πριν λίγες ημέρες (στις 21 Μαρτίου) σε όλο τον κόσμο τιμήθηκε η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού. Ακούσαμε και είδαμε πάρα πολλά για τις διακρίσεις που υφίστανται οι μουσουλμάνοι στην χώρα μας, αδίκως φυσικά, αλλά δεν βρέθηκε ούτε ένας να μιλήσει για τις διακρίσεις των Ρωμιών – Χριστιανών στην γείτονα Τουρκία. Και αν δεν ήθελε να μιλήσει θα μπορούσε να προβάλει μια τουρκική ταινία, Ο ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ, και τίποτα περισσότερο. Παρά τις όποιες αδυναμίες της αυτή η ταινία μιλάει για γεγονότα που η Ελληνική Πολιτεία παθαίνει γλωσσοδέτη και μόνο που τα σκέπτεται!