Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Πέρα από την λογιστική


Η λογιστική γνώση είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για την σωστή διαχείριση των οικονομικών. Δεν μπορεί όμως σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσει την πολιτική. Γι’ αυτό και η σημερινή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης δεν έχει μέλλον, κι αυτό γιατί αποδέχεται την λογιστική διαχείριση των δημόσιων οικονομικών που θέλει να επιβάλει η Μέργκελ σε όλη την Ευρώπη, αλλά απουσιάζει παντελώς ο αναπτυξιακός σχεδιασμός που διαθέτει η Γερμανία και της επιτρέπει παρά την οικονομική κρίση να επιδεικνύει θετικούς οικονομικούς δείκτες. Η στεγνή εφαρμογή λογιστικών κανόνων θα μετατρέψει την χώρα σε ένα στρατόπεδο υποχρεωτικής εργασίας, όπου θα υπάρχουν μόνο υποχρεώσεις και ελάχιστες απαιτήσεις, περιορισμένες σε λίγο ψωμί και λίγο νερό.

Και η αρχαία Σπάρτη αυτό είχε εφαρμόσει και κατάφερε να βγει νικητής σε όλους τους πολέμους, ωστόσο η αρχαία Αθήνα ήταν εκείνη που μεγαλούργησε και άφησε λαμπρό ίχνος στο πέρασμά της από την Ιστορία. Μπορεί εμείς να τείνουμε να γίνουμε ένα κακέκτυπο της αρχαίας Σπάρτης, μια καρικατούρα, καθώς η παρουσία της είχε ενσωματώσει εξαιρετικά στοιχεία πειθαρχίας, αντοχής κ.α. τα οποία δεν διαθέτουμε, αυτός ο δρόμος όμως δεν θα οδηγήσει σε λύτρωση. Δεν μπορεί αυτή η επιλογή  να αποτελέσει το μέλλον μιας κοινωνίας, δεν μπορεί να εγείρει τις όποιες δυνάμεις έχουν απομείνει για να συγκροτήσουν ένα παραγωγικό μέτωπο ανάπτυξης, χωρίς να υπάρχει ένα όραμα.

Πως είναι δυνατό να ξαναγυρίσουμε στο ιστορικό παρόν και να ανοιχτούμε σε ένα μέλλον γεμάτο προκλήσεις και τόσο σύνθετο, χωρίς να έχουμε καταφέρει να σκιαγραφήσουμε το τι θέλουμε να πετύχουμε; Πως θα μπορέσουμε να πετύχουμε ένα νέο άνοιγμα προς τα εμπρός, αν δεν υπάρχει μια κατεύθυνση για το που πάμε και το τι ζητάμε; Η οικονομία ως αναπόσπαστο κομμάτι του λειτουργικού συστήματος της κοινωνίας, είναι όπως  η ζωή, αλλά και σαν το ποδήλατο, όσο κινείται και αναπνέει ζει, η παύση ισοδυναμεί με θάνατο. Αυτή τη στιγμή υπάρχει κάτι που της φράζει τις «αναπνευστικές οδούς» και αυτό δεν είναι άλλο από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα και η δική μας ατολμία το συντηρεί, αντί να το απελευθερώνει.

Το σύνολο του πολιτικού προσωπικού είναι «ιστορικά νεκρό» αδυνατεί το κλείσει το τελειωμένο κεφάλαιο της μεταπολίτευσης και να ανοίξει καινούργιο, γιατί προσπαθεί στην νέα κατάσταση να μεταφέρει τα κεκτημένα του. Μας ενοχλεί αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να ωθήσουμε σε μια νέα αλλαγή. Αν δεν γίνει αυτό όμως πως θα απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις που ήδη προαναφέραμε;

Το πολιτικό σύστημα συντηρείται από την δική μας ατολμία, γιατί δεν έχουμε εμπεδώσει ακόμη ότι ό,τι είχε να δώσει το έδωσε! Η σελίδα θα γυρίσει έτσι κι αλλιώς, το θέμα είναι πότε και με τι κόστος!!!

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Ο ανιστόρητος εαυτός μας


Το έχουμε σημειώσει πολλάκις από αυτή τη στήλη και χαιρόμαστε που το ακούμε τελευταία όλο και πιο συχνά, ότι δηλαδή, η ενασχόληση με την Ιστορία δεν εκφράζει απλά μια διάθεση δημιουργικής αξιοποίησης του χρόνου αλλά είναι κάτι πολύ βαθύτερο, είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μπορεί κάποιος να αυτοπροσδιορίζεται ως πολίτης. Μια ιδιότητα κορυφαία για κάθε άτομο που θέλει να είναι ενεργό μέλος μια κοινωνίας ανθρώπων. Πως μπορεί όμως κάποιος να έχει την δυνατότητα να αναπροσδιοριστεί ως πολίτης αν δεν έχει περπατήσει εκείνα τα βήματα που θα τον οδηγήσουν στην αυτογνωσία ή τουλάχιστον στην αναζήτησής της;

Η Ιστορία όσο πίσω και αν γυρίσουμε στο χρόνο είναι ένα ανοιχτό βιβλίο, όπου κάθε φορά που την διαβάζουμε καταλαβαίνουμε και κάτι διαφορετικό, γιατί η οπτική γωνία της κάθε εποχής είναι τελείως διαφορετική. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τεράστιο κενό, το οποίο προσπαθήσαμε – τουλάχιστον – να περιγράψουμε στο χθεσινό μας σημείωμα. Ένα ψυχικό κενό το οποίο πηγάζει από την απουσία ενός κοινού τόπου, σε σχέση με τον οποίο θα μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται κάθε μέλος της κοινωνίας. Αυτός ο προσδιορισμός είναι αναγκαίος για να νοιώσει ένα άτομο δυνατό και ικανό για να βιώνει την πεποίθηση ότι μπορεί να διαχειριστεί το μέλλον του. Η απουσία του δημιουργεί φοβικά σύνδρομα, ρατσιστικές αντιλήψεις και εν γένει μια ανασφάλεια για κάθε αλλαγή στη ζωή του. Κάθε άσχημη είδηση ισοδυναμεί με μια μεγάλη καταστροφή και το αποτέλεσμα είναι να οδηγούμαστε με όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες σε αυτιστικές συμπεριφορές και ενίοτε και αυτοκαταστροφικές.

Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και κατά συνέπεια και που πηγαίνουμε. Αν η μεταπολίτευση που απέρχεται ήδη από την σκηνή της ιστορίας σημαδεμένη από την βαριά ήττα της οικονομικής χρεωκοπίας, αφήνει πίσω της ένα τεράστιο πολιτικό κενό, το αύριο φαντάζει σαν μια μαύρη τρύπα μεγέθους όσο και το έλλειμμα. Επιπλέον η  πτώση συνοδεύεται από μια τεράστια υποθήκη ψεύδους, η οποία κλονίζει περαιτέρω την εμπιστοσύνη μας στο μέλλον που έρχεται. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε την διαχείριση του μέλλοντος, ατομικού και συλλογικού, σε κανένα, ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό κι αυτό οδηγεί σε παραίτηση. Έτσι μπορούμε να αγανακτούμε με όσα συμβαίνουν αλλά αυτά δεν είναι ικανά να δημιουργήσουν αυτενέργεια…

Επιστροφή στην ιστορία, νέα ανάγνωση για να ανακαλύψουμε τον ανιστόρητο εαυτό μας και μόνο τότε θα νοιώσουμε ικανοί να διαχειριστούμε το μέλλον μας. Μέχρι τότε θα παραπαίουμε ανάμεσα σε αυτοκτονικές τάσεις ή  μια διάθεση αυτομαστιγώματος. Αν δεν νοιώσουμε το μέγεθος του ιστορικού βάθους που μας ακολουθεί δεν μπορούμε να ανοιχτούμε στο μέλλον. Οπότε όχι μόνο δεν θα  μπορέσουμε να βγούμε στα μαρμαρένια αλώνια για να παλέψουμε με τον κακό μας εαυτό, αλλά ούτε να ξανά βγούμε στις αγορές για δανεικά, θα καταφέρουμε. Αυτή η επιστροφή, αναγκαία για ένα άλμα προς το μέλλον θα σηματοδοτήσει και τη νέα, μετά την μεταπολίτευση, μετά την χρεωκοπία, εποχή της χώρας. Αν δεν συμβεί θα συνεχίσουμε να παλινδρομούμε ανάμεσα σε προστάτες και κηδεμόνες από τη μία και στα ψυχολογικά μας αδιέξοδα από την άλλη.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Μηδενισμός


Ανάμεσα στην μουτζουρωμένη πινακίδα της τροχαίας – συνήθως με κάποιο ποδοσφαιρικό σύνθημα – και τις νεόκοπες αναφορές αποδόμησης της εθνικής επανάστασης του 1821 δεν υπάρχει και πολύ μεγάλη διαφορά. Αποτελούν – τηρουμένων των αναλογιών – δείγματα μιας αυτοκαταστροφικής τάσης που ενδημεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία μας. Πιστεύουμε ότι αυτά τα φαινόμενα όπως και δεκάδες άλλα που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια τάση που μας έχει πιάσει να καταστρέψουμε ό,τι βρίσκεται μπροστά μας. Μια τάση να «τιμωρήσουμε» ένα απρόσωπο κρατικό μηχανισμό ο οποίος υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για να μας «καταπιέζει». Ποιά είναι αυτά που μας καταπιέζουν; Πρώτα και κύρια μας καταπιέζουν τα σχολικά και τα δημόσια κτήρια, γι’ αυτό και δεν χάνουμε ευκαιρία να βγάλουμε το άχτι μας, μας καταπιέζουν τα παγκάκια, τα όργανα της παιδικής χαράς, γι’ αυτό τα σπάμε, μας την δίνει στα νεύρα το καθαρό περιβάλλον γι’ αυτό και θεωρούμε ότι είναι μεγάλη «μαγκιά» να πετάμε σκουπίδια και μπάζα όπου μας βολεύει, μας «τσιτώνουν» τα νεύρα τα διόδια, οι δόσεις των δανείων, οι λογαριασμοί τηλεφώνου, ΔΕΗ και νερού γι’ αυτό φροντίζουμε να μην τα πληρώνουμε…. Αυτά και άλλα πολλά είναι εκείνα τα περιστατικά που δηλώνουν ότι αντιδρούμε βίαια και ακραία με οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο στην δική μας «ελευθερία».

Όπως φαίνεται στο μυαλό μας έχουμε σχηματοποιήσει την κατάσταση θέτοντας από τη μια ένα εχθρικό κράτος και μια εχθρική κοινωνία τα οποία πρέπει να τα πολεμήσουμε με κάθε μέσο που έχουμε και από την άλλη βέβαια έχουμε την απαίτηση αυτοί οι μηχανισμοί να μας υπηρετούν και να καλύπτουν τις ανάγκες μας… έχουμε την απαίτηση της ύπαρξης  ενός κράτος «πατερούλη»…

Προσπαθήσαμε να περιγράψουμε ξένα μεταξύ τους γεγονότα τα οποία όμως αποτελούν εμφάσεις του ίδιου φαινομένου, το οποίο δεν γνωρίζει φραγμούς, ούτε όσον αναφορά τις κοινωνικές διαστρωματώσεις, αλλά ούτε και τις ηλικίες. Είναι ένα φαινόμενο που δεν εκφράζει μια συστηματική και συγκροτημένη προσπάθεια ανατροπής των δεδομένων με σκοπό την διαμόρφωση μια νέας, δικαιότερης, δημοκρατικότερης και ουσιαστικότερης κρατικής και κοινωνικής οντότητας αλλά τον πλήρη αφανισμό της… Αν το θέμα ήταν αυτό και μόνο, δηλαδή η δημιουργία μιας αναρχικής κοινωνίας, κοινοκτημοσύνης, πλήρους ισότητας κ.λπ. έτσι όπως περιγράφεται από τους θεωρητικούς του χώρου θα υπήρχε ένα ιδεολογικό υπόβαθρο για να γίνει συζήτηση, αλλά ούτε αυτό συμβαίνει. Βιώνουμε μια τάση απόλυτου μηδενισμού, φαινόμενο άκρως πολιτικό το οποίο όμως έχει ως γενεσιουργό αιτία ένα τεράστιο ψυχολογικό κενό.  Ακόμη και αυτό όμως δεν τεκμηριώνεται ως ένα ακόμη φαινόμενο του μηδενισμού το οποίο προσδιοριστεί επακριβώς και υπαγορεύει μια συγκεκριμένη στάση ζωής και εν πάση περιπτώσει προσδιορίζει μια φιλοσοφική προσέγγιση και μια συνειδητοποίηση της ίδιας της ύπαρξης και της αξίας της, αφού και αυτό απουσιάζει από τη δική μας περίπτωση. Μήπως τελικά όλα αυτά, είναι το αποτέλεσμα του βάρους των τριών χιλιάδων χρόνων ιστορίας και εκφράζουν μια βαθιά ανάγκη φυγής από την Ιστορία;