Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Τα διαμάντια λάμπουν για πάντα


Η φετινή εορταστική κίνηση στην αγορά ήταν – τουλάχιστον για την Ελλάδα – το Βατερλώ μιας μεγάλης καταναλωτικής φούσκας που μας συνόδευσε σχεδόν σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες το εμπόριο έκανε «ανάσταση», αφού οι τζίροι που
γίνονταν στα καταστήματα δεν μπορούσαν, ούτε καν να συγκριθούν, με τον υπόλοιπο χρόνο. Γι’ αυτό και οι εμπορευόμενοι έβαζαν σχεδόν το σύνολο των επιταγών τους την ίδια ημερομηνία, 31 Δεκεμβρίου. Φέτος όμως τα πράγματα δεν κύλησαν όπως παλιά. Τα πρώτα σημάδια του καταποντισμού είχαν φτάσει από το 2010, το 2011 επιβεβαιώθηκαν και φέτος μπήκε οριστικά η ταφόπλακα για πάρα πολλές επιχειρήσεις. Σε λίγες ημέρες ο αριθμός των λουκέτων που θα πέσουν στην αγορά δεν θα μπορεί να περιοριστεί ούτε από τις πραγματικά εντυπωσιακές εκπτώσεις που έπονται.

Η ψεύτικη λάμψη των Χριστουγέννων έσβησε, τα όποια λαμπιόνια έμειναν ακόμη αναμμένα είναι απλά για να υπάρχει κάτι που θυμίζει το έθιμο, να μας θυμίζει την έλευση του Φωτός. Φάνηκε όμως ότι το φως από τα λαμπιόνια δεν ήταν αρκετά δυνατό να φέρει το φως του μέχρι τα βάθη της ψυχής των ανθρώπων. Φέτος  που τα φώτα είναι λιγότερα πέφτει το φως από τους μεγάλους προβολείς της αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο μας. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχοντες και λιγότερο έχοντες, μπήκαν  στην διαδικασία να δώσουν βοήθεια σε αυτούς που δεν είχαν ούτε να φάνε, άλλοτε φανερά και οργανωμένα και άλλοτε σιωπηρά και προσεκτικά. Φέτος τα φώτα των Χριστουγέννων «άναψαν» στις ψυχές πολλών και έλαμψαν επάνω από την Ελλάδα, χωρίς φανφάρες, χωρίς δηλώσεις πολιτικών και τις μπάντες να παιανίζουν. Κι εδώ στην Καβάλα πλειάδα είναι τα παραδείγματα αλληλοβοήθειας, πολύ περισσότερο στις μεγάλες πόλεις, Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου η δυστυχία δεν έχει σύνορα.

Φέτος ακόμη και οι έχοντες δεν μπήκαν στον πειρασμό να κάνουν επίδειξη του πλούτου τους, ακόμη και αν δεν τους έχει αγγίξει η κρίση, μια φλόγα ανθρωπιάς άναψε μέσα τους και τους εμπόδισε να κάνουν αυτό που έμαθαν χρόνια τώρα, να επιδεικνύουν αυτό που κατέχουν και όχι τα συναισθήματά τους.

Τα αληθινά, τα πηγαία αισθήματα αλληλεγγύης και βοήθειας είναι σαν τα διαμάντια, λάμπουν για πάντα και ακόμη και αν τα καλύψει η σκόνη, αυτό είναι προσωρινό. Αυτό το ψεύτικο που ζούσαμε τόσα χρόνια τελειώνει, η κρίση δημιουργεί την ρωγμή για να περάσει ο πραγματικός μας εαυτός και να σφυρηλατηθεί στο αμόνι της ζωής. Δεν ξέρουμε αν θα γίνουμε όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι, σίγουρα όμως θα μας έχει δοθεί τουλάχιστον μια ευκαιρία.

Θεόδωρος Α. Σπανέλης