«Όπως όλα δείχνουν το 2011 θα είναι η καλύτερη χρονιά των τελευταίων δεκαετιών»!!! Αν σας το έλεγε αυτό κάποιος, τώρα στην αυγή του νέου χρόνου, σίγουρα θα τον περνούσατε είτε για τρελό, είτε για υπερβολικά αισιόδοξο!!! Και όμως έχετε σκεφτεί μήπως τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα όσο φαίνονται;
Δεν χωράει αμφιβολία ότι το 2011 θα ζήσουμε ανατροπές που ακόμη και τώρα δεν τις φανταζόμαστε, ωστόσο από την άλλη η απώλεια της βεβαιότητας φέρνει μια εγρήγορση πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, η οποία σήμερα μπορεί να είναι στα σπάργανα αλλά όσο μεγαλώνουν οι δυσκολίες υποχρεωτικά θα αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο. Μια εγρήγορση που δεν έχει να κάνει μόνο με τη αναζήτηση λύσεων για τα προς το ζείν αλλά και όσον αφορά τις απαιτήσεις ποιότητας που θα αρχίσουμε να έχουμε σε κάθε συναλλαγή προς τρίτους.
Για να τα πάρουμε με την σειρά, από την στιγμή που χάνεται η βεβαιότητα που πρόσφερε μια θέση στο δημόσιο, όσον αφορά την καριέρα και την μισθοδοτική εξέλιξη, η στροφή προς την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα πολύ σύντομα θα είναι γεγονός. Από την μια θα αρχίσουν να αφθονούν τα εργατικά χέρια εγχώριας προέλευσης και από την άλλη θα αναπτυχθεί εκ νέου το ευρισκόμενο σε νάρκωση το παραγωγικό επιχειρηματικό δαιμόνιο. Ο ελληνικός λαός, στην μακρόχρονη ιστορική του πορεία, ποτέ δεν είχε δημοσιοϋπαλληλικά χαρακτηριστικά, τα οποία όμως απόκτησε μόλις τις τελευταίες δεκαετίες και έτσι έφτασε σε αυτόν τον όλεθρο.
Επίσης ο περιορισμός πόρων φέρνει άλλα δεδομένα στις συναλλαγές. Γινόμαστε, πιο απαιτητικοί για το που δίνουμε τα χρήματά μας, για το κατά πόσο αυτά πιάνουν τόπο. Αλλά και την ψήφο μας. Τουλάχιστον θα είναι ανόητος όποιος στο μέλλον τολμάει να ψηφίζει κηφήνες για βουλευτές. Όποιος ψηφίζεται θα πρέπει να έχει αποδείξει ότι αξίζει. Η εποχή των υποσχέσεων και των ελπίδων τελείωσε, μόνο όποιος έχει να παρουσιάσει έργο θα μπορεί να έχει δημόσιο ρόλο. Όσο για τους πολιτικούς τα «ωραία» τελείωσαν, τώρα θα πρέπει να κάνουν πολιτική χωρίς χρήματα, να δίνουν λύσεις, να αντιμετωπίζουν καταστάσεις με το μικρότερο κόστος για το δημόσιο ταμείο. Η εποχή που μοίραζαν εκατομμύρια για να κατασκευάζουν έργα αμφιβόλου καταλληλότητας παρήλθε. Και εδώ θα πρέπει τα χρήματα που ξοδεύονται να πιάνουν τόπο. Με άλλα λόγια θα πρέπει να ανακαλύψουν εκ νέου την πολιτική στην ουσία της και όχι στις δημόσιες σχέσεις.
Αυτά σε γενικές γραμμές για να προσδιορίσουμε μια χρονιά κατά την οποία θα πρέπει να αλλάξουν πολλά υπό την απειλή την πτώχευσης και του Δ.Ν.Τ.. Φυσικά όλα αυτά – χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες - θα έπρεπε να είχαν γίνει από χρόνια, χωρίς να έχει προηγηθεί η κηδεμονία και η εκχώρηση εθνικού χώρου στους δανειστές μας, αλλά δεν έγιναν. Ο φόβος του πολιτικού κόστους και η αδυναμία των πολιτικών να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων μας έφτασαν στο ξεπούλημα. Ευχόμαστε αυτή η κρίση να μας κάνει πιο υπεύθυνους για να περιοριστούν στο μέλλον ανάλογα φαινόμενα φαυλότητας και ανικανότητας και η αξιοκρατία να γίνει πράξη και στην πολιτική.
