Ποιός είδε κράτος λιγοστό,
σ' όλη τή γή μοναδικό,
έκατό να έξοδεύη
και πενήντα να μαζεύη;
Νά τρέφη όλους τούς άργούς,
νά 'χη έπτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Να 'χη κλητήρες γιά φρουρά
καί νά σέ κλέβουν φανερά.
Κι ένώ αύτοί σε κλέβουνε,
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ' αύτή τή γή μασκαρετήκαν
όνείρατα, έλπίδες και σκοποί,
οί μούρες μας μουτσούνες έγινήκαν,
δεν ξέρουμε τι λέγεται ντροπή.
Σπαθί άντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τά ξέρει.
Κι άπό προσπάππου κι άπό παππού
συγχρόνως μπούφος καί άλεπού.
Θέλει άκόμα - κι αύτό είναι ώραίο -
νά παριστάνη τόν Εύρωπαίο.
Στά δυό φορώντας τά πόδια πού 'χει
στό 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.
Δυστυχία σου, Έλλάς,
μέ τά τέκνα πού γεννάς!
Ώ Έλλάς, ήρώων χώρα,
τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Δεν μπορεί παρά να εκφράσει κανείς, όχι απλά τον θαυμασμό του για την σατιρική δεινότητα του Γεωργίου Σουρή, αλλά για την επικαιρότητα των στίχων αυτών που γράφτηκαν εδώ και 100 χρόνια. Ενδημικό, μόνιμο και αναπόσπαστο τμήμα του νεοελληνικού μορφώματος η διαφθορά με συνέπεια – χωρίς καμία αμφιβολία – αν ζούσε σήμερα ο Γεώργιος Σουρής θα έβρισκε μοναδικό τρόπο να εκφράσει με την ίδια έμπνευση, την διαχρονικότητα του φαινομένου. Μας χωρίζει ένας αιώνας και ωστόσο είναι απελπιστικά όμοιες οι εποχές. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα αλλάζουν αλλά οι καταστάσεις μένουν οι ίδιες, λές και έχουμε βρει τρόπο να ξορκίσουμε τον ιστορικό χρόνο, αυτόν που είναι το μέτρο όλων των αλλαγών. Η ακριβής αίσθηση του χρόνου, - λες και δεν πέρασε μια μέρα – συμβάλει στην εμπέδωση μια αιωνιότητας παγιωμένης και αμετάβλητης
Η χώρα αυτή που ζούμε, η κοινωνία της οποίας μέρος είμαστε, μας θυμίζει το παραμύθι με την ωραία κοιμωμένη. Ο χρόνος κυλάει, αλλά επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα, όλα τα ίδια μένουν, σαν να βρισκόμαστε δέσμιοι των πράξεων μιας κακιάς μάγισσας.
Ίσως τελικά σε μια χώρα που το παρά- έχει γίνει το κυρίαρχο πρόθεμα (παρά – πολιτική, παρά – πληροφόρηση, παρά – οικονομία, παρά – θυρο, παρά – λογισμός) μόνο ένα νέο παρά - μύθι και όχι μια λογική προσέγγιση, να μπορεί να ανατρέψει, τον υφιστάμενο παρά – μύθι που μας κρατάει δέσμιο και αρνητές μια διαρκώς εξελισσόμενης πραγματικότητας. Η πολιτική, η οικονομία και όλοι οι άλλοι συναφείς χώροι δεν μπορούν να γεννήσουν την ανατροπή, το παραμύθι που ζούμε θα ανατραπεί μόνο από ένα άλλο, καλύτερο. Γι’ αυτό αντί για εθνικούς σωτήρες, για ώριμους πολιτικούς και όλα τα συναφή, ας αναζητήσουμε ένα νέο παραμυθά, γιατί ο παλιός μας κούρασε! Το παραμύθι τελείωσε, νέο το νέο παραμύθι.
