Μην νομίζετε ότι απέχουμε και πάρα πολύ από το να συμβούν και στη χώρα μας γεγονότα όπως αυτά που συγκλονίζουν την Αίγυπτο. Όταν με την βία ή κάνοντας χρήση της δύναμης που προσφέρουν οι μηχανισμοί εξουσίας, διατηρείται εν ζωή μια θνήσκουσα κατάσταση, σύντομα έρχεται η ώρα που το παλιρροϊκό κύμα σπάει τα εμπόδια και ξεχύνεται ασυγκράτητο. Στην Αίγυπτο έχουμε ένα καθεστώς Μπουμπάρακ που δεν επέτρεψε τους νόμους της ιστορία να κινηθούν, στην Ελλάδα έχουμε ένα μουμιοποιημένο πολιτικό σύστημα, το οποίο ενώ βρίσκεται στην εντατική διασωληνωμένο και κρατιέται στη ζωή με τεχνική υποστήριξη, αρνείται να αφήσει ελεύθερους τους νόμους της ιστορίας να κινηθούν.
Καθημερινά τα αδιέξοδα πληθαίνουν σε όλους τους τομείς και αποδεικνύεται με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι η οικονομική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα και κυβερνητικές αποφάσεις που υπαγορεύονται από τους δανειστές μας. Περισσότερο από κάθε άλλη χρονική στιγμή είναι κραυγαλέα απούσα η ύπαρξη μιας νέας πολιτικής πρότασης μακριά από τα παρωχημένα στερεότυπα και έτοιμη να υπηρετήσει μια αναγεννητική πορεία της χώρας. Για πρώτη φορά έχουμε μια καθολική αφωνία της λεγόμενης πρωτοπορίας η οποία μην έχοντας κάτι να πει επιλέγει είτε το επιμέρους να το κάνει κυρίαρχο (βλέπε για παράδειγμα το πρόβλημα των λαθρομεταναστών) είτε την σιωπή.
Η αιτία της αφωνίας βρίσκεται στο ότι καθημερινά ανακαλύπτουμε όλοι μας ότι η κρίση είναι όλο και βαθύτερη απ’ όσο ανακαλύψαμε στην προηγούμενη ανασκόπηση. Λαμβάνει χώρα κάτι καινούργιο και αυτό ανατρέπει την προηγούμενη βεβαιότητά μας ότι «τα έχουμε δει όλα». Τίποτα δεν έχουμε δει, γιατί δεν βρισκόμαστε ενώπιων μιας οικονομική ή πολιτικής κρίσης αλλά μια δομικής κρίσης του κρατικοποιημένου έθνους. Βρίσκονται μετέωροι όσοι το υπερασπίστηκαν αλλά και όσοι το πολέμησαν ετεροπροσδιοριζόμενοι σε σχέση με αυτό. Γι’ αυτό ακόμη και η λεγόμενη Αριστερά που ήταν έξω και απέναντι στις δομές του κρατικοποιημένου έθνους νοιώθει και αυτή να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια της.
Χωρίς να το καταλάβουμε προχωρήσαμε πιο μακριά από ότι μας το επέτρεπαν τα εφόδια που είχαμε, σήμερα βρισκόμαστε μετέωροι με το κενό να χάσκει κάτω από τα πόδια μας. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν έχουμε πολλές επιλογές, αλλά ότι έχουμε μόνο μια, αλλά ωστόσο δεν τολμάμε και αυτή είναι το να ξαναγυρίσουμε από εκεί που φύγαμε. Να βρούμε το κομμένο νήμα για να βγούμε το δρόμο μας. Στον Θησέα το πρόσφερε η Αριάδνη, η οποία στην δική μας περίπτωση ούτε καν φαίνεται στον ορίζοντα.
