Πρόσφατα ανοίγοντας το email μου βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με πρωταγωνιστή ένα βάτραχο. Μια ιστορία τόσο διαχρονική όσο είναι και αυτή του «ε, και τι έγινε βρε αδελφέ;»!!!
Σύμφωνα λοιπόν με την αυτή την μικρή ιστορία, αν πάρουμε ένα βάτραχο και τον ρίξουμε μέσα σε ένα καζάνι που βράζει, μόλις έρθει σε επαφή με το καυτό νερό θα δώσει μια και θα πεταχτεί έξω. Αν όμως βάλουμε τον βάτραχο μέσα σε ένα καζάνι με νερό το οποίο βρίσκεται σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, σίγουρα ο βάτραχος θα μείνει εκεί απολαμβάνοντας το μπάνιο του. Αν αρχίσουμε να ζεσταίνουμε το νερό, τότε ίσως και να νοιώσει ευχάριστα με το χλιαρό νερό. Αν αυξηθεί και άλλο η φωτιά και το νερό ζεσταθεί και άλλο θα αρχίσει να ζεσταίνεται και ο βάτραχος αλλά δεν θα κάνει και τίποτα αφού θα είναι η θερμοκρασία σε ανεκτά επίπεδα. Αν αυξηθεί και άλλο η θερμοκρασία τότε θα αρχίσει ο βάτραχος της ιστορίας μας να νοιώθει δυσάρεστα αλλά θα νοιώθει παράλληλα και μια εξουθένωση οπότε δεν θα έχει κουράγιο να αντιδράσει. Ε, από εκεί και μετά δεν απέχουμε πολύ από το σημείο που το νερό θα αρχίσει να βράζει και ο βάτραχος θα είναι τελείως ανίκανος να αντιδράσει και να πεθάνει άδοξα! Γιατί άδοξα; Μα γιατί θα έχει παραδώσει το «πνεύμα» μην έχοντας προλάβει να κάνει ούτε κιχ!!!
Η μάχη του Μαντζικέρτ στην Αρμενία έλαβε χώρα στις 26 Αυγούστου 1071 μεταξύ του βυζαντινού στρατού υπό τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ' Διογένη, και των Σελτζούκων Τούρκων του σουλτάνου Αλπ Αρσλάν. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε μετά την καταβολή λύτρων, ενώ η βυζαντινή αυτοκρατορία υποχρεώθηκε στην καταβολή ετήσιου φόρου και την παραχώρηση μερικών φρουρίων στους Σελτζούκους. Αυτή η πανωλεθρία των βυζαντινών στρατευμάτων και, κυρίως, η εσωτερική πολιτική παράλυση που ακολούθησε, επέτρεψε τη μόνιμη εγκατάσταση των Σελτζούκων στη Μικρά Ασία.
Αυτά γράφει η ιστορία για μια μάχη που εκείνη την εποχή κανείς δεν εκτίμησε το «στρατηγικό βάθος» αυτής της ήττας. Ίσως και τότε κάποιοι να είπαν «τι να κάνουμε έτσι είναι ο πόλεμος μια κερδίζουμε και μια χάνουμε, δεν έγινε και τίποτα». Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι, κάποιες μάχες χάνονται και οι συνέπειες φαίνονται μόνο σε βάθος χρόνου. Έτσι από λάθος εκτίμηση και οι Βυζαντινοί δεν κατάλαβαν ότι από εκείνη τη μάχη και μετά άνοιξε ο δρόμος για να εγκατασταθούν στην Μ. Ασία, αρχικά οι Σελτζούκοι Τούρκοι και ακολούθως οι Οθωμανοί. Και επειδή μια ήττας ακολουθεί και δεύτερη, εκατό χρόνια μετά περίπου σημειώθηκε και η μάχη του Μυριοκέφαλου η οποία διεξήχθη και πάλι μεταξύ Βυζαντινών και Σελτζούκων του Ικονίου, στις 17 Σεπτεμβρίου 1176, στην ομώνυμη τοποθεσία (στη Φρυγία, κοντά στην πόλη Λαοδικεία. Η μάχη έληξε με συντριπτική νίκη του Σουλτάνου του Ικονίου Κιλίτς Αρσλάν Β΄ και πανωλεθρία του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού. Από εκεί και μετά όλα ήταν χαμένα…
Η απουσία συνολικής θεώρησης και η κοντόφθαλμη προσέγγιση των πραγμάτων εγκυμονεί κινδύνους . Όσοι λοιπόν πιστεύουν ότι η παρουσία των νέο-οθωμανών στην Καβάλα είναι κάτι αδιάφορο ή μια φιλική επίσκεψη της ηγεσίας της γείτονας χώρας, ξεχνάει τις γενοκτονίες που σημάδεψαν τις απαρχές της Τουρκικής «Δημοκρατίας», ξεχνάει τα γεγονότα του 1955, τον αφανισμό του ελληνισμού στην Ίμβρο και την Τένεδο, την κατοχή στην Κύπρο και τις χιλιάδες φυλακισμένων και «αγνοουμένων» Κούρδων, Τούρκων κ.λ.π.
