Το ότι έχουμε ένα πολιτικό σύστημα που νοσεί, είναι κάτι που δεν μπορεί να το κρύψει κανείς, είναι πασιφανές. Ότι βρισκόμαστε σε μια βαθιά κρίση, με πολλά χαρακτηριστικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά κ.α. είναι επίσης σαφές. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δικαιολογείται η άσκηση βίας, είτε από την πλευρά του κρατικού
μηχανισμού, είτε από την πλευρά μερίδας των Αγανακτισμένων. Οι αποδοκιμασίες σε προσωπικό επίπεδο που έλαβαν χώρα το περασμένο Σαββάτο εναντίον αιρετών του Κοινοβουλίου και της Αυτοδιοίκησης, στην σύσκεψη για το ΕΣΠΑ στην Υγεία στην Καβάλα, δεν νομίζουμε ότι προσέφεραν έστω και στο ελάχιστον στη βελτίωση της δύσκολης κατάστασης που περνάμε. Ίσως ένα σύνθημα μεστό νοήματος και πρωτότυπης σύλληψης, με περίσσια χιούμορ και χωρίς χυδαιότητες, να έστελνε ένα σαφέστατο μήνυμα που πραγματικά θα προβλημάτιζε αιρετούς και μη.Και αν δεν είχαν κάτι να πουν, ως κενή νοήματος, θα ήταν ίσως πιο φρόνιμο να σταθούν έξω από την αίθουσα απόλυτα σιωπηροί. Μερικές φορές η σιωπή είναι πιο εκκωφαντική. Βέβαια όλα αυτά πόσο απήχηση μπορεί να έχουν στα πολιτικά «τέκνα» του Στάλιν είναι ένα ζητούμενο. Όπως ζητούμενο είναι και η αναζήτηση νοήματος σε μια επίδειξη βαρβαρότητας.
Μέχρι που;
Ξημερώματα Σαββάτου μια ηλικιωμένη γυναίκα στον Αγ. Ανδρέα δέχθηκε επίθεση από τρία γεροδεμένα άτομα, οι οποίοι αφού μπήκαν στο σπίτι της, την χτύπησαν αλύπητα προκειμένου να τους δώσει χρήματα. Όσο εκείνη τους έλεγε ότι δεν έχει – και τι να έχει μια γυναίκα που ζει με την σύνταξη του ΟΓΑ – τόσο την χτυπούσαν περισσότερο. Μέχρι που την άφησαν αναίσθητη και με δεμένα τα πόδια. Η όψη της αγνώριστη από τους μώλωπες και από τα αίματα… Μετά από ώρες κατάφερε να συνέλθει, να συρθεί μέχρι την πόρτα και να φωνάξει για βοήθεια. Η συνέχεια γνωστή, η ηλικιωμένη στο νοσοκομείο εκτός κινδύνου και η γειτονιά μην μπορώντας να πιστέψει αυτό που έγινε κάτω από τη μύτη τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες μια τέτοιας κτηνωδίας, πληθαίνουν τα ανάλογα γεγονότα με θύματα τις περισσότερες φορές ηλικιωμένους, οι οποίοι είναι ανήμποροι να αντισταθούν. Η κοινωνία μας γεννάει βία παντός είδους η οποία εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία.
Η απάντηση στη βία
Ανάμεσα στα δυο προαναφερθέντα περιστατικά δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ο κοινός τόπος ανάμεσα στα δύο γεγονότα έγκειται στον τρόπο που επιλέγει να λύσει κανείς το πρόβλημα του, καταφεύγοντα στη βία. Όσο δίκαιο ή άδικο και να έχει κανείς το χάνει όταν αποφασίζει να καταφύγει στη βία, γίνεται τότε υποχείριο των πιο βάρβαρων ενστίκτων εκπίπτοντας σε μια ζωώδη κατάσταση.
Η κοινωνία σήμερα μαζί με τον ατομισμό γεννάει μια άκριτη βία, γι’ αυτό σε λίγο το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν θα είναι το οικονομικό αλλά μια κοινωνία που θα παράγει ακόμη περισσότερη βαρβαρότητα κατά δικαίων και αδίκων. Η μεγαλύτερη διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα, είναι ότι μπορεί να λύνει τα προβλήματα με αίσθημα Δικαίου και με τη χρήση του διάλογου, σε όλη την υπόλοιπη φύση οι διαφορές λύνονται με τη βία, ο δυνατός τρώει τον αδύνατο. Ότι λοιπόν έχει κατακτηθεί μέσα από αιώνες ιστορικής εξέλιξης κινδυνεύουμε να το χάσουμε μέσα σε λίγα χρόνια. Θα το επιτρέψουμε; Η Αριστερά που θέλει να εκφράζει την κοινωνική πρωτοπορία πως μπορεί σήμερα να ανέχεται συμπεριφορές που ως κύριο γνώρισμα δεν έχουν την δύναμη του Λόγου αλλά της Βίας.
Δεν θέλουμε να επικαλεστούμε την φράση που είπε ο Ιησούς Χριστός στον Πέτρο, λίγο πριν οδηγηθεί στο μαρτύριο, «Μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις» γιατί θα τους δυσκολέψουμε, ωστόσο ένας Αριστερός Λόγος σήμερα δεν μπορεί να το μην το λάβει υπόψη του, αν θέλει να έχει ως στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
