Μετά από μια απουσία 15 ημερών είμαστε πάλι εδώ, για να πιάσουμε το νήμα της επικαιρότητας από εκεί που το αφήσαμε. Η θεματολογία δεν έχει αλλάξει, κάτι καινούργιο δεν μπήκε στη ζωή μας, παρ’ εκτός ίσως από την διαπίστωση ότι ο ορίζοντας έχει γίνει πιο σκούρος. Τα μαύρα σύννεφα της
οικονομικής κρίσης δεν σκιάζουν μόνο το δικό μας ουρανό, δεν στέκονται απειλητικά μόνο επάνω από την Ελλάδα αλλά σιγά – σιγά απλώνονται πάνω από το δυτικό κόσμο. Μεγάλα προβλήματα, μικροί άνθρωποι, είναι μια πρώτη διαπίστωση. Για πρώτη φορά ο δυτικός κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με μια τόσο μεγάλη, δομικού χαρακτήρα, κρίση και για πρώτη φορά απουσιάζουν οι ηγέτες που θα προτάξουν το συλλογικό του… τραπεζικού συμφέροντος. Να όμως που μετά τους μαύρους μήνες που πέρασαν, μισθωτοί, συνταξιούχοι και επαγγελματίες έρχονται μαύρες μέρες και για τις τράπεζες, πρώτα τις ελληνικές και μετά τις υπόλοιπες. Τελικά όλες οι «επιδημίες» από εδώ ξεκινάνε, και ποιος ξέρει, ίσως εδώ και να τελειώσουν. Ίσως να έχουμε στα χέρια μας το αντίδοτο σε όλες αυτές τις ασθένειες και να μην το ξέρουμε. Ίσως να βρίσκεται ανάμεσα σε όλα αυτά που κατά καιρούς πετάξαμε στα σκουπίδια… Γι’ αυτό από νωρίς ο θείος Νιόνιος μας έλεγε «Μην πετάξεις τίποτα, φτάσαμε στα ανείπωτα…»
Σε λιγότερο από δέκα ημέρες ο Αύγουστος θα μας αποχαιρετήσει και μαζί ένα καλοκαίρι που καλά – καλά δεν πρόλαβε να χαρεί. Σαν το έφηβο που μπαίνει στον πόλεμο και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα γίνεται ενήλικας. Έναν πόλεμο έχουμε ουσιαστικά μπροστά μας, όπου το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να έχει κάποιος για να είναι νικητής είναι η κατάκτηση της πνευματικότητας, της θείας χάρις, που θωρακίζει συνειδήσεις και οπλίζει τα άτομα για να μπορέσουν να διαχειριστούν μεγάλες αλλαγές. Κάθε αλλαγή, μικρή ή μεγάλη είναι ένας αντίστοιχος θάνατος. Επιλέγοντας κάτι νέο σκοτώνεις κάτι παλιό. Το νέο έρχεται, μόνο που εμείς δεν έχουμε το κουράγιο να σκοτώσουμε το παλιό. Γι’ αυτό είμαστε σήμερα σε αυτό το σημείο. Η οικονομία του κοπανιστού αέρα που γνωρίσαμε τελείωσε, κατέρρευσε σαν τους δίδυμους πύργους. Τότε άρχισε η κατάρρευση που σήμερα ολοκληρώνεται. Οι αλλαγές που έρχονται είναι κατακλυσμιαίου χαρακτήρα, έχουμε τρείς επιλογές, η μία είναι να προετοιμαστούμε – στο λίγο χρόνο που απομένει – και να αποδεχθούμε τη νέα πραγματικότητα, η δεύτερη να αυτοχειριαστούμε και η τρίτη να χάσουμε τα λογικά μας. Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε ένα από τα τρία. Κι όπως λέει και πάλι ο θείος Νίονιος «Δόξα, είναι η ευθύνη της δικής μας αλλαγής» γι’ αυτό και χωρίς άλλη καθυστέρηση επιλέγουμε το πρώτο!!!
Θ.Σ.
