Όσο και αν δεν μας αρέσει, το νεοελληνικό κράτος , αυτό που ιδρύθηκε το 1832, δεν διαφέρει σε τίποτα, όσον αφορά τις δομές και τις λειτουργίες, από το οθωμανικό κράτος. Γι’ αυτό και ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας, με όραμα και
γνώση, συναντήθηκε με τον θάνατο την ώρα που πήγαινε να εκκλησιαστεί. Η παρουσία του, οι απόψεις του και οι θέσεις του ήταν αντίθετες σε μια νοοτροπία που οι τότε κοτζαμπάσηδες είχαν εντρυφήσει. Από εκεί και πέρα ο έλεγχος της χώρας πέρασε στις δυνάμεις της υποτέλειας που είχαν ως πρότυπο τους την θνήσκουσα οθωμανική αυτοκρατορία, μόνο που ως κακέκτυπο της δεν μπόρεσαν να πάρουν τα τυχόν καλά, που είχε να κληρονομήσει.Έτσι βρεθήκαμε με ένα νεοελληνικό κράτος που αντί να έχει πολίτες ήθελε να έχει δούλους, με ένα πολιτικό σύστημα που δεν είχε ως κύριο σκοπό την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και την προαγωγή της ζωής των πολιτών αλλά την δημιουργία μορφωτικού ελλείμματος και αλλοτρίωσης έτσι ώστε να είναι πιο εύκολη η χειραγώγηση και η εξαγορά των ψήφων, ποτέ δεν υπήρξε ευνομούμενη κοινωνία και φορολογική δικαιοσύνη, κυρίαρχο ήταν το ρουσφέτι και τα χαράτσια. Η πολιτικοί ηγέτες ως άλλοι πατισάχ μοίραζαν προνόμια στους πιστούς τους υπηρέτες και κυνηγούσαν ποικιλοτρόπως κάθε έναν που είχε το θάρρος να εκφράζει διαφορετική γνώμη. Γι’ όλα αυτά τα χρόνια όποιος ήταν, ένοιωθε Έλληνας και το δήλωνε όδευε προς την εξορία. Με αυτά και με πολλά άλλα, τα οποία όταν κάποτε γραφτούν θα αποτελέσουν την χαμένη εποποιία του νεοελληνικού κράτους, φτάσαμε στο σημείο να έχουμε σήμερα ένα μόρφωμα που πιο πολύ φέρνει στο κράτος του δυνάστη που θέλησε να αποτινάξει, παρά σε ένα κράτος που να υπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών που θέλουν να βιώσουν την δύναμη της ελευθερίας.
Σήμερα αυτό που βλέπουμε ως θεσμοί οργάνωσης της καθημερινής μας ζωής είναι μηχανισμοί δομημένοι με την οθωμανική λογική. Μια λογική που διέπει από την κορυφή μέχρι τα νύχια κάθε λειτουργία τόσο της κεντρικής όσο και της περιφερειακής διοίκησης, αλλά και των οικονομικών δομών. Κορυφαία έκφραση αυτής της κατάστασης είναι το υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα. Ίσως γι’ αυτό και οι πολιτικοί νοιώθουν πιο κοντά με τους γείτονες νέο-οθωμανούς πάρα με τους πολλαπλά βασανισμένους πολίτες αυτής της χώρας.
