Ίσως αξίζει να βρεθεί ένας νέος και ορεξάτος επιστήμονας και στο πλαίσιο μιας μεταπτυχιακής έρευνας να ερευνήσει το θέμα της αναπτυξιακής πορείας της Ελλάδας στα τριάντα χρόνια συμμετοχής της χώρας στην ΕΟΚ, αρχικά και στην Ε.Ε. στην συνέχεια. Μια έρευνα για το πόσα χρήματα
δαπανήθηκαν σε αναπτυξιακά συνέδρια και ημερίδες, για το πόσα βιβλία τυπώθηκαν με εισηγήσεις σχετικές με το θέμα, για το πόσοι επιστήμονες πληρώθηκαν για να δώσουν τα φώτα τους, για το πόσες εταιρίες ιδρύθηκαν για να δώσουν την συμβουλή τους και τις υπηρεσίες τους εν γένει. Παράλληλα για το πόσος χρόνος διατέθηκε σε εκδηλώσεις και δράσεις για το θέμα της ανάπτυξης και τι απ’ όλα αυτά μπόρεσε να υλοποιηθεί. Δεν θέλουμε να πούμε ότι δεν έγινε τίποτα, σίγουρα όμως τα όσα έγιναν υπολείπονται κατά πολύ του κόπου, του χρόνου και του χρήματος που ξοδεύτηκε.Τα γράφουμε αυτά όχι γιατί μας έπιασε καμία μανία αναζήτησης της χαμένης ουσίας της αναπτυξιολογίας ή γιατί αναζητούμε υπαίτιους σε όλη αυτή την υπόθεση. Επιπλέον δεν έχουμε καμία ψευδαίσθηση πλέον ότι θα μπορούσαμε να είχαμε καλύτερο αποτέλεσμα από αυτό που έχουμε, με δεδομένες τις δομές και τις νοοτροπίες που υπήρξαν στο πολιτικό σύστημα και οι οποίες διαχύθηκαν στο σύνολο της κοινωνίας. Τα γράφουμε γιατί διαπιστώνουμε ότι όπως επί τριάντα χρόνια κάποιοι έκαναν περιουσίες «πουλώντας» μας αναπτυξιακά οράματα, τώρα περίπου οι ίδιοι συνεχίζουν να καρπώνονται τον κόπο, τον ιδρώτα αλλά και την αγωνία των πολιτών «πουλώντας» υποσχέσεις για έξοδο από την κρίση.
Όπως δεν πάς ξανά σε ένα γιατρό που σου έβγαλε το μάτι επειδή σου πονούσε το δόντι, έτσι είναι και με το μέλλον του τόπου, δεν το αφήνεις στα χέρια όσων το ξεφτίλισαν και το απαξίωσαν. Τελειώνοντας το 2011 τα γράφουμε αυτά, γιατί οφείλουμε όλοι μας να γίνουμε σοφότεροι και να βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα για να μπορέσουμε να σπάσουμε το κύκλο της φαυλότητας.
