Τα καψουροτράγουδα είναι ένα είδος που άνθησε παράλληλα με
τον μεταπολιτευτικό νεοελληνικό βίο και σημάδεψε πολλούς ανθρώπους. Πως θα
μπορούσε βέβαια να γίνει και διαφορετικά όταν μια εποχή αβάσταχτης ελαφρότητας
απαιτεί και την ανάλογη μουσική υπόκρουση. Τα ζητήματα του έρωτα και της αγάπης
εξέπεσαν και αυτά σε ένα επίπεδο μηρυκασμού σανού και τα σουξέ – εύπεπτα και
ανούσια – έγιναν το σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης εποχής.
Το περίεργο όμως δεν είναι αυτό. Ακόμη και σήμερα αυτά τα
τραγούδια ξεχειλίζουν από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις λες και είναι η
κατάλληλη μουσική για να μας συνοδέψει στην κόλαση της Άγκελα
Μέγκελ. Ειδικά
προχθές με αφορμή την δήθεν γιορτή των ερωτευμένων και τι δεν ακούστηκε… Και
αναρωτιέται κανείς αν αυτό που ζει είναι εφιάλτης ή μια πραγματικότητα που δεν
μπορεί να αποδεχθεί.
Συνηθισμένο θέμα συζήτησης είναι το πότε θα πιάσουμε πάτο,
για να αρχίσει η ανάστροφη πορεία και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν οι
περισσότεροι είναι ότι επειδή οι πολίτες διαθέτουν ακόμη «λίπος» δηλαδή
αποταμίευση, δεν τολμούν να ξεσηκωθούν. Όπως το είπε κάποιος, οι άνεργοι, οι
άστεγοι και οι πεινασμένοι δεν είναι ακόμη αρκετοί. Εμείς το διατυπώνουμε
διαφορετικά, δεν έχουμε αγγίξει τα όρια της απελπισίας μας, γι’ αυτό και
παρακολουθούμε απαθείς τα όσα συμβαίνουν. Μεταξύ αυτών και η κατά κόρον
αναπαραγωγή μέσα από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση των καψουροτράγουδων.
Ωστόσο τα καψουροτράγουδα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας σύμπτωμα, όπως
σύμπτωμα το ίδιου ακριβώς προβλήματος είναι και η παρουσία του καθηγητή Θεοδόση
Πελεγρίνη στην θέση του Πρύτανη του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Την
κουλτούρα του καψουροτράγουδου εκφράζει ο κ. Πρύτανης γι’ αυτό και παρέδωσε τον
ακαδημαϊκό χώρο στο παρακράτος της κουκούλας. Τα καψουροτράγουδα μιλάνε δήθεν
για έρωτα και ο κ. Πρύτανης για μια δήθεν δημοκρατία, η οποία ξέρει πολύ καλά
να καταστρέφει, ανίκανη όμως να οικοδομήσει.
Ναι, είναι αλήθεια ότι αυτό το κράτος που έχουμε πρέπει να πυρποληθεί,
να αφανιστεί, γιατί κατέστρεψε ένα ολόκληρο έθνος, όσο όμως η εθνική μας
μουσική είναι το καψουροτράγουδο και η εθνική μας διανόηση εκφράζεται από
πρόσωπα όπως ο κ. Πελεγρίνης, ο δρόμος προς την κόλαση της Μέργκελ θα φαντάζει
ως μονόδρομος.
