Ένα από τα σημαντικότερα αποτυπώματα που άφησε η ελληνική πορεία στο πέρασμα του 20ου αιώνα ήταν η σταδιακή συρρίκνωση της σφαίρας επιρροής της Ελλάδας, παρά το γεγονός ότι είχαμε σοβαρές επεκτάσεις στα εθνικά σύνορα. Γιατί μπορεί τα ελληνικά σύνορα από την Λαμία να έφτασαν στην Κακαβιά, τον Έβρο και το Καστελόριζο, συγχρόνως όμως έχασε σημαντικές παρουσίες σε όλη την Εγγύς και Μέση Ανατολή καθώς και τα Βαλκάνια. Ο Ελληνισμός σταδιακά έγινε Ελλαδισμός και τις τελευταίες δεκαετίες του αιώνα έγινε Αθηναϊσμός, αφού η γεωγραφική συρρίκνωση συμβάδιζε και με το κλείσιμο των μέχρι τότε ανοιχτών οριζόντων. Τα πραγματικά σύνορα σήμερα βρίσκονται κάπου στο Σχηματάρι και από εκεί και μετά επικρατεί η πολιτική της εγκατάλειψης. Όλες οι κατά καιρούς εξαγγελίες για Περιφερειακή Ανάπτυξη αποδείχθηκαν κενό γράμμα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, πόσο εύκολο είναι να θίξει κάποιος το ζήτημα και την αναγκαιότητα που υπάρχει, η Ελληνική Πολιτεία να δείξει ενδιαφέρον για τους λίγους Έλληνες που έχουν απομείνει σε κάποιες από αυτές τις περιοχές;
Όπως έχει ηττηθεί από την Προτεσταντική λογική το Βυζάντιο – και μόνο τα τελευταία χρόνια υπάρχουν κάποιες ρωγμές σε αυτό το συκοφαντικό οικοδόμημα που χτίστηκε τους τελευταίους αιώνες – έτσι και από την αθηνοκεντρική λογική είναι απόβλητοι οι λίγες χιλιάδες Ρωμιών που έχουν απομείνει στην Πόλη, την Ίμβρο και την Τένεδο. Αυτή την στιγμή δεν επιβιώνουν περισσότεροι από 3.000 – 3.500 άτομα κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, με στερήσεις σημαντικών ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων και παρ’ όλα αυτά το ζήτημα δεν απασχολεί κανέναν.
Το μοναδικό θέμα που τίθεται από την Ελληνική Πολιτεία στις επαφές με την Τουρκία είναι η επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης και αυτό επιτεύχθηκε μετά από μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος με το κύρος του και με άπειρες επαφές και ταξίδια προς δυσμάς, κατάφερε να το φέρει στην πρώτη γραμμή. Για τα υπόλοιπα ζητήματα όμως που δεν είναι εκκλησιαστικής, αλλά πολιτικής φύσης ποιος θα μιλήσει; Ποιος θα τα αναδείξει;
Πριν λίγες ημέρες (στις 21 Μαρτίου) σε όλο τον κόσμο τιμήθηκε η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού. Ακούσαμε και είδαμε πάρα πολλά για τις διακρίσεις που υφίστανται οι μουσουλμάνοι στην χώρα μας, αδίκως φυσικά, αλλά δεν βρέθηκε ούτε ένας να μιλήσει για τις διακρίσεις των Ρωμιών – Χριστιανών στην γείτονα Τουρκία. Και αν δεν ήθελε να μιλήσει θα μπορούσε να προβάλει μια τουρκική ταινία, Ο ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ, και τίποτα περισσότερο. Παρά τις όποιες αδυναμίες της αυτή η ταινία μιλάει για γεγονότα που η Ελληνική Πολιτεία παθαίνει γλωσσοδέτη και μόνο που τα σκέπτεται!
