Το 1989 δεν είναι και πολύ μακριά, πέρασαν μόλις 22 χρόνια από την εποχή που η Ευρώπη συγκλονιζόταν από την πτώση του «μεγάλου τείχους του Βερολίνου», το οποίο ξεκινούσε από την Βαλτική θάλασσα και έφτανε μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, διερχόμενο από την οροσειρά της Ροδόπης. Ο λεγόμενος υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρεε… Ξαφνικά από τη μία στιγμή στην άλλη τα εμπόδια έπεφταν και εκεί που η Ελλάδα ήταν μια απομονωμένη χώρα στο νότιο άκρο της Βαλκανικής χερσονήσου χωρίς γεωγραφική και οικονομική ενδοχώρα έβλεπε τα πράγματα να αλλάζουν.
Θα σας θυμίσουμε πόσα πολλά είχαν ακουστεί τότε για το βαλκανικό άνοιγμα, ορισμένοι πιο χυδαίοι το είπαν και «διείσδυση», όπως και αν το ονομάσουμε αναμφίβολα επρόκειτο για μια ευκαιρία να επιστρέψει η χώρα μας σε αγορές και λαούς απ’ όπου για πολλές δεκαετίες ήταν αποκομμένη. Από την πλημμυρίδα των ΘΑ δεν έμειναν και πολλά πράγματα, γιατί τότε – στα μέσα της δεκαετίας του 1990 – έγινε μια πολιτική επιλογή, να «κλειστούμε» ακόμη περισσότερο εντός των αθηναϊκών τειχών. Ενώ λοιπόν εκείνη τη χρονική στιγμή θα έπρεπε ο κρατικός μηχανισμός και σύσσωμο το έθνος να στηρίξει την ανάπτυξη των μεγάλων πόλεων της βόρειας Ελλάδας και ειδικά αυτών που διέθεταν λιμάνια, - Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη - ώστε να γίνουν κυριολεκτικά οι πύλες της Βαλκανικής προς τη Μεσόγειο, επέλεξε να κάνει Ολυμπιακούς Αγώνες!!! Έτσι ότι πόροι που ήταν διαθέσιμοι – είτε από τα ευρωπαϊκά πακέτα, είτε από τον φθηνό δανεισμό – έγιναν Ολυμπιακά Ακίνητα!!! Η συμπεριφορά αυτή δεν απέχει και πολύ από τις επιλογές ενός νεόπλουτο νεοέλληνα ο οποίος αντί να δημιουργήσει μια παραγωγική επιχείρηση επένδυε τα χρήματά του σε βίλες, αυτοκίνητα και άλλες καταναλωτικού χαρακτήρα δαπάνες. Με τις γνωστές συνέπειες που ζούμε σήμερα.
Πολύ σύντομα το βαλκανικό όνειρο ξεθώριασε και μας έμειναν οι φθηνοί εργάτες και οι αγοραίες γυναίκες. Όταν οι άλλοι έριχναν τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» και ανοίγονταν στην ελεύθερη αγορά, εμείς κλεινόμαστε στα στενά μας όρια και ανοίγαμε καζίνο και νυχτερινά κέντρα.
Σήμερα ζούμε κάτι ανάλογο στην Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, πέφτουν αυταρχικά καθεστώτα και οι λαοί διεκδικούν την δική τους αλλαγή. Ένας νέος άνεμος πνέει σε όλες τις νότιες και ανατολικές ακτές της Μεσόγειου και σαρώνει το παλιό… εμείς φτωχότεροι από ότι ήμασταν το 1989, όχι μόνο δεν μπορούμε να αντιδράσουμε, αλλά παρακολουθούμε παθητικά τις εξελίξεις γιατί δεν τις καταλαβαίνουμε. Παραδιδόμαστε αμαχητί στους πλασιέ του νέο – οθωμανισμού αντί να διεκδικήσουμε τον ρόλο που μας αξίζει, ένεκα των μακροχρόνιων σχέσεων – από την εποχή του Μεγάλη Αλεξάνδρου – με τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Κι αντί να είμαστε μαζί με αυτούς που επιχειρούν να ρίξουν τα τείχη στεκόμαστε δίπλα σε αυτούς που επιχειρούν να σηκώσουν νέα τείχη στην περιοχή, αυτά του φανατικού Ισλαμισμού. Το τρίγωνο Τουρκία – Ιράν - Συρία είναι ο μεγάλος μας αντίπαλος αλλά δεν μπορούμε να το καταλάβουμε!!!
