Ένα από τα πιο «οξύμωρα» γεγονότα των ημερών είναι η πλήρης απαξίωση της συνδικαλιστικής δράσης εν μέσω της σοβαρότερης οικονομικής κρίσης που έχει βιώσει η χώρα, μετά τον πόλεμο. Μόλις πριν μερικές δεκαετίες αποτελούσε κατόρθωμα για κάποιον το να μπορέσει να ξεπεράσει τα εμπόδια και τις δυσκολίες που έθετε το πολιτικό σύστημα και να παραστεί στον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Το καθήκον του κάθε εργαζόμενου να τιμήσει όσους έπεσαν για τα εργατικά δικαιώματα ήταν ζητούμενο λόγω του αστυνομικού κράτους που θεωρούσε ως ανατρεπτικές κινήσεις αυτά τα γεγονότα…
Και που φτάσαμε σήμερα; Να έχουμε δύο και τρείς συγκεντρώσεις και να μην πατάει κανείς το πόδι του πέρα από τους δηλωμένους συνδικαλιστές. Κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι του χρόνου ανάμεσα στο τότε και το σήμερα. Ο συνδικαλισμός από μοχλός πίεσης και διεκδίκησης έγινε μηχανισμός εξουσίας, οι συνδικαλιστές, ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα έγιναν «αφεντικά» με όλο και μεγαλύτερη δύναμη σε μια οικονομία πλήρως κρατικοποιημένη.
Με την κρίση του μοντέλου έμμεσης αντιπροσώπευσης είχαν αρχίσει να πρώτα σημάδια κόπωσης και απαξίωσης, από καιρό. Σήμερα με την κατάρρευση του κρατικού μοντέλου οικονομίας επέρχεται και η πλήρης κατεδάφιση του συνδικαλιστικού μοντέλου συνδιαχείρισης. Τώρα μαζί με την αποκαθήλωση του κράτους – εργοδότη ζούμε και το τέλος του συνδικαλισμού έτσι όπως τον γνωρίσαμε. Ένα από τα τελευταία προπύργια αυτού του συνδικαλισμού που ήταν τα υπηρεσιακά συμβούλια αλλάζουν άρδην μορφή και σύνθεση για μια πιο ουσιαστική λειτουργία τους και δεν ανοίγει μύτη καθώς όλοι γνωρίζουν το τι διαπλοκή είχε αναπτυχθεί που εξασφάλιζε την κατά περίπτωση ατιμωρησία των ενόχων.
Ωστόσο πέρα απ’ όσα μπορούμε να περιγράψουμε ως στοιχεία του φαινομένου, το κύριο ζήτημα είναι για το τι γίνεται από εδώ και πέρα. Νομίζουμε ότι την απάντηση την έχουμε ήδη από συγκεκριμένα περιστατικά που έχουν λάβει χώρα… Η οριζόντια διασύνδεση των ατόμων είναι η μόνη επιλογή που υπάρχει για τους εργαζόμενους και γενικά για τους πολίτες, έτσι ώστε χωρίς μεσάζοντες και εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους να αναζητήσουν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Το τι θεσμική μορφή θα πάρει αυτό δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμη αλλά σίγουρα σε μεγάλο βαθμό σε αυτό θα συμβάλει η εξέλιξη του οικονομικού μοντέλου στο δυτικό κόσμο. Η οικονομική κρίση που ζει η Δύση είναι δομικού χαρακτήρα και ακόμη δεν την έχουμε δει να ολοκληρώνεται, απλά κάνει κύκλους και ξαναγυρνάει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, στην αμερικανική ήπειρο.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη και μέχρι τότε έχουμε να δούμε και άλλα κάστρα να πέφτουν μετά από αυτό του συνδικαλισμού, μέχρι να δούμε κάτι το νέο να αναδύεται… Το μέλλον πάντως βρίσκεται στην οριζόντια δικτύωση και προς τα εκεί οδεύουν οι εξελίξεις που σύντομα θα φέρουν ανατροπές και πολιτικού χαρακτήρα.
