Αέναα και επαναλαμβανόμενα επανέρχεται το ερώτημα, ως μια τελική διάγνωση, για το τι τελικά είναι αυτό που ζούμε: Χρεωκοπία ή κατάρρευση; Αυτή η διαρκής επανάληψη, είναι η αφορμή για
αναψηλάφηση, για ενδοσκόπηση, για ανάλυση, με σκοπό, ως άλλοι χρυσοθήρες να ανακαλύψουμε ψήγματα χρυσού, ελπίδας στην πραγματικότητα, μέσα σε χιλιάδες τόνους από μπάζα. Προσπαθούμε όχι απλά να ξεμπαζώσουμε, απ’ ότι περιττό μας αφήνει η εποχή που τελειώνει, αλλά και να ανακαλύψουμε και την ελπίδα της ανάταξης.Δυστυχώς για εμάς αυτό που ζούμε δεν είναι μια απλή χρεωκοπία, δεν πρόκειται δηλαδή για ένα ευκαιριακό πρόβλημα ρευστότητας ή πτώσης του τζίρου λόγω συγκυρίας – αυτό που ίσως να συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης, για π.χ. Πορτογαλία, Ιρλανδία κ.λ.π. Ένας άνθρωπος, μια εταιρία, μια χώρα, στην μικρή ή μεγάλη ζωή τους, θα περάσουν καλές και κακές στιγμές και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνες όπου η – οικονομική - χρεωκοπία επιτέλεσε το έργο του εφαλτηρίου για μια νέα πορεία, με θετικό πρόσημο. Αυτό όμως συνέβη σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου υπήρχε ένα υγιές υπόστρωμα και υπήρχαν και διαθέσιμες υγιείς δυνάμεις οι οποίες κινητοποιήθηκαν.
Στην δική μας περίπτωση μάλλον τα πράγματα δεν είναι έτσι, γι’ αυτό αν και θα μπορούσαμε να επιζητούμε την χρεωκοπία, ως αφετηρία για ένα νέο ξεκίνημα, φαίνεται ότι θα λειτουργήσει ως η θρυαλλίδα για ευρύτερες εξελίξεις. Οδηγούμαστε αργά και βασανιστικά προς την κατάρρευση. Γι’ αυτό και δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή, άνθρωπος ή καλύτερα ομάδα ανθρώπων που θα μπορούσε να διαχειριστεί το πρόβλημα και να αναζητήσει λύσεις. Το πολιτικό σύστημα – ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για την κατάσταση παράγοντας-, ομφαλοσκοπεί, αδυνατώντας να παρέμβει στις διεργασίες που δρομολογούνται εξαιτίας του χρόνιου προβλήματος αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στις σχέσεις του με τους πολίτες.
Η ανάπτυξη της κομματοκρατίας, όλα αυτά τα χρόνια, δεν λειτούργησε μόνο σαν σαράκι που κατέφαγε τις σάρκες κάθε δομής του ελληνικού κράτους, αλλά πρώτα απ’ όλα εξόρισε τον πολιτικό λόγο και την πολιτική σκέψη από το χώρο των κομμάτων. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ζούμε σήμερα, τα κόμματα άδεια σακιά, άχρηστα ακόμη και για να κουβαλήσουν τα μπάζα…
Αν το πρόβλημά μας ήταν μόνο οικονομικό θα αλλάζαμε «μάνατζερ», θα μηδενίζαμε το κοντέρ και θα ξεκινούσαμε και πάλι… Με ένα όχημα, χωρίς καύσιμα και κινητήρα, τι μπορεί άραγε να περιμένει κανείς; Γι’ αυτό και η αρχή της λύσης δεν μπορεί να είναι η λήψη και νέων μέτρων, παρά μόνο το άνοιγμα του πολιτειακού ζητήματος. Αν δεν λυθεί αυτό, απλά θα συνεχίζεται το κυνήγι της ουράς μας.
