Από την εποχή που τα ψαράδικα πήγαν στο υπόγειο της Δημοτικής Αγοράς Καβάλας δημιουργήθηκε ένας δακτύλιος προστασίας γύρω από το κέντρο της πόλης, όπου εντός των ορίων του δεν μπορούσαν
να ανοίξουν συναφή καταστήματα. Στα είκοσι χρόνια που μεσολάβησαν, ο δακτύλιος άντεξε για λίγο και αμέσως μετά άρχισε να γίνεται «λάστιχο». Κόβανε λίγο από εδώ και το τραβούσαν από την άλλη. Έτσι άρχισαν να ανοίγουν κάποια καταστήματα σε συνοικίες της πόλης. Δόθηκαν κάποιες λύσεις αλλά το βασικό πρόβλημα δεν λύθηκε και δεν πρόκειται να λυθεί με το να κρύβονται πίσω από προσωρινές λύσεις.Τα ψαράδικα είναι κομμάτι της πόλης, είναι μέρος της συνολικής αισθητικής έτσι όπως διαμορφώνεται από τις πράξεις όλων μας. Μια ανοιχτή ενιαία ιχθυαγορά αντί του κατακερματισμού είναι η καλύτερη λύση, αλλά και η δυσκολότερη. Γι’ αυτό και όποτε επανέρχεται το θέμα καταλήγουν σε ημίμετρα.
