Περισσότερο από ποτέ άλλοτε η ζωή μας μοιάζει να ακολουθεί το μοτίβο της αρχαίας τραγωδίας. Καθημερινά λαμβάνουν χώρα, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, γεγονότα τα οποία μας ωθούν να αγγίξουμε και σε πολλές περιπτώσεις να ξεπεράσουμε τα (τα ανθρώπινα) όρια μας. Οι προκλήσεις
που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, σε οικονομικό επίπεδο, ασκούν τόσο ισχυρή ώθηση επάνω μας, που δεν νομίζουμε να υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να αδιαφορήσει. Να κλέψουμε ένα σύνθημα, ικανό να εκφράσει αυτό που συμβαίνει: «τα πάντα έχουν μπει σε κίνηση», όχι όπως την θέλαμε, όχι όπως την προσδοκούσαμε… Το μην αναμενόμενο είναι ό,τι οι παλιές βεβαιότητες τελειώνουν και οι μικροί «παράδεισοι» που είχαμε στήσει σε ατομικό επίπεδο – όπως ήταν ο τακτικός και (άκοπος πολλές φορές) μισθός,ο καναπές,η τηλεόραση, το φαγητό ντιλίβερι και μια έξοδο το σαββατοκύριακο σε μια παραλιακή ταβέρνα – ή σε συλλογικό επίπεδο -η ασφάλεια που πρόσφερε το δημόσιο, η ρουτίνα μιας λίγο πολύ ομαλής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος με την εναλλαγή των δύο κομμάτων εξουσίας κ.α -ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. Ήρθε η ώρα της εξόδου, όπου το πόσο ηρωική θα είναι εξαρτάται από την δική μας βούληση και αποφασιστικότητα, στο να απεκδυθούμε το σάβανο του παθητικού ψηφοφόρου και να ενδυθούμε την πανοπλία του πολίτη, που ξέρει τι του ανήκει, ξέρει να διεκδικεί, τίποτα δεν χαρίζει και πολύ περισσότερο δεν εκχωρεί λευκές επιταγές.Όσο για το πολιτικό σύστημα συνολικά, υπόκειται στην νομοτέλεια της Θείας Δίκης, ότι έσπειρε, αυτό θερίζει. Όλοι αυτοί, που έκαναν πολιτική παροχών και διορισμών, το έφερε έτσι η ροή των γεγονότων να υπογράψουν το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και τις απολύσεις. Πριονίζουν το κλαδί που κάθονται, το γνωρίζουν, αλλά η ροή των γεγονότων το έφερε, ότι έχτισαν με τα χέρια τους να το γκρεμίσουν. Ελπίζουν όλοι, είτε είναι στον κυβερνητικό χώρο, είτε στον αντιπολιτευτικό, ότι θα γλυτώσουν από την καταιγίδα και θα σωθούν επάνω σε μια σχεδία που θα τους οδηγήσει σε ένα νέο ασφαλές λιμάνι. Λησμονούν όμως ότι δεν θα κριθούν από το πόσο έβγαλαν «την ουρά τους» έξω τις δύσκολες ώρες που ζούμε, αλλά από το ποιος μπορεί να ανακαλύψει εκ νέου το νόημα της πολιτικής.
Κι αυτή τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού βιώνει μια καταστροφή κατακλυσμιαίων διαστάσεων, κανείς δεν μπορεί να είναι προεξέχουσα προσωπικότητα στο νέο πολιτικό σκηνικό, αυτό που θα προκύψει μετά την καταρρεύσει- και η οποία θα ολοκληρωθεί με μια πολιτειακού χαρακτήρα κρίση-, αν δεν έχει να παρουσιάσει έργο. Έργο και πράξεις οι οποίες θα δίνουν λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα που άρχισαν να προκύπτουν βασανιστικά, όπως της ανεργίας, την φτώχειας, της εξαθλίωσης. Το εμπόριο ελπίδας τελείωσε, μαζί και τα ψέματα. Εκτός αν είμαστε διευθετημένοι να δεχθούμε ακόμη μεγαλύτερα και πιο χοντροκομμένα ψέματα.
