Τελικά ο Γιώργος Παπανδρέου είχε δίκιο, λεφτά υπάρχουν, μόνο που είναι σε τσέπες λίγων, οι οποίοι συστηματικά φοροδιαφεύγουν. Επειδή όμως ο κρατικός μηχανισμός άργησε ή δεν ήθελε να τους να τους ανακαλύψει, στράφηκε στον εύκολο στόχο, στους μισθωτούς, τους μικρομεσαίους και τους συνταξιούχους. Κι όχι μόνο αυτό, όπως φαίνεται από τα στοιχεία, από το 2009 και μετά ο μαθητευόμενος μάγος – επιεικής η έκφραση – Γιώργος Παπακωνσταντίνου έκανε ότι μπορούσε για να διαλυθεί ο φορολογικός μηχανισμός. Το μεγαλύτερο φιάσκο δε ήταν αυτό με τις αποδείξεις, όπου επέστρεψαν στους φορολογούμενος τεράστια ποσά τα οποία προσπαθούν τώρα να τα πάρουν πίσω με τα χαράτσια. Ερασιτεχνισμοί του χειρίστου είδους.
Αν η φοροεισπρακτική πολιτικής ξεκινούσε από τους φοροφυγάδες και κατέληξε, ως ύστατη προσπάθεια στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους τότε η οικονομική πολιτική θα είχε έντονο το στοιχείο της δικαιοσύνης. Αυτό που σήμερα πολύ δύσκολα μπορεί να αποκτήσει.