Ανάμεσα στην μουτζουρωμένη πινακίδα της τροχαίας – συνήθως με κάποιο ποδοσφαιρικό σύνθημα – και τις νεόκοπες αναφορές αποδόμησης της εθνικής επανάστασης του 1821 δεν υπάρχει και πολύ μεγάλη διαφορά. Αποτελούν – τηρουμένων των αναλογιών – δείγματα μιας αυτοκαταστροφικής τάσης που ενδημεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία μας. Πιστεύουμε ότι αυτά τα φαινόμενα όπως και δεκάδες άλλα που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια τάση που μας έχει πιάσει να καταστρέψουμε ό,τι βρίσκεται μπροστά μας. Μια τάση να «τιμωρήσουμε» ένα απρόσωπο κρατικό μηχανισμό ο οποίος υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για να μας «καταπιέζει». Ποιά είναι αυτά που μας καταπιέζουν; Πρώτα και κύρια μας καταπιέζουν τα σχολικά και τα δημόσια κτήρια, γι’ αυτό και δεν χάνουμε ευκαιρία να βγάλουμε το άχτι μας, μας καταπιέζουν τα παγκάκια, τα όργανα της παιδικής χαράς, γι’ αυτό τα σπάμε, μας την δίνει στα νεύρα το καθαρό περιβάλλον γι’ αυτό και θεωρούμε ότι είναι μεγάλη «μαγκιά» να πετάμε σκουπίδια και μπάζα όπου μας βολεύει, μας «τσιτώνουν» τα νεύρα τα διόδια, οι δόσεις των δανείων, οι λογαριασμοί τηλεφώνου, ΔΕΗ και νερού γι’ αυτό φροντίζουμε να μην τα πληρώνουμε…. Αυτά και άλλα πολλά είναι εκείνα τα περιστατικά που δηλώνουν ότι αντιδρούμε βίαια και ακραία με οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο στην δική μας «ελευθερία».
Όπως φαίνεται στο μυαλό μας έχουμε σχηματοποιήσει την κατάσταση θέτοντας από τη μια ένα εχθρικό κράτος και μια εχθρική κοινωνία τα οποία πρέπει να τα πολεμήσουμε με κάθε μέσο που έχουμε και από την άλλη βέβαια έχουμε την απαίτηση αυτοί οι μηχανισμοί να μας υπηρετούν και να καλύπτουν τις ανάγκες μας… έχουμε την απαίτηση της ύπαρξης ενός κράτος «πατερούλη»…
Προσπαθήσαμε να περιγράψουμε ξένα μεταξύ τους γεγονότα τα οποία όμως αποτελούν εμφάσεις του ίδιου φαινομένου, το οποίο δεν γνωρίζει φραγμούς, ούτε όσον αναφορά τις κοινωνικές διαστρωματώσεις, αλλά ούτε και τις ηλικίες. Είναι ένα φαινόμενο που δεν εκφράζει μια συστηματική και συγκροτημένη προσπάθεια ανατροπής των δεδομένων με σκοπό την διαμόρφωση μια νέας, δικαιότερης, δημοκρατικότερης και ουσιαστικότερης κρατικής και κοινωνικής οντότητας αλλά τον πλήρη αφανισμό της… Αν το θέμα ήταν αυτό και μόνο, δηλαδή η δημιουργία μιας αναρχικής κοινωνίας, κοινοκτημοσύνης, πλήρους ισότητας κ.λπ. έτσι όπως περιγράφεται από τους θεωρητικούς του χώρου θα υπήρχε ένα ιδεολογικό υπόβαθρο για να γίνει συζήτηση, αλλά ούτε αυτό συμβαίνει. Βιώνουμε μια τάση απόλυτου μηδενισμού, φαινόμενο άκρως πολιτικό το οποίο όμως έχει ως γενεσιουργό αιτία ένα τεράστιο ψυχολογικό κενό. Ακόμη και αυτό όμως δεν τεκμηριώνεται ως ένα ακόμη φαινόμενο του μηδενισμού το οποίο προσδιοριστεί επακριβώς και υπαγορεύει μια συγκεκριμένη στάση ζωής και εν πάση περιπτώσει προσδιορίζει μια φιλοσοφική προσέγγιση και μια συνειδητοποίηση της ίδιας της ύπαρξης και της αξίας της, αφού και αυτό απουσιάζει από τη δική μας περίπτωση. Μήπως τελικά όλα αυτά, είναι το αποτέλεσμα του βάρους των τριών χιλιάδων χρόνων ιστορίας και εκφράζουν μια βαθιά ανάγκη φυγής από την Ιστορία;
