Με αντίποινα απειλή η Τουρκία την Γαλλία, στην περίπτωση που η Γαλλική Εθνοσυνέλευση ψηφίσει το νόμο ποινικοποίησης της πράξης άρνησης της αρμενικής γενοκτονίας από το στρατό του Κεμάλ… Και αναρωτιόμαστε, ως γνήσιοι νεοέλληνες, για το πώς είναι δυνατόν σήμερα η Τουρκία να αποφασίζει να προχωρήσει σε ρήξη με την Γαλλία – μια από τις ισχυρές χώρες του κόσμου και τον έναν από τους δύο πυλώνες της Ε.Ε., για μια υπόθεση σχεδόν εκατό χρόνων;
Ως γνήσιοι νεοέλληνες – και πάλι - θα σκεφτούμε ότι δεν είναι δυνατόν σήμερα, τέτοιου είδους ζητήματα να βαραίνουν τις σχέσεις των κρατών και κατ΄ επέκταση των λαών και ότι σε τελική ανάλυση καλό θα ήταν να τα αφήσουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε και τη δική μας στάση, ως παράδειγμα ιστορικής λήθης, αφού με τόσα που μας έχουν κάνει οι Τούρκοι και όχι μια φορά αλλά σε βάθος χρόνου, στο όνομα της ελληνοτουρκικής φιλίας είμαστε έτοιμοι να υποστούμε αμνησία και λοβοτομή. Έτσι είναι όμως η γνήσια «φιλία» θέλει τις θυσίες της. Γιατί λοιπόν εμείς να είμαστε τόσο «φιλικοί» με την Τουρκία και οι Γάλλοι στα καλά καθούμενα να ξεσηκώνουν θέμα αρμενικής γενοκτονίας; Και εμείς αντί να πάμε με την Γαλλία για να θέσουμε και το θέμα της γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και της Κύπρου, γιατί παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα ως «ουδέτεροι» παρατηρητές;
Τι είναι όμως αυτό που κινητοποιεί τους Γάλλους; Νομίζουμε ότι η Γαλλία, όπως και κάθε σοβαρό και συγκροτημένο κράτος χρησιμοποιεί την Ιστορία ως ένα εργαλείο άσκησης πολιτικής. Ο Ιωάννης Σλεϊντάνος, ο πρώτος σύγχρονος ιστορικός, μετά την Αναγέννηση, έβλεπε την Ιστορία ως τέχνη (μην ξεχνάμε ότι και ο Αριστοτέλης έβλεπε ως τέχνη την άσκηση της πολιτικής) και την καλλιέργησε με την αντίληψη ότι δεν είναι προς τέρψιν της ψυχής μας στον ελεύθερο χρόνο μας, αλλά ως δημόσιος λόγος που παρεμβαίνει στο σήμερα, άρα δεν μπορεί παρά να είναι παρούσα στον ενεστώτα χρόνο και στα πολιτικά ζητήματα. Το δόγμα αυτό διατρέχει το έργο του Σλεϊντάνου και το οποίο για δύο περίπου αιώνες διδάχθηκε σε όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα της Ευρώπης.
Με την Ιστορία ο άνθρωπος τιθάσευσε το χρόνο και με την Γεωγραφία το χώρο γι’ αυτό και η Πολιτική που είναι ο τρόπος διαχείρισης των ανθρώπινων κοινωνιών έχει ανάγκη και από τα δύο. Γι’ αυτό και οι Γάλλοι κάνουν πολιτική σήμερα με αυτά τα εργαλεία. Εν αντιθέσει με εμάς που τα έχουμε απαξιώσει, αν αυτό δεν είναι σοβαρό μορφωτικό έλλειμμα, τότε τι είναι. Γι’ αυτό το πρόβλημα της Ελλάδας δεν μπορεί να λυθεί με κανένα μνημόνιο, δηλαδή με ασπιρίνη δεν θεραπεύεις τον καρκίνο.
Κλείνοντας θέλουμε να επισημάνουμε ότι ένα από τα απειλούμενα αντίποινα της Τουρκίας είναι να αφαιρέσει από δρόμους, πλατείες και εν γένει από το δημόσιο χώρο της κάθε γαλλική λέξη!!! Ελπίζουμε μόνο να αφαιρέσει και τις γαλλικές λέξεις που έχει ενσωματώσει στην γλώσσα της, μια γλώσσα που στην ουσία χτίστηκε με δανεικές λέξεις, οπότε την επόμενη φορά που θα πάμε στην Τουρκία να μην ακούσουμε το πολύ συνηθισμένο Cok mersi.
