Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν
γίνονται και πράγματα που γίνονται και
δεν λέγονται, έλεγε ο αείμνηστος και έρχονται κάποιες τέτοιες μέρες που
δικαιώνουν το ορθό της φράσης. Την περασμένη Κυριακή ο λαός μίλησε, σήμερα οι
πολιτικοί αρχηγοί έχουν πάρει την λαϊκή
εντολή και προσπαθούν να την φέρουν στα
μέτρα τους, χωρίς ωστόσο κανείς να φανερώνει τις πραγματικές του προθέσεις. Από
την Κυριακή το βράδυ έχουν ειπωθεί τόσα πολλά, που πλέον έχουμε αρχίσει να
ξεχνάμε και το ποιο ήταν το μήνυμα της κάλπης.
Μια πρόχειρη ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος καταδεικνύει
ότι το μήνυμα των εκλογών είναι ένα, συνεργασία. Οι ψηφοφόροι μην έχοντας
πειστεί ότι κάποιος είναι ικανός να κυβερνήσει σε αυτή την κρίσιμη φάση, έδωσε
μια και μόνη εντολή, «κάντε ό,τι μπορείτε να συνεργαστείτε». Ωστόσο η
μετεκλογική συμπεριφορά καταδεικνύει ότι
δεν το έχουν κατανοήσει, αφού ο καθείς στέκεται στο τι τον χωρίζει και όχι στο
τι τον ενώνει με τον άλλον. Με αυτή τη λογική χωριό δεν γίνεται, γι’ αυτό αν
μέχρι την Κυριακή το βράδυ δεν βρεθεί λύση, το μόνο που μένει είναι να πάμε σε
εκλογές για να αναδειχθεί ο λιγότερο κακός για να κυβερνήσει.
Είναι όμως αυτό το ζητούμενο; Μπορεί μια χώρα με την προίκα
και τη θέση της Ελλάδας να λειτουργεί στο ελάχιστο των δυνατοτήτων της; Ναι
είναι δυνατό, γιατί και η ίδια η κοινωνία πράττει το ίδιο. Βλέπετε να υπάρχουν
συμπράξεις, συνεργασίας για να υπερβούμε την κρίση; Υπάρχουν επιχειρήσεις που
βουλιάζουν και δεν συμπράττουν με άλλες ομοειδείς για να προχωρήσουν σε οικονομίες κλίμακας, στις
δημόσιες υπηρεσίες υπάρχουν άνθρωποι που δεν μιλιούνται μεταξύ τους στο όνομα
μιας εγωιστικής συμπεριφοράς, υπηρεσίες δεν συνεργάζονται μεταξύ τους και
ταλαιπωρούνται οι πολίτες και πολλά άλλα, όλη αυτή η κατάσταση καθρεφτίζεται και
στην κορυφή με συνέπεια το θέατρο του παραλόγου που βλέπουμε αυτές τις ημέρες.
Μια άλλη παιδεία συνεργασίας και σύμπραξης είναι ίσως η αρχή
για να ξεκολλήσουμε από το βούρκο.
