Κοινή συνισταμένη όλων των διαπιστώσεων, για το μεγάλο θέμα
των ημερών που είναι ψήφιση του νέου πακέτου των μέτρων των 11,5 δις. ευρώ,
είναι η στωικότητα με την οποία τα υποδέχονται οι πολίτες. Ακόμη και οι
κινητοποιήσεις που έχουν εξαγγελθεί είναι πολύ κατώτερες των περιστάσεων,
αποτελούν μια αναιμική σκιά των κινητοποιήσεων άλλων εποχών, όταν το ζητούμενο
δεν ήταν η ανάσχεση των προνομίων αλλά η διεκδίκηση νέων… Ουσιαστικά «για τα
μάτια του κόσμου», όπως λέμε, είναι οι αντιδράσεις που υπάρχουν, παρά γιατί
υπάρχει διάθεση ανύψωσης ενός φράγματος σε όλα αυτά που έρχονται. Οι
εργαζόμενοι και το σύνολο των πολιτών δεν έχουν πει ακόμη το «φτάνει πιά, δεν
πάει άλλο» και αυτό φαίνεται.
Η συμπεριφορά αυτή δεν είναι φυσιολογική και όσες φορές
συνέβη στην ιστορία ήταν αποτέλεσμα της παρακμής μιας κοινωνίας και της κόπωσης
που την συνοδεύει. Η παράδοση αυτής της κοινωνίας σε ένα κύμα βαρβαρότητας που
ερχόταν να σαρώσει κάθε τι που θύμιζε το παλιό, θα
τολμούσαμε να πούμε ότι ίσως
υποσυνείδητα λειτουργούσε ακόμη και λυτρωτικά ως κατεδάφιση μια εξουσίας
ανηθικότητας, διαφθοράς και αναποτελεσματικότητας, που στα τελευταία της
έδειχνε το πιο στυγνό της πρόσωπο.
Ακούμε καθημερινά ειδήσεις για την κατεδάφιση του δημόσιου
τομέα και ενώ θα έπρεπε να ανησυχούμε και να αντιδρούμε, με την σιωπή μας «επικροτούμε»
τα όσα συμβαίνουν και επιπλέον στρεφόμαστε και εναντίον του διπλανού μας που
τυχόν είχε κάποια προνόμια περισσότερα από εμάς. Δεν απέχουν πολύ από εκείνο το
σημείο όπου αφήνουμε πίσω μας τον χαρακτηριστικό του κοινωνικού κατακερματισμού
για να περάσουμε στην κοινωνική πόλωση. Απομακρυνόμαστε ακόμη περισσότερο από
το συνολικό για να κλειστούμε στο μερικό. Αυτό που αφήνουμε δεν είναι ότι
καλύτερο θα μπορούσαμε να έχουμε, σίγουρα όμως εκεί που πηγαίνουμε θα είναι
κάτι που το λιγότερο, νοσταλγία θα μας
δημιουργήσει για ότι αφήνουμε!!!
Όλα αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που έχει ένας κοπάδι χωρίς
τσομπάνη ή αν προτιμάται καλύτερα ένα
κοπάδι που το ο τσομπάνης το
οδηγεί στο σφαγείο για να σωθεί ο ίδιος… Δυστυχώς αυτό συμβαίνει, το πολιτικό
σύστημα σήμερα επιδεικνύει υπακοή στους δανειστές μας με την ελπίδα να διασωθεί
με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Αυτή τη στιγμή η κομπιναδόρικη άρχουσα
τάξη, προσφέρει γη και ύδωρ, κυριολεκτικά, στην συσκευασία του ενός και δώρο
ένα πακέτο με δέκα εκατομμύρια πολιτών, για να διέλθει αβρόχοις ποσί της
καταιγίδας. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν, εμείς ξέρουμε;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
