Διανύουμε μια μακρά περίοδο σκληρής λιτότητας και παρ’ όλα
αυτά παραμένει πάντα ζητούμενο αν, η επόμενη απεργία, το συλλαλητήριο, η
διαμαρτυρία, θα έχει μαζική συμμετοχή από την
πλευρά των εργαζομένων. Τι άλλο
θέλουμε να συμβεί για να καταλάβουμε ότι ο συνδικαλισμός, έτσι όπως τον ξέραμε
έχει τελειώσει;
Το γιατί φτάσαμε ως εδώ είναι γνωστό σε όλους. Για πολλούς
ήταν αναμενόμενο αφού χρόνια τώρα είχαν καταλάβει ότι οι συνδικαλιστές ήταν
μέρος των μηχανισμών εξουσίας. Ήταν οι δήθεν εταίροι, ενός δήθεν κοινωνικού
διαλόγου όπου το ζητούμενο δεν ήταν η αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, αλλά
η κατανομή των δανεικών, προκειμένου να υπάρχει «κοινωνική ειρήνη». Σήμερα αυτό
το παιχνίδι αν και τελείωσε εντούτοις ο συνδικαλισμός δεν μπορεί να εκφράσει
την αγανάκτηση, την αγωνία και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Αυτό συμβαίνει
γιατί αν και το έργο έχει κατέβει από
την σκηνή, οι «ηθοποιοί» συνεχίζουν να παίζουν τους ρόλους τους, έστω και χωρίς
κοινό.
Έτσι η μοναδική αντίδραση που έχει απομείνει στον εργαζόμενο
είναι η διαμαρτυρία στην κάλπη, να πάει να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ή ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ,
αναλόγως την ιδιοσυγκρασία του καθενός, για να τιμωρήσει τα μέχρι πρότινος
«μεγάλα» κόμματα.
…Ωστόσο παραμένει ένα ζητούμενο ο κοινωνικός διάλογος ο
οποίος σήμερα επί της ουσίας δεν διεξάγεται και η έκφραση της αντίστασης στην
ακολουθούμενη πολιτική!!! Από τη μια έχουμε μια κυβέρνηση η οποία αν και απέχει
πάρα πολύ από το να υποστηρίξει ότι έχει την λαϊκή εντολή, εντούτοις εφαρμόζει μια πολιτική που αλλάζει άρδην την
ζωή των πολιτών σήμερα αλλά και των επομένων γενεών. Κι ενώ συμβαίνουν αυτά έχουμε
ένα συνδικαλιστικό κίνημα κατ’ όνομα.
Αν αυτό δεν είναι ένα τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας, τότε τι
είναι; Απορούμε μετά για τον εξτρεμισμό και τη βία, είτε προέρχεται από την
άκρα Δεξιά ή από την άκρα Αριστερά, -λες και η βία έχει χρώμα-! Μήπως αυτό που
ζούμε είναι απλά η αρχή; Και αν ναι, τι μπορούμε να κάνουμε ως πολίτες για να
το αποτρέψουμε; Γιατί όπως φαίνεται αυτό που μας επιφυλάσσει το μέλλον είναι να
βρεθούμε ανάμεσα στην οικονομική εξαθλίωση που επιβάλουν οι δανειστές και το
ξέσπασμα μια βίαιης κοινωνικής έκρηξης που κομίζουν οι παντός είδους
διαμαρτυρόμενοι.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
