Στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια μιλάμε για την κρίση του πολιτικού συστήματος, ωστόσο μόνο τον τελευταίο χρόνο και ειδικά τους τελευταίους μήνες αυτό γίνεται περισσότερο εμφανές. Μέχρι τώρα μιλούσαμε απλά για την κρίση των κομμάτων εξαιτίας της αδυναμίας τους να διαχειριστούν ορθολογικά τα προβλήματα και αυτό είχε ως συνέπεια να συρρικνώνεται συνεχώς η εμπιστοσύνη των πολιτών, ωστόσο η συζήτηση είχε περισσότερο φιλολογικό χαρακτήρα αφού οι εκλογές δεν κατέγραφαν αυτή την τάση. Γι’ αυτό και παρά τα προβλήματα το πελατειακό σύστημα λειτουργούσε, παρά την κρίση εμπιστοσύνης, ο πολίτης προσέφευγε στο κομματικό γραφείο αναζητώντας μια λύση στο προσωπικό του πρόβλημα. Με λίγα λόγια εδώ και χρόνια υπήρχε η κρίση του πολιτικού συστήματος αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να γίνει η ανατροπή. Η μόνη εξέλιξη που υπήρξε ήταν ότι στις τελευταίες εκλογές – περισσότερο από κάθε άλλη φορά – τέθηκε το ζήτημα του να βρεθεί ένας «καλύτερος διαχειριστής της πολυκατοικίας». Λες και το μοναδικό πρόβλημα ήταν η σπατάλη και η κακή διαχείριση και πέρα από αυτά, τίποτε άλλο.
Μετά το ξέσπασμα της δημοσιονομικής κρίσης στην Ελλάδα και τα μέτρα που ελήφθησαν και τα οποία είναι μόνο η αρχή, όποιος μιλάει για το τέλος των κομμάτων δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια. Σήμερα γίνεται κατανοητό όλο και από περισσότερους πολίτες ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη μόνο από έναν «καλό διαχειριστή της πολυκατοικίας» αλλά από κάτι περισσότερο. Για να το πούμε διαφορετικά, γίνεται κατανοητό ότι ένας «καλός λογιστής» – προς αντικατάσταση της έννοιας του διαχειριστή – δεν είναι το ζητούμενο για να σωθεί μια «προβληματική επιχείρηση» αλλά είναι απαραίτητη η ύπαρξη του «καλού επιχειρηματία». Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι στόχος, όραμα, γνώση και σχέδιο με συγκεκριμένα βήματα. Κάτι το οποίο τα σημερινά κόμματα – κατάλοιπα μιας ψυχροπολεμικής εποχής που πλέον δεν υπάρχει – δεν μπορούν να προσφέρουν.
Την ήταν όμως αυτό που οδήγησε τα σημερινά κόμματα στην παρακμή και τώρα βρίσκονται ένα βήμα πριν την συνταξιοδότηση; Το γεγονός ότι δεν επένδυσαν στην παραγωγή πολιτικής και πολιτικών στελεχών ώστε να είναι σε θέση να διαχειριστούν με εμπιστοσύνη και κύρος της δημόσιες υποθέσεις αλλά επέλεξαν να δομηθούν στην λογική της λαφυραγώγησης. Η νομή της κρατικής εξουσίας και ότι αυτό συνεπάγεται – διορισμοί, μίζες κ.λ.π. – ήταν το καύσιμο για να κινηθεί η μηχανή. Αυτή η λαφυραγώγηση έδινε την δυνατότητα να στρατολογήσουν εθελοντές που ξεκινούσαν από αφισοκολλητές για να καταλήξουν μέχρι και διοικητές οργανισμών ή υπουργοί. Χωρίς υπερβολή άνθρωποι που δεν θα μπορούσαν να κουμαντάρουν ένα ψιλικατζίδικο έφτασαν να διαχειρίζονται σημαντικές κρατικές υποθέσεις. Όταν όμως ήρθε η ώρα που το κράτος φτώχυνε και τα λάφυρα περιορίστηκαν, αμέσως ανέκυψε το πρόβλημα, έφυγε η γη κάτω από τα πόδια τους. Τότε λοιπόν τι έκαναν τα κόμματα για να σωθούν; «Ανακάλυψαν» την έννοια της «τιμιότητας»!!! Ξεχνούν όμως ότι το να είναι κάποιος μόνο τίμιος δεν αρκεί αλλά πρέπει να έχει και άλλα προσόντα για να ασκήσει την πολιτική, γι’ αυτό και είναι τόσο δύσκολο να ανανεώσουν το πολιτικό τους προσωπικό. Ποιος σώφρων άνθρωπος θα πάει να μπλέξει με ένα στρατό που «πεινάει» για λάφυρα; Αργά η γρήγορα θα έρθει σε σύγκρουση και το ίδιο το σύστημα θα τον πετάξει έξω ή θα τον ενσωματώσει. Γι’ αυτό, μέχρι εδώ ήταν. Τελεία και παύλα.
Από εδώ και πέρα όποιος θέλει να ηγηθεί κόμματος και να ελπίζει στην συμμετοχή και την στήριξης των πολιτών δεν μπορεί να υπόσχεται μοίρασμα, θέσεων στο δημόσιο ή αξιωμάτων, θα πρέπει το κόμμα αυτό να είναι σε θέση να παράγει πολιτική. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να σταματήσει η εκπόρνευση της πολιτικής και να επανέλθει στις αρχικές ατραπούς. Αυτό για να συμβεί πρέπει να επανασυνδεθεί η πολιτική με την ιστορία του τόπου και με τους άξιους ανθρώπους που έχουν δώσει δείγματα γραφής στο προσωπικό και επαγγελματικό τους βίο.
