Το τσίπουρο και ο Παπαδιαμάντης

Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία των ημερών μας, για να μπορεί μια χώρα να είναι υπολογίσιμη οικονομική δύναμη θα πρέπει να παράγει ή υψηλή τεχνολογία ή πολιτιστικά προϊόντα, όταν έχει και τα δυο βρίσκεται στην κορυφή. Στην δική μας περίπτωση, δηλαδή της Ελλάδας αποτέλεσμα της πολιτικής μειοδοσίας του πολιτικού κόσμου δεν είναι η οικονομική χρεωκοπία, αυτό είναι το λιγότερο ίσως, αλλά η ξαφάνιση κάθε παραγωγικής δύναμης. Έτσι καταντήσαμε από χώρα παραγωγός να γίνουμε χώρα καταναλωτής. Εκεί οφείλεται τόσο το οικονομικό έλλειμμα όσο και το έλλειμμα στο ισοζύγιο των εισαγωγών – εξαγωγών. Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο;




Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά και σε όλα τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου – ο οποίος για εμάς τελειώνει τώρα – τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά έκαναν δυο πράγματα, ταυτόσημα, από την μια να συκοφαντήσουν, να διαβάλουν και να αλλοτριώσουν έννοιες όπως πατρίδα, έθνος, γλώσσα, ελληνισμός και από την άλλη να λειτουργούν ως εισαγωγείς – μεταπράτες αγαθών και ιδεών…



Με αυτά φτάσαμε σήμερα στο σημείο, ιδέες και έννοιες που για άλλες χώρες λειτουργούν ως ασπίδα αλλά και ως όχημα μεταφοράς της ταυτότητάς τους, - έτσι ώστε να μπορούν να πορεύονται με ασφάλεια σε ένα άκρως ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον-, σε εμάς να βρίσκονται στα τάρταρα, εξαιτίας της συστηματικής πολεμικής που δέχθηκαν. Αυτή η πολεμική ήταν προϋπόθεση για να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο όπου, αφενός το ουίσκι και η κόκα κόλα να εξοβελίσουν το τσίπουρο και την πορτοκαλάδα και αφετέρου ο Ζαν Πωλ Σάρτρ και η Σιμόν Ντε Μποβουάρ να εξοβελίσουν τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον εξαιρετικό διανοητή Κωνσταντίνο Καραβίδα – τον οποίον βέβαια οι περισσότεροι τον αγνοούμε –, αλλά και πολλούς άλλους.



Αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ώστε η χώρα σήμερα να βρίσκεται κάτω από μια οικονομική και ιδεολογική κατοχή, η οποία είναι πολύ πιο βαριά και πιο σκληρή από την οικονομική χρεωκοπία. Συνέπεια αυτής της κατοχής είναι να έχουμε χάσει την ιστορική μας συνέχεια – κοινώς τις ρίζες μας – αλλά και η εθνική οικονομία να μην είναι σε θέση να αξιοποίηση την υπεραξία που προσθέτει σε αγαθά και υπηρεσίες το πολιτιστικό βάθος… μερικών χιλιάδων χρόνων. Γι’ αυτό το ελληνικό λάδι εξάγεται σε βαρέλια στην Ιταλία, όπου εκεί συσκευάζεται σε μικρές καλοσχεδιασμένες φιάλες και πωλείται σε τιμές εξωφρενικές…. Ή το άλλο, το ελληνικό μάρμαρο να εξάγεται σε όγκους για να επεξεργαστεί στα εργαστήρια της αλλοδαπής και αυτό να συμβαίνει σε μια χώρα που γέννησε ένα Φειδία και ένα Πραξιτέλη… Να συνεχίσουμε; Αν δεν είναι άπειρα, σίγουρα είναι χιλιάδες τα παραδείγματα που μπορούμε να αναφέρουμε.



Σε εμάς ισχύει ένα ιστορικό παράδοξο, ήμασταν έθνος πριν γίνουμε «κράτος» και τώρα που γίναμε «κράτος» έχουμε απαρνηθεί την έννοια του έθνους στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου προοδευτισμού. Αυτό είναι κάτι που δύσκολα θα το συναντήσει κανείς στην παγκόσμια ιστορία.