Είναι δυνατόν στην χώρα που γεννήθηκε ο όρος φιλοξενία να έχουμε αυτό το πράγμα που μόνο κατ’ ευφημισμό μπορείς να το ονομάσεις τουρισμό; Να μιλήσουμε για τα κτήρια ή για τις υπηρεσίες; Βλέπεις σήμερα τα Ξενία που φτιάχτηκαν πριν από πενήντα χρόνια και τα ζηλεύεις και κοιτάς να σύγχρονα ξενοδοχειακά συγκροτήματα των πέντε αστέρων και αποστρέφεις το βλέμμα σου για να μην δεις τον βιασμό της φύσης. Να μιλήσουμε για τις υπηρεσίες; Ο κυρ Κώστας και η κυρ Μαρία όταν νοίκιαζαν μερικά δωμάτια – πριν πενήντα χρόνια – στους πρώτους τουρίστες που πατούσαν το πόδι τους στην Ελλάδα πρόσφεραν υπηρεσίες που δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με το πλαστικό χαμόγελο του σήμερα, αλλά ούτε και με την αρπαχτική διάθεση που μας χαρακτηρίζει…. Στήνουμε μαγαζιά για ένα δίμηνο και θέλουμε σε αυτό το διάστημα να βγάλουμε ετήσιο εισόδημα!!! Αυτά μπορεί στο παρελθόν να γίνονταν τώρα όμως τελείωσαν. Οι αρπαχτές στον Τουρισμό τελείωσαν, και ο λόγος είναι ότι οι τουρίστες μας πήραν χαμπάρι και έφυγαν για άλλους προορισμούς, κύρια Τουρκία και Αίγυπτο. Οι εποχές που αρκούσαν ένα δωμάτιο, ένα φαγητό, η θάλασσα και ο ήλιος για να έρθουν οι τουρίστες παρήλθαν ανεπιστρεπτί.
Για να τους κάνουμε να γυρίσουν πίσω θα πρέπει να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας, σε χαμηλότερες τιμές, σε υψηλότερη ποιότητα και με ενσωματωμένη την ιστορική και πολιτιστική υπεραξία. Κι εμείς αντ΄ αυτού τι κάνουμε; Από τον τελευταίο δήμαρχο της χώρας μέχρι τον εκάστοτε υπουργό Τουρισμού, για να δείξουν έργο παίρνουν ένα αεροπλάνο και αρχίζουν τα ταξίδια για να φέρουν τουρίστες!!! Αν αυτό σας θυμίζει τον Χρόνη Εξαρχάκο στην ταινία ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΚΕΣ δεν είστε καθόλου λάθος. Στο όνομα της δήθεν τουριστικής πολιτικής ξοδεύονται απίστευτα ποσά, γιατί; Για να γίνουμε γνωστοί στο εξωτερικό. Μα αυτό είναι το πρόβλημά μας, ότι οι «κουτόφραγκοι» μας ξέρουν και δεν δέχονται άλλο να τους κοροϊδεύουμε, γι’ αυτό και πήραν των ομματίων τους και πήγαν αλλού. Για να γυρίσουν δεν χρειάζεται διαφημιστική καμπάνια, αλλά να αλλάξουμε το προϊόν που πουλάμε. Πρέπει να σταματήσουμε να πουλάμε τόσο ακριβά ένα τόσο ευτελές προϊόν, όπως κατάντησε να είναι ο ελληνικός τουρισμός.
Σήμερα στο σημείο που βρισκόμαστε είναι δύσκολο και θέλει χρόνο να αναπτύξουμε παραγωγικές δομές για οτιδήποτε άλλο, πέρα του Τουρισμού. Είναι ο μόνος κλάδος που μπορεί πολύ γρήγορα να αναταχθεί και να δώσει αποτελέσματα. Το ζήτημα είναι βέβαια ποιος θα είναι αυτός που θα το κάνει! Σε τέτοια θέματα είναι που φαίνεται η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού. Ενώ έχουμε ένα τόπο που θα μπορούσε να είναι η «Ιερουσαλήμ και η Μέκκα» για όλους τους Πολίτες του κόσμου. Αν όλοι αυτοί θα το είχαν σαν τάμα να έρθουν έστω και μια φορά σαν «προσκύνημα» σε αυτόν τον τόπο, δεν θα θέλαμε τίποτα άλλο. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει ο χώρος να αποκτήσει την χαμένη «ιερότητα» και από σκουπιδότοπος να γίνει ένας τόπος αξιών.
