«Δυστυχώς επτωχεύσαμε» θα μπορούσε να δηλώσει κάποιος από τους δημόσιους παράγοντες της χώρας, για να επισημάνει όχι κατ΄ ανάγκη μόνο την οικονομική χρεωκοπία, η οποία είναι ήδη γεγονός, αλλά την απουσία ενός σχεδίου, μιας ιδέας για το πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει.
Μέχρι τώρα είχαμε τις λαθραία εισαγόμενες ιδέες της Δεξιάς και της Αριστερής Εθνικοφροσύνη που πάλευαν για το ποια θα κυριαρχήσει και αυτό δήλωνε μια – ψευδή όπως αποδείχθηκε – πάλη ιδεών για το μέλλον της χώρας. Κούφιες ιδέες που όχι μόνο δεν προήγαγαν τον τόπο αλλά τον υπονόμευσαν από τα θεμέλια, γι’ αυτό σήμερα βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο, απογοητευμένοι, πλάνητες και πένητες εισπράττοντας την περιφρόνηση από τους εταίρους και φίλους. Λέει μια παροιμία ότι όταν ένα νόμισμα πέσει στην λάσπη δεν έχει σημασία από ποια πλευρά έπεσε, γιατί η ουσία δεν αλλάζει. Έτσι έγινε και με εμάς, πέσαμε στην λάσπη της χρεωκοπίας και δεν έχει νόημα αν πέσαμε από την πλευρά της μίας ή της άλλη εθνικοφροσύνης. Μάλιστα στην δική μας περίπτωση έχουμε κάτι ακόμη ως επιβαρυντικό, το νόμισμα είναι κάλπικο.
Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται ότι δεν είναι σε θέση να μας βγάλουν. Χρειάζεται μια άλλη δύναμη, ένα άλλο πολιτικό προσωπικό, μια άλλη διανόηση που θα σταθεί σε σταθερό εθνικό, πατριωτικό «έδαφος» για να μπορέσει να υψώσει το ανάστημά της. Που είναι όμως, δεν φαίνεται. Απουσιάζουν οι οδηγητικές ιδέες, απουσιάζει η έμπνευση, η διάθεση για προσφορά, το σχέδιο δράσης. Έχουμε κολλήσει στην λάσπη και δεν διαφαίνεται κάτι που θα μπορούσε να μας βγάλει από εδώ.
Οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η κρίση είναι η γρίπη της οικονομίας, μια αρρώστια χρήσιμη, γιατί βοηθάει τον οργανισμό να απαλλαγεί από τις τοξίνες και κάθε τι άχρηστο κουβαλάει, έτσι ώστε να μπορέσει να αναγεννηθεί. Ωστόσο όλα εξαρτώνται από την κατάσταση του οργανισμού, γιατί δεν είναι σπάνιο σε ένα εξασθενημένο οργανισμό η γρίπη να εξελιχθεί σε πνευμονία βαριάς, μορφής. Φοβόμαστε ότι κάπου εκεί βρισκόμαστε και αν δεν υπάρξει κάτι που θα ανατάξει τον οργανισμό, το μέλλον θα μας υποδεχθεί με μια ζωή μόνιμης μηχανικής υποστήριξης. «Οι ιδέες κινούν τον κόσμο» ήταν ένα μότο που κυριάρχησε τα τελευταία είκοσι χρόνια, η απουσία τους στην δική μας περίπτωση το επιβεβαιώνουν.
Πόσο μακριά και πόσο κοντά φαντάζουν σήμερα οι στίχοι από το τσάμικο του Σαββόπουλου;
«η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει
Καλωσόρισες πουλί μου μοναξιά ελληνική μου
απ' αγάπη φεύγεις έρχεσαι πηγαινοέρχεσαι σαν την πνοή μου
κι απ' την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου
απ' τους δυο μας ποταμούς θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς».
