Την περασμένη εβδομάδα δόθηκαν στη δημοσιότητα στοιχεία για την πορεία της παγκόσμιας ναυτιλίας το 2010 και εξ αυτών προκύπτει ότι παρά την κρίση η ελληνόκτητη ναυτιλία διατήρησε την πρώτη θέση. Τις ίδιες ημέρες περίπου ανέκυψε και ένα άλλο θέμα τοπικού χαρακτήρα… με ανακοινώσεις τους κόμματα της Αριστεράς καταδίκασαν τη νέα επιχειρησιακή σύμβαση που σύναψαν εργαζόμενοι και εργοδοσία στην εταιρία γάλακτος της ΝΕΟΓΑΛ. Το «μεμπτό στην υπόθεση» ήταν ότι συμφώνησαν οι δυο πλευρές σε μια μείωση μισθών κατά 9% προκειμένου να αφομοιωθεί η αύξηση του κόστους παραγωγής – κύρια λόγω αύξησης της φορολογίας – και να παραμείνει κερδοφόρα η επιχείρηση ούτως ώστε να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας.
Εκ πρώτης όψεως τα δύο γεγονότα δεν έχουν καμία σχέση, ωστόσο είναι κοινές συνισταμένες του ίδιου προβλήματος. Η ελληνόκτητη ναυτιλία αν και έχει φέρει στην χώρα από το 2000 – 2010 μέχρι σήμερα πόρους διπλάσιους από ότι το Γ’ Κ.Π.Σ. ζει «εξόριστη» στη Βρετανία, γιατί θέλει οι σχέσεις της με την Ελληνική Πολιτεία να είναι όσο το δυνατόν πιο περιορισμένες, γι’ αυτό άλλωστε καταφέρνει να επιβιώνει με πολύ καλά αποτελέσματα. Η ΝΕΟΓΑΛ μια μικρή, τοπική επιχείρηση που παράγει ένα ανταγωνιστικό προϊόν και προσφέρει ζωή σε πάρα πολλά χωριά με τις κτηνοτροφικές μονάδες που συντηρεί, επειδή δεν μπορεί να αναγκαστεί σε μετανάστευση «πρέπει να κλείσει», έτσι ώστε το μερίδιο που έχει στην αγορά να το πάρουν οι πολυεθνικές του γάλακτος, αυτές που έχουν την άνεση να κάνουν παιχνίδια που ούτε καν τα αντιλαμβανόμαστε. Η ιστορία που γίνεται με το γάλα τα τελευταία χρόνια και έχει ως στόχο να κλείσουν όλες οι τοπικές επιχειρήσεις το έχουμε ξαναδεί, δεκαετίες τώρα, το είδαμε με τις μικρές βιοτεχνίες τροφίμων (ιχθυερά, αλλαντοποιία κ.λπ.) το είδαμε με τα τοπικά αναψυκτικά, με την ένδυση και τα υποδήματα, με την υφαντουργία, με τις «λευκές συσκευές»… το είδαμε με χίλια δυο παραδείγματα. Κάθε φορά γινόταν στοχοποίηση των μικρών επιχειρήσεων (ποιος δεν θυμάται το «αριστερό» σύνθημα της δεκαετίας του ’70, «κλείστε το Νταχάου της ΠΙΤΣΟΣ» για να ανοίξει έτσι ο δρόμος για την SIEMENS και τις άλλες πολυεθνικές… Κάπως έτσι μειώθηκε σταδιακά η παραγωγή και η όποια επιχειρηματική δράση για να επιβιώσει στράφηκε στο παρασιτικό και αεριτσίδικο κεφάλαιο.
Κάπως έτσι είναι γραμμένη η σύγχρονη οικονομική μας ιστορία. Απώλεια της παραγωγής και γιγάντωση της παραοικονομίας και άνοιγμα των συνόρων για τις πολυεθνικές, χωρίς μια αντίσταση... Το παραγωγικό κεφάλαιο χτυπήθηκε και ιδεολογικά στο όνομα ενός απροσδιόριστου και νεφελώδους αριστερού πολιτικού λόγου και χτυπήθηκε και από τους κρατικούς μηχανισμούς, από την πολυνομία, τους εξοντωτικούς ελέγχους και την διαφθορά. Σήμερα υπάρχουν «μαύρες» επιχειρήσεις χωρίς ΑΦΜ, χωρίς έδρα, χωρίς δηλωμένο προσωπικό που διακινούν τεράστια ποσά χωρίς παραστατικά ή με πλαστά τιμολόγια. Με αυτούς κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ. Όλο το πρόβλημα ήταν να χτυπηθεί για να εξαφανιστεί ή να «προσαρμοστεί» στα δεδομένα της αγοράς, το παραγωγικό κεφάλαιο.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου μια οικονομική κρίση μετεξελίχθηκε σε μια δομικού χαρακτήρα κρίση η οποία θα συμπαρασύρει στην πτώση της τον κρατικό μηχανισμό, το πολιτικό σύστημα, τα εργατικά κεκτημένα, την κοινωνική ευημερία και το σύνολο της οικονομίας, ακόμη και το ελάχιστα υγιές που μπόρεσε να επιβιώσει από την λαίλαπα τόσων δεκαετιών. Το να μείνει ανοιχτή και κερδοφόρα η κάθε ΝΕΟΓΑΛ, η κάθε ΒΦΛ, ή κάθε παραγωγική επιχείρηση είναι ένα χαράκωμα αντίστασης στην λαίλαπα που ήδη ενέσκηψε και όποιος κρύβεται πίσω από αριστερή φρασεολογία, πίσω από ψεύτικα λόγια, δεν μπορεί να κρύψει πλέον ότι εξυπηρετεί πολυεθνικά συμφέροντα – ακούσια ή εκούσια - και όχι τις ανάγκες μια ημιβυθισμένης εθνικής οικονομίας.
