Ζούμε σε μια εποχή που το μπουρίνι της οικονομικής κρίσης που έχει ξεσπάσει δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στο διάβα του. Βεβαιότητες και σταθερές του παρελθόντος σαρώνονται και πλέον υποχρεωνόμαστε να προσεγγίσουμε την κατάσταση από μια διαφορετική ματιά. Οι συνταγές και οι «μάγοι» του παρελθόντος, κυρίαρχοι για πάρα πολλά χρόνια, είναι πλέον ανίκανοι να αποδείξουν έστω ότι προσπαθούν. Αυτό δημιουργεί επιπλέον ένα τεράστιο κενό που εντείνει το αίσθημα της ανασφάλειας.
Για παράδειγμα μέχρι πρότινος η πολιτική και οι πολιτικοί, με την τρέχουσα και αγοραία έννοια ήταν σε θέση να υποσχεθούν τα πάντα και να γίνουν αποδεκτοί. Σήμερα δεν μπορούν να είναι σίγουροι ούτε και για την ίδια τους την επιβίωση. Η κρίση από μόνη της είναι μια φοβερή δοκιμασία που δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο. Οι πολιτικοί ακόμη δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η πολιτική τους είναι ήδη νεκροζώντανη και στέκεται μόνο με μηχανική υποστήριξη.
Βγαίνουν και υπόσχονται στους άνεργους και στους πληγέντες από την κρίση μέτρα «ασπιρίνη», ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι το κρατικοδίαιτο μοντέλο των παροχών έχει τελειώσει, εξακολουθούν την ίδια πολιτική, δηλαδή επιδόματα – ψίχουλα αφού είναι η μόνη πρόταση που έχουν να προσφέρουν. Δεν έχουν κάνει ούτε ένα βήμα εμπρός, για να φύγουν από την πολιτική που συσσώρευσε χρέη και αδιέξοδα στην χώρα. Το μορφωτικό, το πολιτικό και το ιστορικό κενό που χαρακτηρίζει το πέρασμα τους από το προσκήνιο της ιστορίας δεν τους επιτρέπει να δούνε παρά πέρα.
Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μόνο μέσα από την ανάταξη της πρωτογενούς παραγωγής και την αξιοποίηση των ιστορικών και πολιτιστικών κοιτασμάτων που έχει ο τόπος, μπορεί να μπει σε λειτουργία η παραγωγική μηχανή, γι’ αυτό και απουσιάζει παντελώς κάθε είδους αναπτυξιακή πρόταση. Αυτή τη στιγμή όλη η κοινωνία βρίσκεται μετέωρη, αντί λοιπόν να αναζητήσουν πίσω στην ιστορία σταθερό έδαφος, για να πατήσουν επιχειρούν να ισορροπήσουν μετεωριζόμενοι!!! Ακροβατικά για την πολιτική επιβίωση τους χαρακτηρίζονται αυτά και όχι σοβαρή προσέγγιση των προβλημάτων.
Αντί να περιφέρονται οι πολιτικοί μας ως μεσάζοντες ανάμεσα στα άδεια κρατικά ταμεία και τις χιλιάδες και διαρκώς αυξανόμενους απελπισμένους, ας επιλέξουν ή να αλλάξουν ή να αποσυρθούν, διαφυλάσσοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας που τους έχει απομείνει.
Δεν μας ανησυχεί το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει σε μια νύχτα, όπως συνέβη με το σοβιετικό μοντέλο, μας ανησυχεί όμως που χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια ανθρώπων, θα βρεθούν χωρίς σωσίβιο στη φουρτούνα που έρχεται.
Γι’ αυτό και υπογραμμίζουμε ότι πολύ καλύτερη είναι μια αξιοπρεπή αποχώρηση έστω και τώρα, παρά η παράταση της ζωής μια νεκροζώντανης πολιτικής. Η εποχή των επιδομάτων πέρασε, τελείωσε μαζί με το ευρωπαϊκό όραμα των «πακέτων στήριξης», τώρα έρχεται η ώρα για σοβαρή και υπεύθυνη δουλειά, η ώρα της μεγάλης επιστροφής σε ότι πετάξαμε στις χωματερές ενός δήθεν εκσυγχρονισμού.
