Όλο και περισσότερο θυμίζουμε κάτι χρεωκοπημένα βασίλεια του μεσαίωνα όπου ενώ ο βασιλιάς ήταν νεκρός κανείς δεν το ομολογούσε μέχρι να βρεθεί λύση στο πρόβλημα της διαδοχής. Το ίδιο συμβαίνει και με εμάς, μόνο που εδώ δεν είναι νεκρός ο βασιλιάς, αλλά η οικονομία. Βγήκε τις προάλλες ο υπουργός Υγείας κ. Λοβέρδος και κάλεσε την κυβέρνηση «να πει όλη την αλήθεια στο λαό»!!! Ποια αλήθεια; Μα φυσικά ότι η οικονομία είναι νεκρή. Όλοι το γνωρίζουν αλλά κανείς δεν το ομολογεί ό,τι η οικονομία έχει χρεοκοπήσει και δεν το ομολογούν, όχι γιατί μας λυπούνται και σκέπτονται το σοκ που θα υποστούμε, αλλά πολύ απλά επειδή δεν έχουν εξασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών μας…
Έτσι διάγουμε βίο υπό καθεστώς ανομολόγητης χρεωκοπίας, έχουμε πάρει αναστολή εκτέλεσης του πλειστηριασμού… για πόσο όμως ακόμη; Όμως όσο το αναβάλουν δεν κερδίζουμε τίποτα, απεναντίας επιτρέπουν να θρέφονται φρούδες ελπίδες με αναμενόμενη συνέχεια μια πιο μεγάλη απογοήτευση, ίσως μεγαλύτερη και από την ίδια τη χρεωκοπία.
Φυσικά δεν χρειάζεται να έχει κανείς πολύ μυαλό για να καταλάβει ότι η χρεωκοπία είναι καθολική και δεν περιορίζεται μόνο στην οικονομία, είναι χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος το οποίο ανδρώθηκε ως διαχειριστής των δανεικών και της ίδιας της κοινωνίας η οποία κυριολεκτικά ευνουχίστηκε σαν συνείδηση και αδυνατεί πλέον να αντιδράσει θετικά στην πρόκληση της κρίσης, γι’ αυτό και επιλέγει .
Ακόμη και αν δεν υπήρχε το μνημόνιο έπρεπε να το είχαμε συντάξει μόνοι μας, για να σταματήσουμε το κατήφορο του δανεισμού. Θα ήταν τότε μέρος ενός γενικότερου σχεδίου ανάταξης της κρατικής οντότητας και επαναπροσδιορισμού της σχέσης μας με αυτήν. Κάτι το οποίο δεν συμβαίνει σήμερα όπου η κυβέρνηση παίζει το ρόλο της κακιάς μητριάς σε βάρος των πολιτών. Πως όμως θα μπορούσαμε να φτάσουμε στο σημείο από μόνοι μας να απαιτήσουμε και να επιβάλουμε μια διαδικασία ανάταξης;
Γι’ αυτό σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι το οικονομικό, είναι το έλλειμμα που έχουμε ως κοινωνία και ως άτομα για το που θέλουμε να πάμε, τι στόχους έχουμε για το αύριο. Η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αντιστρέψει το πρόσημο στην πορεία που έχουμε πάρει είναι η πίστη. Μια πίστη, μια πεποίθηση, ότι μπορούμε να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά. Το θέμα είναι ποιος θα μας την εμπνεύσει; Μέχρι τότε θα ζούμε υπό την απειλή της χρεωκοπίας και θα εκλιπαρούμε για μια ακόμη μικρή αναβολή.
