Συνέχεια στο χθεσινό σημείωμα μιας και εκτιμούμε ότι χρειάζονται περισσότερες διευκρινήσεις γύρω από το θέμα των εξόριστων του εκάστοτε κυρίαρχου πολιτικού ρεύματος. Ο 20ος αιώνας για τη χώρα μας ήταν ο αιώνας των εξόριστων, ανθρώπων, εννοιών, ιδεών και λέξεων. Κάθε φορά που υπήρχε ένα κυρίαρχο ρεύμα στην κοινωνία κάθε τι διαφορετικό έπρεπε να εξοριστεί. Κάθε τι που μπορούσε να δηλώνει την διαφορετικότητα έπρεπε να εξαφανιστεί. Έτσι λοιπόν διατρέχουμε τον αιώνα με τους πολίτες διχασμένους, από τη μια οι βενιζελικοί και από την άλλη οι βασιλικοί, από τη μία οι δημοτικιστές και από την άλλη οι καθαρευουσιάνοι, από τη μια οι κομμουνιστές από την άλλη οι εθνικιστές, από τη μία οι προοδευτικοί και από την άλλη οι συντηρητικοί και κάπως έτσι φτάνουμε μέχρι τις ημέρες μας με τα «πράσινα» και τα «γαλάζια» καφενεία.
Έτσι η κάθε κυρίαρχη κατάσταση επέβαλε τα δικά της σύμβολα, επέβαλε τους δικούς τηςορισμούς και τις δικές της λέξεις. Με τρόπο μαγικό άλλαζε άρδην η σκηνή μετά από κάθε πολιτική αλλαγή. Η λησμονιά κάλυπτε κάθε τι που μπορούσε να θυμίζει τους προηγούμενους. Ακόμη και ολόκληρες περίοδοι της ελληνικής ιστορίας περιέπεσαν σε αφάνεια επειδή δεν ήταν αρεστοί. Ιδιαίτερα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που ο μεταπρατισμός ιδεών και αγαθών έγινε το κύριο όχημα και των δυο πολιτικών χώρων εξουσίας, γίναμε μάρτυρες αφανισμού και απαξίωσης αιώνων ελληνικής ιστορίας, για να εξυπηρετηθούν σκοπιμότητες του σήμερα.
Φτάνοντας προς το τέλος της δεκαετίας του ’90 γίνεται όλο και πιο φανερό ότι τόσο η μεταπολίτευση έχει αρχίσει να πνέει να λοίσθια όσο και ότι αυτή η συνεχής και ανελέητη αντιπαράθεση δεν οδηγεί πουθενά. Τότε λοιπόν αρχίζουν να πέφτουν και οι πρώτες «γέφυρες» εκατέρωθεν για συνεννόηση, μόνο που αυτή δεν γίνεται επί τη βάση των αρίστων αλλά των λαμογιών. Ξαφνικά αρχίζουν να ξεφυτρώνουν μέχρι και κοινές γαλαζοπράσινες εταιρίες και συμπράξεις ανάλογου μείγματος σε διάφορους χώρους, όπου πλέον το μέχρι πρότινος το μονοκομματικό φαγοπότι γίνεται διακομματικό. Επιπλέον υπάρχει και μια εξαιρετική συνεργασία σε επίπεδο συγκάλυψης οπότε όποιο σκάνδαλο και να αποκαλυφθεί κανείς δεν τιμωρείται. Μέσα σε δεκαπέντε χρόνια φαγώθηκαν από τα γαλάζια και τα πράσινα τρωκτικά όσα δεν είχαν φαγωθεί εδώ και ένα αιώνα.
Χωρίς υπερβολή μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η μεταπολίτευση βούλιαξε μέσα σε μια απέραντη ρεμούλα. Οι τίμιοι, οι ικανοί, οι εργατικοί και οι ηθικοί θέλοντας και μη έμειναν στο περιθώριο, ως εφεδρείες της κοινωνίας. Αν δεν έρθουν τώρα στο προσκήνιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τι άλλο θα μπορούσε να ήταν αυτό που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια νέα πολιτική εποχή; Μια εποχή χρηστής και αποτελεσματικής διοίκησης. Έτσι και αλλιώς σε επίπεδο κοινωνίας πολιτών τα τείχη έχουν πέσει, και η οριζόντια επαφή αξιόλογων και αξιοσημείωτων ανθρώπων από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους είναι γεγονός, εκείνο που δεν είναι ακόμη ώριμο είναι η νέα πολιτική πρόταση που θα δώσει την ευκαιρία σε αυτούς να κυβερνήσουν.
