Λένε ότι οι ιδέες κινούν τον κόσμο. Σωστό, αλλά αν ψάξει κανείς καλύτερα, θα δει ότι πίσω από τις ιδέες, υπήρχε πάντα μια ανάγκη. Ίσως ποτέ δεν θα είχε εξελιχθεί το πλοίο και εν γένει η τεχνολογία του ταξιδιού αν οι αρχαίοι έλληνες δεν είχαν ανάγκη να
βρουν νέες αγορές για τα προϊόντα τους και για να προμηθευτούν πρώτες ύλες, οι Αιγύπτιοι δεν θα είχαν ανακαλύψει τον τοπογραφία αν δεν υπήρχε η ανάγκη να οριοθετηθούν τα χωράφια τους μετά από κάθε ευεργετική πλημμύρα του Νείλου. Το ίδιο συνέβη και με τον Κολόμβο ο οποίος δεν θα είχε ανακαλύψει μια νέα ήπειρο αν δεν υπήρχε η ανάγκη για να βρεθεί μια συντομότερη οδός για τις ακτές της Ινδίας. Η ανάγκη και τώρα θα οδηγήσει τον δυτικό κόσμο να ανακαλύψει μια νέα «ήπειρο» ως προορισμό για να μπορέσει να ξεπεράσει την, δομικού χαρακτήρα, κρίση του οικονομικού της συστήματος. Το ίδιο θα συμβεί και με τη δική μας χώρα, αν η ανάγκη δεν σταθεί ως εκείνη η ικανή δύναμη που θα μας οδηγήσει στο δρόμο της αναζήτησης λύσεων, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε να διεκδικούμε. Αυτή η ανάγκη είναι που θα κινήσει ως καύσιμος ύλη τις μηχανές της Ιστορίας, για να γεννήσει το Λόγο, που θα διαμορφώσει τα επιμέρους χαρακτηριστικά αυτού του νέου. Γράφαμε και προχθές, ότι όσο και να θέλει κανείς να συμφωνήσει απόλυτα με το κίνημα των Αγανακτισμένων, δυσκολεύεται γιατί πολύ απλά απουσιάζει ο Λόγος, η νοηματοδότηση δηλαδή μιας νέας πορείας. Γι’ αυτό και η βία δεν μπορεί να είναι η απάντηση στο πρόβλημα της κρίσης, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι η εναλλαγή εξουσιαστών και ουχί κάποια ουσιαστική μετάβαση σε κάτι νέο.
Αυτό λοιπόν που είναι τόσο εύκολο να το περιγράψει κανείς, ως γενικό και αόριστο σχέδιο μετάβασης, μόνο η ανάγκη μπορεί να του δώσει περιεχόμενο. Και προς το παρών δεν το βλέπουμε να γίνεται. Αυτό που βλέπουμε να γίνεται είναι να «λεπταίνουμε», είμαστε στην περίοδο που καίμε το λίπος που συσσωρεύσαμε και το οποίο μας κρατάει ακόμη σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Δεν μας αρέσει να χάνουμε από αυτά που συσσωρεύσαμε, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κινητοποιηθούμε παρά μόνο αν η αγανάκτηση μετεξελιχθεί σε απελπισία. Κι αυτό θα γίνει όταν νοιώσουμε ότι τα ψέματα έχουν τελειώσει και τότε θα πρέπει ο καθένας να δώσει τον αγώνα του.
Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι πιστεύουν ότι σε 2 – 3 χρόνια θα έχουμε ξαναγυρίσει εκεί από όπου φύγαμε. Μεγαλύτερη πλάνη δεν υπάρχει. Όταν ήρθαν το 1922 οι πρόσφυγες της Μ. Ασίας στην Ελλάδα, πολλοί είχαν την εντύπωση ότι πολύ σύντομα θα γυρίσουν στα σπίτια τους. Όταν κατάλαβαν ότι αυτό θα αργούσε πάρα πολύ, τότε έπεσαν στον αγώνα πιο σκληρά και μέσα σε λίγα χρόνια έγιναν κύριοι πολλών παραγωγικών τομέων της οικονομίας, βιοτεχνίας και εμπορίου, κάτι ανάλογο θα πρέπει να γίνει και τώρα για να ξεκολλήσουμε από το τέλμα.
