Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα είναι το καλοκαίρι του 2012 σίγουρα όμως το φετινό καλοκαίρι θα μείνει στην μνήμη μας ως το καλοκαίρι της αναμονής. Αναμονής μιας επικείμενης, προαναγγελθείσας αλλά αιωρούμενης χρεωκοπίας. Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε αν θα έρθει και πότε αυτή η
χρεωκοπίας, όχι πια της ελληνικής οικονομίας αλλά ενός συνολικού οικονομικού μοντέλου επάνω στο οποίο δομήθηκε το μεταπολεμικό οικοδόμημα της ειρήνης και της ευημερίας στην Ευρώπη. Όπως κάθε εποχή που τελειώνει οι άνθρωποι βιώνουν έντονα το αίσθημα της ανασφάλεια, γιατί χάνουν αυτό που γνωρίζουν και με το οποίο έζησαν μέχρι σήμερα και δεν είναι έτοιμοι να υποδεχθούν το άγνωστο που έρχεται. Μήπως τελικά όμως η μεγάλη πρόκληση είναι να ωριμάσουμε αποδεχόμενοι την αλλαγή ως μέρος της ζωής και της ζωής ως μέρους του θανάτου; Μήπως είναι καιρός πιστέψουμε στην δύναμη που έχει κάτι μεγαλύτερο και ισχυρότερο από το χρήμα;
Χθες μου διηγήθηκαν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Κάποιος θα έφευγε από την Καβάλα με προορισμό τις ΗΠΑ. Στο ταξίδι του είχε 2 – 3 αλλαγές πτήσεων. Κάπου όμως από λάθος υπολογισμό έχασε μια πτήση με συνέπεια να φτάσει στον προορισμό του με καθυστέρηση δύο ημερών. Όταν κάθισε και το σκέφτηκε είχε δυο επιλογές, η μία να εκνευριστεί με τον εαυτό του που έχασε το αεροπλάνο και η άλλη να αποδεχθεί αυτή την καθυστέρηση και να δει το τι μπορεί να κερδίσει. Επέλεξε το δεύτερο και δεν έχασε, αξιοποίησε τον «χαμένο» χρόνο για να γνωρίσει τόπους, ανθρώπους και να στοχαστεί επάνω σε αυτά που συμβαίνουν. Έφτασε τελικά κάποια στιγμή στον προορισμό του έχοντας το αίσθημα ότι έκανε ένα ταξίδι μεγαλύτερο και πλουσιότερο από αυτό που είχε προγραμματίσει, αυτό συνέβη γιατί δεν στάθηκε εγωιστικά απέναντι στα γεγονότα – είναι η τάση του να θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα συνεχώς και αδιαλείπτως – αλλά αποδέχτηκε και το απρόοπτο.
Το κυνήγι του «εύ ζειν», μέσα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, μας στέρησε πάρα πολλά, πρώτα απ’ όλα μας στέρησε χρόνο στοχασμού, χρόνο καλλιέργειας του είναι και πνευματικής αφύπνισης. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουμε το ίδιο το «ζειν». Από άτομα ελεύθερα, τέκνα του φωτός, γίναμε δούλοι των τραπεζών και των καταναλωτικών αναγκών. Η μεγαλύτερη πράξη αντίσταση σήμερα απέναντι στο σύστημα δεν είναι να βγεις στην πλατεία και να φασκελώνεις το κοινοβούλιο, είναι να καταναλώνεις λελογισμένα και με μέτρο. Κατανάλωση με μέτρο, του χρόνου, των αγαθών, της ενέργειας και φυσικά των συναισθημάτων. Θα σταθούμε λίγο παραπάνω στο τελευταίο. Από την άκρατη χαρά και το κλίμα γλεντιού των προηγούμενων χρόνων – απόδειξη το πλήθος των χώρων διασκέδασης αλλά και του (χαζό)χαρούμενου κλίματος που ξεχειλίζει η ελληνική τηλεόραση – φτάσαμε μέσα σε ένα χρόνο στην μέγιστη θλίψη, κατήφεια και απογοήτευση. Ακόμη δεν χάσαμε τίποτα που να το δικαιολογεί, απλά υποχρεωθήκαμε σε μείωση μισθών και συντάξεων, αν φτάσουμε στο σημείο να καταρρεύσει το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα με ότι αυτό θα συνεπάγεται για την καθημερινή ζωή, τότε τι θα πρέπει να κάνουμε;
Ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε ότι η ασφάλεια που μας έδινε το κοπάδι τελείωσε, και ο λόγος είναι ότι ο τσομπάνης δεν μπορεί ελέγξει την κατάσταση, τώρα η μεγάλη πρόκληση είναι ο καθείς να διαχειριστεί την ελευθερία του. Το κακό είναι ότι δεν έχουμε μάθει να το κάνουμε.
