“Το έργο της πυρόσβεσης συνεχίστηκε τόσο από τον Διοικητής της Διοίκησης Ναυτικού, Πλοίαρχος Ανδρέα Ιωαννίδη όσο και από τον Διοικητή της μονάδας Αντιπλοίαρχο Λάμπρο Λάμπρου καθώς και από τους Αρχικελευστή Κλεάνθους Κλεάνθη και τον Επικελευστή Ηρακλέους Μιχάλη. Στην πυρόσβεση με περίσσιο θάρρος συμμετείχαν και δύο ναύτες. Τα δίδυμα αδέλφια Χριστοφόρου Μιλτιάδης και Χριστοφόρου Χριστάκης, τα οποία στο τέλος βρήκαν τραγικό θάνατο”. Μαζί με αυτούς και 6 πυροσβέστες της ΕΜΑΚ.
Τα παραπάνω λόγια είναι από το σχετικό ρεπορτάζ με την φοβερή έκρηξη που έγινε στο στρατόπεδο Φλωράκη, στην Κύπρο. Είναι μια είδηση τραγική, καθώς όλοι οι παραπάνω είναι μεταξύ των νεκρών, αλλά και μια είδηση χαράς, γιατί σε μια εποχή ζόφου και κατάρρευσης, βρέθηκαν κάποιοι να μπούνε
μπροστά για να σώσουν τους υπόλοιπους. Αν ο διοικητής Ναυτικού Ανδρέας Ιωαννίδης δεν είχε σκεφτεί τις ζωές των ναυτών και δεν τους είχε διατάξει να απομακρυνθούν από την μονάδα, οι απώλειες θα είναι πολύ περισσότερες. Ωστόσο η θυσία τους δείχνει την ποιότητα που είχαν, μια ποιότητα σπάνια στις μέρες μας και περιζήτητη. Η πράξη της αυτοθυσίας τους, κάνει το θάνατο λιγότερο θλιβερό, μα πάνω απ’ όλα αποδεικνύει πόσο πιο ισχυρή είναι από την φθαρτότητα του ατόμου η αιωνιότητα του είναι. Τα ονόματά τους θα ανθίζουν ξανά και ξανά μέσα στις εποχές, στις χιλιετίες, η μνήμη τους θα γίνεται λέξεις που θα ξεπηδούν μέσα από τις στάχτες για να ομορφαίνουν με το παράδειγμά ανθρωπιάς που έδωσαν τους επόμενους που θα έρθουν.Σε μια εποχή που οι περισσότεροι «αμύνονται περί πάρτη» κάποιοι άλλοι έφυγαν από το εγώ για να πάνε στο εμείς, τα σώματά τους τα κατάπιε η φωτιά, αλλά το χωνευτήρι της μνήμης θα τους ζυμώνει με τα αρχαία κόκκαλα των ηρώων…
Την ίδια στιγμή από την άλλη πλευρά του ρεπορτάζ φιγουράρουν οι μορφές των πολιτικών – τελικά το πρόβλημα δεν μόνο ελλαδικό – οι οποίοι με την αδιαφορίας τους, της βαριά αμέλεια τους, ακόμη και την απουσία συνείδησης, οδήγησαν σε μια μεγάλη καταστροφή. Δίκαιες οι διαμαρτυρίες και υπερβολική η αντίδραση άμυνας τους, αντίδραση ενός φοβισμένου ζώου που προσπαθεί να γλυτώσει την τιμωρία. Επέδειξαν ανεπάρκεια και στην συνέχεια δειλία…
Η Ιστορία θα γράψει για όλους και η κρίση της είναι αμείλικτη. Τελικά για τον καθένα έρχεται η ώρα να αποφασίσουν αν θα δεχθούν την θυσία για να ανυψωθούν ή θα επιλέξουν την φυγή για να κρύβονται από το φως στους αιώνες των αιώνων.
