Το κουστούμι και ο ράφτης

Εκτιμούμε ότι οι εξελίξεις που προέκυψαν από την τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου με τις αποφάσεις που ελήφθησαν, για την επιτάχυνση της εφαρμογής των μέτρων του Μεσοπρόθεσμου, δεν είναι αποτέλεσμα μια βαθιάς πίστης ότι αυτή είναι η ενδεδειγμένη λύση στο πρόβλημα της χώρας, αλλά είναι μια επίδειξη «καλής διαγωγής» στους δανειστές μας.

Γιατί αν πραγματικά η κυβέρνηση είχε πειστεί για την αναγκαιότητα τους, αφενός θα είχε προσπαθήσει – τουλάχιστον – να μας πείσει για την ορθότητά τους και αφετέρου δεν θα έχανε τόσο χρόνο με αναβολές. Όταν ο γιατρός έχει μπροστά του ένα πολυτραυματία το μόνο που δεν περνάει από το μυαλό του είναι αν θα τον πονέσει με τη θεραπεία που θα εφαρμόσει, από την άλλη πάλι δεν έχει κανένα δικαίωμα να δείξει οποιονδήποτε δισταγμό απέναντι στον ασθενή για την ορθότητα της θεραπείας.

Η τακτική της αναβλητικότητας που ακολούθησε η κυβέρνηση στην εφαρμογή, τόσο του μνημονίου, όσο και του μεσοπρόθεσμου, με την ελπίδα ότι θα ωριμάσουν οι συνθήκες και θα γίνουν αποδεκτά τα μέτρα απέτυχε, κι αυτό γιατί η απώλεια του χρόνου υπερκέρασε τα όποια οφέλη μπορούσαμε να περιμένουμε από τα μέτρα.

Το μεγάλο πρόβλημα με το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο, δεν είναι η συνταγή των μέτρων. Πολλά από αυτά είναι όντως αναγκαία και χρήσιμα. Η αναποτελεσματικότητά τους βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτοί που το σχεδίασαν λειτούργησαν σαν ένας ράφτης που βρίσκεται στις Βρυξέλες και πρέπει να ράψει ένα κουστούμι για κάποιον που βρίσκεται στην Αθήνα και το μόνο που έχει από αυτόν είναι μια φωτογραφία του!!!

Γι’ αυτό και οι περισσότεροι στόχοι του προγράμματος τινάχθηκαν στον αέρα. Αλήθεια πως μπορείς να βάζεις στόχους αύξησης των εσόδων από την φορολογία όταν αγνοείς επί της ουσίας ότι απευθύνεσαι σε ένα λαό που έχει την φοροδιαφυγή για σπόρ; Ολέθριο λάθος το οποίο και έγινε, όπως και πολλά άλλα. Πως μπορεί να μιλήσει κανείς για περιστολή των δημοσίων δαπανών, επίσης, όταν αγνοεί τόσο το μέγεθος, όσο και την πολυπλοκότητα του φαινομένου της διαφθοράς στον δημόσιο τομέα;

Μόνο μια βαθιά ανάλυση – ιστορική, κοινωνική, πολιτική - της ελληνικής κοινωνίας μπορεί να δώσει ασφαλή στοιχεία επάνω στα οποία θα στηριχθεί οποιαδήποτε συνταγή σωτηρίας. Αυτή την δουλειά θα μπορούσε και θα έπρεπε να την έχει κάνει ο πολιτικός κόσμος, όμως πότε να προλάβει όταν δεκαετίες τώρα ασχολείται μόνο με την εξυπηρέτηση των αναγκών του πελατειακού συστήματος;