Οι περισσότεροι πιστεύουν
ότι το πολιτικό σύστημα της χώρα μας έχει καταρρεύσει… Δυστυχώς ή
ευτυχώς δεν έχει συμβεί, απλά έχει χάσει την ευστάθεια του και επιχειρεί τώρα
είτε με συνέργειες, είτε με μια νέα εκλογική αναμέτρηση να βρει μια νέα
ισορροπία. Μέχρι σήμερα το παιχνίδι της
εξουσίας το μονοπωλούσαν ΠΑΣΟΚ – ΝΔ,
τώρα ένεκα της κρίσης αυτή η κλειστή λέσχη πάει να ανοίξει και να μπούνε και
νέοι παίκτες. Αυτό που βιώνουμε δεν είναι - ακόμη τουλάχιστον - ο επιθανάτιος
ρόγχος του πολιτικού μας συστήματος, αλλά είναι πολύ απλά μια φασαρία, από τη
μία βρίσκονται οι φωνές αυτών που είναι εντός των τειχών και αμύνονται και από
την άλλη οι κραυγές αυτών που πολιορκούν το κάστρο της εξουσίας και θέλουν να
το καταλάβουν.
Αυτό και τίποτα περισσότερο δεν είναι τα όσα συμβαίνουν από
τις 6 Μαΐου και εντεύθεν. Και πιστεύουμε ότι όλα αυτά που λέγονται με υπερβολή
και σε δραματικούς τόνους στο πλαίσιο του «διαλόγου» της δημόσιας ζωής, δεν
είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμη ένδειξη της πολιτικής φτώχειας. Δεν
μπορούμε να έχουμε πραγματικές ανατροπές στην πολιτική και την ζωή μας, γιατί
δεν υπάρχει ο στόχος της ανατροπής, αλλά η αναζήτηση μιας νέας ισορροπίας. Οι
λεγόμενες μνημονιακές εφάρμοσαν το μνημόνιο έτσι όπως τις βόλευε για να μην
θίξουν συμφέροντα. Την ίδια ώρα οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις επέλεξαν
μια θέση αντί - για να αυτοπροσδιοριστούν χωρίς να μπορούν να φτάσουν στο δια ταύτα.
Γι’ αυτό και αρκούνται σε μια υπέρ τους ανακατανομή των εδρών στο κοινοβούλιο
και όχι στην κυριαρχία που θα επέβαλε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, επί της ουσίας
αντιμνημονιακό.
Δεν είναι αμελητέες, απεναντίας είναι πολύ ισχυρές οι
δυνάμεις που υπάρχουν μέσα στη χώρα και εκφράστηκαν και στο εκλογικό αποτέλεσμα
και οι οποίες αγωνιούν μπροστά στο ενδεχόμενο μιας κατάρρευσης του συστήματος
και αυτοί βρίσκονται και στις δύο πλευρές, γι’ αυτό κάνουν ότι μπορούν για να
βρεθεί το γρηγορότερο το νέο σημείο ευστάθειας. Με άλλα λόγια το μεγάλο
πρόβλημα που επιχειρούν να λύσουν και γι’ αυτό γίνεται η φασαρία είναι το πώς
θα μπει και ο τρίτος στο κάστρο της εξουσίας. Χωρίς κανείς βέβαια να νοιάζεται
για την επόμενη ημέρα της χώρας.
