Να συνεχίσουμε τον χθεσινό προβληματισμό σε σχέση με την
απουσία πολιτικής βούλησης από την πλευρά των πολιτικών να αντιμετωπίσουν τα
προβλήματα. Μεγάλα μυαλά έχουμε, ικανά άτομα διαθέτουμε, επιστήμονες και
επιχειρηματίες που μπορούν να αποτελέσουν το πρόπλασμα
για μια νέα αναγεννητική
πορεία της χώρας, θα βρει όποιος ψάξει. Εκείνο που δεν έχουμε είναι πολιτικούς
με προσωπικότητα, με γνώση της Ιστορίας, με συναίσθηση του δημοσίου
συμφέροντος, αλλά και με διάθεση προσφοράς στην κοινωνία. Εκεί βρίσκεται και το
μεγάλο έλλειμμα, το οποίο αν δεν πληρωθεί, θα φτάσουμε ακόμη και στην πέμπτη
εκλογική αναμέτρηση στην σειρά, αναζητώντας διέξοδο.
Πώς όμως μπορούμε να αναζητούμε τέτοιους πολιτικούς όταν το
κομματοκρατικό σύστημα – εμπνευσμένο από τις αρχές και τα διδάγματα του
σταλινισμού – στραγγάλισε, εξόρισε, εξόντωσε πολιτικά κάθε έναν που πήγε να
ξεφύγει από την επικρατούσα κατάσταση; Από την μία το φιλτράρισμα των προσώπων
μέσα από τους κομματικούς μηχανισμούς και από την άλλη η οικογενειοκρατία – ως
φυσική διάδοχος της Βασιλείας – καθόρισαν την εξελικτική πορεία του πολιτικού
συστήματος.
Αν δεν τελειώσουν αυτά τα δύο, με την κατάργηση των κομμάτων
και τη μετατροπή τους σε ανοιχτές λέσχες προβληματισμού και διαλόγου, χωρίς
καμία χρηματοδότηση, χωρίς καμία θεσμική ισχύ και συγχρόνως με την απαγόρευση
του κληρονομικού δικαιώματος στην πολιτική, δεν μπορεί να καθαριστεί το έλος
από το βούρκο, για να σταματήσουν να αναπαράγονται τα κουνούπια που μας πίνουν
το αίμα.
Το πολιτικό σύστημα σήμερα έχει χάσει το κύριο προσόν που
είχε και δικαιολογούσε την ύπαρξή του, την αξιοπιστία. Πλέον είναι ξεκάθαρο και
στον πλέον ανίδεο ότι δεν υπηρετεί καμία πολιτική, πέρα από τον πλουτισμό
κάποιων φατριών. Με την απουσία δε, πολιτικού λόγου καπηλεύονται έννοιες όπως
πατρίδα, έθνος, λαός, προλεταριάτο κ.α. Αντί για πολιτικοί θα μπορούσαν να
χαρακτηριστούν και ως Ελλαδέμποροι, με ό,τι σημαίνει κυριολεκτικά και
μεταφορικά αυτή η αδόκιμη λέξη.
Εκπόρνευσαν την πολιτική και μαζί καπηλεύτηκαν λέξεις
κλειδιά, για να πείσουν το συναίσθημα. Τώρα που η κρίση επαναφέρει τη λογική
στο προσκήνιο, ο καθένας οφείλει να σταθεί πιο υπεύθυνα και με μεγαλύτερη
νηφαλιότητα και επιστρατεύοντας το μυαλό του και στο συμφέρον του να αποφασίσει
τι θα ψηφίσει. Η ψήφος πρέπει να είναι ευθύνης όχι μόνο απέναντι στο σήμερα
αλλά και στις γενιές που έρχονται.
