Πάντα είχα την απορία γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν
αξιοποιεί άξιους, ικανούς και τίμιους επιστήμονες. Οι οποίοι δεν είναι καθόλου
λίγοι, απεναντίας. Όλοι αυτοί οι ικανοί και καταρτισμένοι έχουν να επιλέξουν
από μια θέση παροπλισμού στον δημόσιο τομέα, το
στραπατσάρισμα της ελεύθερης
αγοράς με τους όποιους συμβιβασμούς ή την λύση της ξενιτιάς, η οποία πολλές
φορές προσφέρει αξιοπρέπεια αλλά στερεί την πατρίδα από ικανά άτομα, για να τα
οποία το κράτος ξόδεψε χρήματα να τα σπουδάσει. Εσχάτως έχουν και την
«προοπτική» του ταμείου της Ανεργίας.
Αυτό που υπήρχε στην αρχή ως υποψία, τώρα στον καιρό της
κρίσης ήρθε η ώρα να επιβεβαιωθεί και να αποτελέσει μια τεκμηριωμένη απάντηση,
στο παραπάνω ερώτημα.
Θα σας την πούμε την απάντηση μέσα από μια ιστορία. Στην
Ελλάδα γίνεται τεράστιο λαθρεμπόριο καυσίμων, με την διαδικασία της εξαγωγής σε
βαλκανικές χώρες. Στην πραγματικότητα τι γίνεται; Δηλώνεται μια ποσότητα ως
εξαγώγιμη αλλά αυτή που παραδίδεται είναι μικρότερη. Οι λεπτομέρειες για το πώς
γίνεται αυτό δεν έχουν αξία για το παρόν άρθρο. Εκείνο που έχει αξία είναι ότι
βρέθηκε ένας επιστήμονας, ο οποίος συγκέντρωσε τα επίσημα στοιχεία των
ελληνικών εξαγωγών καυσίμων και για την ίδια περίοδο ζήτησε τα αντίστοιχα
στοιχεία εισαγωγών από τις χώρες υποδοχής των καυσίμων. Δεν υπήρχε καμία
αντιστοίχηση. Για κάθε 100.000 τόνους εξαγωγής, η αντίστοιχη εισαγόμενη
ποσότητα ήταν μόλις το 10 – 15%. Τα
υπόλοιπα καύσιμα διοχετεύονταν χωρίς δασμούς στην ελληνική αγορά. Από αυτή την
φοροδιαφυγή, εκτιμήθηκε με βάση τις τιμές του 2005 ότι το ελληνικό δημόσιο
έχασε σε ένα χρόνο 5 δισ. ευρώ. Στο σύνολο των 7 ετών χάθηκαν τουλάχιστον 35
δισ. ευρώ. Αν τώρα σε αυτά προσθέσουμε τα χρήματα που χάθηκαν στο ίδιο διάστημα
από τις υπερτιμολογήσεις στα φάρμακα, τον ιατρικό εξοπλισμό, τους στρατιωτικούς
εξοπλισμούς, τα υπερτιμημένα δημόσια έργα κ.λ.π. μαζεύεται ένα τεράστιο ποσό
που ίσως να φτάνει και να ξεπερνάει το σύνολο του δημόσιου ελλείμματος.
Αυτά τα χρήματα κάπου πήγαν και συνεχίζουν να πηγαίνουν.
Πρόκειται για ποσά που ξεπερνούν κατά πολύ τα δάνεια του μνημονίου και το
σύνολο των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Με άλλα λόγια δεν θα είχαμε
ζήσει όλα αυτά τα ζοφερά γεγονότα που οδήγησαν τους πολίτες μέχρι και την
αυτοκτονία, αν υπήρχε κάτι… Η πολιτική βούληση. Αυτό είναι το μεγαλύτερο έλλειμμα
που οδήγησε τον πολιτικό κόσμο στην πλήρη απαξίωση. Η πολιτική βούληση να
σταματήσει το φαγοπότι. Πώς; Αφήνοντας τα άξια και ικανά άτομα να κάνουν, αυτό
για το οποίο πληρώνονται, τη δουλειά τους. Διαθέτουμε όλη την τεχνογνωσία για
να φτιάξουμε ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος, αλλά δεν υπάρχει η
πολιτική βούληση για να γίνει αυτό.
