Απίθανοι άνθρωποι, με βαρείς τίτλους και φουσκωμένα
βιογραφικά, βγαίνουν ως ιεροκήρυκες της γερμανοφροσύνης για να διακηρύξουν την μια και μοναδική
αλήθεια, αυτή της δημοσιονομικής πειθαρχίας και να προφητέψουν το τέλος του
ευρωπαϊκού κόσμου αν δεν υπακούσουμε.
Δυστυχώς όμως, στην οικονομία όπως και τη
ζωή, δεν υπάρχει η μια και μοναδική αλήθεια, αυτό είναι προνόμιο μόνο της
θεολογίας και του υπερβατικού, ειδικά στην πολιτική υπάρχουν τουλάχιστον δύο,
για να μπορεί να αναπτύσσεται γόνιμος διάλογος.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν, που την Ευρώπη την έχουν σώζει οι
δαίμονες του γερμανικού οικονομικού και πολιτικού προτεσταντισμού, με συνέπεια
το ευρωπαϊκό οικοδόμημα να κλονίζεται συθέμελα, θα παραδοθούμε αμαχητί; Τώρα
είναι η ώρα να δώσουμε την δική μας ευρωπαϊκή μάχη, όχι ως φτωχοί συγγενείς,
αλλά ούτε και ως παπαγαλάκια ενός αναχρονιστικού και ξεφτισμένου αριστερού
λόγου από αναμασήματα. Αν έχουμε να δώσουμε κάτι στην Ευρώπη, τώρα θα πρέπει να
το κάνουμε, αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις αρχαίες δάφνες.
Αν έχουμε λόγο για την Ευρώπη, θα πρέπει να τον διατυπώσουμε
τώρα που διακυβεύεται το μέλλον της, για να υπάρξει ένας σοβαρός, πολιτικός και
ιστορικά τεκμηριωμένος αντίλογος απέναντι στον μονόλογο των « φλύαρων κεφαλών»
που με την επίκληση της συντέλειας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος πάνε να μας
βάλουν σε ένα νέο, πολύ χειρότερο μαντρί.
Τα φαινόμενα που χαρακτήριζαν το τέλος της ύστερης
αρχαιότητας ήταν η όξυνση των κοινωνικών διαφορών, η οικονομική αποδυνάμωση των
τοπικών οικονομιών της Αυτοκρατορίας, αλλά και συγκέντρωση του πλούτου στα
χέρια λίγων. Αυτά είχαν δρομολογηθεί από
το 200 μ.χ. στον ρωμαϊκό κόσμο. Σας θυμίζει κάτι;
Σήμερα η Ευρώπη έχει αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά και κάτι
ακόμη, θυμίζει μια μηχανή αυτοκινήτου που σβήνει επειδή ο οδηγός φρενάρει
συνεχώς και αντί να αφήσει το φρένο, αποφασίσει να πετάξει τους επιβάτες για να
ελαφρύνει το φορτίο!!! Η Ευρώπη με το παρελθόν που διαθέτει θέλει ένα
καινούργιο δόγμα για να αποκτήσει φτερά και να φύγει μπροστά. Δεν μπορεί το
μέλλον της να είναι ένας γερμανικός οίκος ευγηρίας αποστειρωμένος. Πώς όμως
μπορεί να συμβεί αυτό αν δεν αλλάξει πορεία; Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να
συνταχθεί ένα άλλο εγχειρίδιο κοινής συμβίωσης. Το μεγάλο ζητούμενο για εμάς
είναι αν είμαστε σε θέση να συμβάλουμε στην συγγραφή του. Αν όχι, ας αρκεστούμε
στη συζήτηση που καθορίσει ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Βενιζέλος και οι άλλες
δημοκρατικές δυνάμεις!!! Μέχρι τότε η δόξα της ευρωπαϊκής ενοποίησης θα
κατοικοεδρεύει στα ιδιωτικά μέγαρα και όχι στους δημόσιους χώρους.
