Τι θα έχει μείνει όταν θα έχει περάσει και θα έχει φύγει από
τη χώρα, η τρόικα; Ένας τόπος μαραμένος κάτω από θανάσιμη παγωνιά. Δεν θα είναι
η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Μετά τον πόλεμο ο αμερικανικός παράγοντας
θέλησε να συμβάλει στην ανόρθωση των χωρών που καταστράφηκαν και για το σκοπό
αυτό εκπονήθηκε το σχέδιο Μάρσαλ, μεταξύ αυτών που δέχθηκαν την αμερικανική
βοήθεια ήταν και η Ελλάδα. Σαν ιδέα δεν ήταν καθόλου άσχημο, αφού
προέβλεπε χρήματα και τεχνογνωσία για την ανόρθωση της χώρας, ωστόσο το αποτέλεσμα απείχε κατά πολύ από το αναμενόμενο. Οι αμερικανοί ειδικοί δεν μπόρεσαν να πετύχουν πολλά πράγματα στον τομέα των μεταρρυθμίσεων μέχρι που στο τέλος σήκωσαν τα χέρια και έφυγαν άπραγοι. Μέχρι να φύγουν είχαν πέσει πάρα πολλά χρήματα στη χώρα, αλλά όχι για τον σκοπό που ήταν στο σχέδιο, αλλά στις τσέπες των επιτηδείων που μπόρεσαν να καρπωθούν την αμερικανική βοήθεια. Τι μας έμεινε από εκείνη την εποχή; Δύο – τρείς αμερικανικές εταιρίες που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, ο αμερικανικός κινηματογράφος και η μουσική τους και μια κάστα αεριτζήδων ελλήνων που έγιναν «επιχειρηματίες» με ξένα χρήματα και φυσικά οι χιλιάδες μετανάστες προς τη Γερμανία και το Βέλγιο, καθώς η ελληνική οικονομία δεν μπόρεσε – παρά τη βοήθεια – να σταθεί στα πόδια της.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και τώρα με πιο δραματικό τρόπο.
Τι περιλαμβάνει η ατζέντα της τρόικας; Μεταρρυθμίσεις και οικονομική βοήθεια. Εμείς
τι κάνουμε; Κρατάμε τα χρήματα και απορρίπτουμε τις μεταρρυθμίσεις, συλλήβδην.
Γιατί όμως; Το ξέρουμε ότι έχουμε ανάγκη ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, έχουμε
ανάγκη ένα παραγωγικό δημόσιο τομέα και πολλά άλλα… Γιατί αντιδρούμε; Για τον ίδιο λόγο που απέτυχε το
μεταρρυθμιστικό σκέλος του σχεδίου Μάρσαλ, γιατί το όλο σχέδιο είναι μετάφραση
ενός ξένου μοντέλου διάρθρωσης του κράτους και χωρίς καμία προσαρμογή
επιχειρείται βίαια να εφαρμοστεί στην Ελλάδα. Αν απορρίψουμε τα σενάρια
καταστροφής της χώρας, αν προσπεράσουμε την βαρβαρότητα των μεθόδων που
εφαρμόζονται και αν παραβλέψουμε τυχόν ψυχολογικά απωθημένα των ευρωπαίων προς
τους Έλληνες (και τα οποία εκφράστηκαν με την ομοβροντία των αρνητικών
χαρακτηρισμών, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες κ.λ.π.) τι μένει; Η προσπάθεια να
γίνουμε, με το στανιό, ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Τι θα έχει απομείνει στο τέλος; Αυτό που περιγράφουμε στην
αρχή, ένας έρημος, ρημαγμένος τόπος,
χωρίς νιάτα, χωρίς ζωντάνια, χωρίς ελπίδα. Το πρόβλημα της χώρας σήμερα δεν
είναι το δημόσιο χρέος, αυτό είναι η πρόφαση για να δικαιολογηθεί η επέμβαση
της Ε.Ε., αφού δημόσιο χρέος και μάλιστα μεγαλύτερο από το δικό μας έχουν και
άλλες χώρες. Αντί λοιπόν να λέμε μόνο ένα όχι στην επέλαση της βαρβαρότητας,
οφείλαμε σε αυτά τα δύο χρόνια να έχουμε διατυπώσει μια άλλη πρόταση ανάπτυξης
και αναδιάρθρωσης της χώρας, εδώ όμως προκύπτει το κρίσιμο ερώτημα: Ποιοι από το πολιτικό προσωπικό θα μπορούσαν
να έχουν διατυπώσει μια τέτοια πρόταση; Την απάντηση νομίζω τη γνωρίζεται.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
