Περάσαμε ένα δύσκολο χειμώνα, ανάμεσα σε μνημονιακές τρέλες
και τις αναφυλαξίες που πάθαινε το πολιτικό σύστημα κάθε φορά που έμπαινε θέμα
να χάσει ένα ακόμη προπύργιο του από το τσουνάμι που προκάλεσε η οικονομική
κρίση. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο συνισταμένες της καθημερινότητάς μας, ίσως για
πολλούς να πέρασε απαρατήρητος ένας θεατρικός οργασμός που
έλαβε χώρα στην
Καβάλα. Φέτος που οι επιχορηγήσεις προς το θέατρο, είναι λιγότερες από ποτέ
άλλοτε, μέσα στην χειμωνιάτικη μιζέρια που πλάκωνε τα πάντα, συνέβη στην Καβάλα
μια «θεατρική άνοιξη». Ερασιτεχνικές και επαγγελματικές παραστάσεις,
περισσότερο από ποτέ άλλοτε, ζέσταναν τις παγερές νύχτες, προσφέροντας
ψυχοθερμίδες ικανές να άγουν την ψυχή.
Για πρώτη φορά, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ξύπνησε από την χειμερία νάρκη
και από τον Νοέμβριο μέχρι τον προσεχή Μάιο, έχει να προσφέρει σχεδόν κάθε
σαββατοκύριακο μοναδικές παραστάσεις, μικρού κόστους και μεγάλου βεληνεκούς,
υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Θοδωρή Γκόνη – ναι, αυτού που «του σέρνουν
τα εξ αμάξης». Επί μήνες τώρα, στην σκηνή του ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ πέφτουν τα
βράδια μικρά διαμάντια, που αν τα μαζέψει κανείς ίσως να μπορεί να φτιάξει ένα
ξεχωριστό «κόσμημα» που θα θυμίζει αυτόν τον τόσο δύσκολο αλλά και γόνιμο
θεατρικά χειμώνα. Δεν είχαμε την άνεση του χρόνου και την διάθεση πολλές φορές
να τα παρακολουθήσουμε όλα, όσα όμως έτυχε, ήταν μια πραγματική απόλαυση. Την
περασμένη Κυριακή το βράδυ, ήταν η τελευταία παράσταση, του έργου της Λούλας
Αναγνωστάκη «Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη και ερμηνεία της
Ελένης Ουζουνίδου… Επί 45 λεπτά της ώρας, η κ. Ουζουνίδου ισορροπούσε ανάμεσα
στις αναμνήσεις που της δημιουργούν τα γαλλικά τραγούδια και ο ύμνος της Τρίτης
Διεθνούς για να συνθέσει το κατάλληλο περιβάλλον για να μονολογήσει, αλλά επί
της ουσίας να ομολογήσει, τα πάθη και τις ταλαιπωρίες από την συνάντηση των
φτωχών και καταφρονεμένων της δική μας κοινωνίας με τους ομοιοπαθείς από την
κατάρρευση του ανατολικού μπλόκ και της Σοβιετίας. Ανθρώπινα κουρέλια (μήπως
φυτά;) που προσπαθούν να ξεκολλήσουν από την λάσπη και να ζήσουν ως δυνατοί…
Σε μια εποχή ανθρωπιστικού – κοινωνικού μηδενισμού και
τέλους των ιδεολογιών, εκείνο που σκέπτεσαι σβήνοντας τα φώτα της σκηνής και
πριν, το παρατεταμένο, χειροκρότημα, είναι ότι όταν πιστεύεις σε ένα Θεό, εσταυρωμένο,
αρνητή της κοσμικής βασιλείας, ταπεινωμένο, καταφρονεμένο και αιωνίως αποπεμπόμενο
από την επίγεια Ιερουσαλήμ, ξεκινώντας την Μεγάλη Εβδομάδα τι καλύτερο από μία
θεατρική παράσταση που θα σε φέρει κοντά στους απόκληρους, τους προδομένους,
τους ματαιωμένους ως ανθρώπους, τους περιθωριακούς, τους φυλακισμένους και
γιατί όχι στους σύγχρονους καταφρονεμένους που δημιούργησαν οι ουτοπίες του
Σοσιαλισμού.
Καλή Ανάσταση
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
Υ.Γ. Το σύνολο της παράστασης ήταν αψεγάδιαστο, ως
σκηνοθεσία, ως ερμηνεία, ως μουσική, ως σκηνικό. Όσοι κατηγορούν τον Θοδωρή
Γκόνη, ως «αυταρχικό, απαιτητικό,
υπερόπτη, αγενή» και όλα τα σχετικά έχουν δίκιο, όπως φαίνεται η μέθοδός του, αποδίδει,
και φέτος το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. «ξύπνησε» και
κάνει ότι μπορεί για να μας ξαφνιάσει.
