Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα οι πράξεις αποδοκιμασίας των πολιτών προς τα κυβερνητικά στελέχη. Γιαουρτώματα, εξυβρίσεις, αποδοκιμασίες είναι όλο και πιο συχνά φαινόμενα. Φυσικά η εύκολη λύση είναι η μεν κυβέρνηση να αποδίδει αυτές τις αντιδράσεις σε εγκάθετους, κύρια των κομμάτων της Αριστεράς, οι δε υποστηριχτές της μέσω των Αθηναϊκών ΜΜΕ να πηγαίνουν και ένα βήμα παρακάτω και να καταδικάζουν τον βαρβαρισμό, ως ένα φαινόμενο που απλώνεται όλο και περισσότερο στην κοινωνία.
Προσωπικά δεν με εκφράζουν αυτού τους είδους οι αντιδράσεις, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να τις παραβλέψω και να μην τις καταλάβω. Όταν ο άλλος είναι απελπισμένος, άνεργος και καλείται να επιβιώσει αξιοπρεπώς με τρείς και εξήντα πόσο θα αντέξει ακόμη. Σε τελική ανάλυση είναι προτιμότερο να εκτονωθεί με πετώντας κανένα γιαούρτη ή κανένα μπουγέλο νερό, απ’ ότι να αρχίσει να σπάσει και να καίει τα πάντα. Χωρίς βέβαια να μπορεί κανείς να αποκλείσει και αυτή την εξέλιξη αν δεν γίνει κάτι!!!
Που όμως η κυβέρνηση έχασε το παιχνίδι; Το πρώτο είναι ότι ζήτησε και ζητάει σκληρές θυσίες από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, ενώ την ίδια ώρα δεν περιορίζει τα προνόμια των πολιτικών, συστήνει εξεταστικές επιτροπές απαλλαγής πολιτικών προσώπων και παρά τις διακηρύξεις δεν έχει οδηγηθεί στην Δικαιοσύνη ούτε ένα επίορκος υπάλληλος, από αυτούς που συστήνουν το σύστημα διαφθοράς στον δημόσιο τομέα.
Παράλληλα δεν έχει γίνει καμία, μα καμία κίνηση για να μαζευτούν τα κλεμμένα. Δυο κινήσεις ήταν αρκετές, άρση του τραπεζικού απορρήτου για όλους τους έχοντες εργασιακή σχέση ή συναλλαγή με το δημόσιο και φυσικά εξονυχιστικός έλεγχος του Ε9.
Σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε και την αίσθηση που υπάρχει στους πολίτες για την ανικανότητα του συνόλου του πολιτικού κόσμου να διαχειριστεί προς όφελος της κοινωνίας και των πολιτών την οικονομική κρίση. Ζητείται ελπίς, θα μπορούσε να είναι το ζητούμενο για κάθε πολίτη αυτής της χώρας, όσο όμως παραμένει ζητούμενο θα αντιδρά σπασμωδικά, απερίσκεπτα και παρορμητικά, γιατί πολύ απλά δεν ξέρει τι καλύτερο μπορεί να κάνει μέσα στην απελπισία του. Αυτός όμως δεν λόγος για να δέχεται κάθε είδους κατηγορίες από τα τηλεπάραθυρα και από τους χορτάτους πολιτικούς, οι οποίοι με την στάση τους δεν προάγουν την εθνική ενότητα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αλλά διασπείρουν την διχόνοια και την κοινωνική απορρύθμιση. Ας μιλάνε λιγότερο και ας πράττουν περισσότερο υπέρ της κοινωνίας και των πολιτών μήπως και κάποια στιγμή σταματήσει η εκπόρνευση της πολιτικής.
