Ο βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος ήταν ξακουστός σε όλο τον αρχαίο κόσμο για τα αμύθητα πλούτη του. Από τους φόρους που του έδιναν οι ελληνικές αποικίες της Μικράς Ασίας και από τα χρυσωρυχεία του Πακτωλού ποταμού, γινόταν όλο και πιο πλούσιος και πιο περήφανος για τα πλούτη του. Πίστευε μάλιστα ότι δεν υπήρχε πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από αυτόν στον κόσμο. Γι' αυτό
παραξενεύτηκε και θύμωσε πολύ όταν κάποτε πήγε στο παλάτι του ο Σόλων και όταν ο Κροίσος περηφανεύτηκε ότι είναι ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου, ο σοφός Έλληνας του αποκρίθηκε: «μηδένα πρό του τέλους μακάριζε», δηλαδή, «μην καλοτυχίζεις κανέναν προτού δεις το τέλος του».
παραξενεύτηκε και θύμωσε πολύ όταν κάποτε πήγε στο παλάτι του ο Σόλων και όταν ο Κροίσος περηφανεύτηκε ότι είναι ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου, ο σοφός Έλληνας του αποκρίθηκε: «μηδένα πρό του τέλους μακάριζε», δηλαδή, «μην καλοτυχίζεις κανέναν προτού δεις το τέλος του».
Και στ' αλήθεια πλήθος συμφορές βρήκαν τον Κροίσο. Ο γιος του ο Άτυς σκοτώθηκε στο κυνήγι και ο ίδιος νικήθηκε από το βασιλιά των Περσών Κύρο και αιχμαλωτίστηκε. Τη στιγμή μάλιστα που ανεβασμένος στη φωτιά ο Κροίσος ετοιμαζόταν να πεθάνει, θυμήθηκε τα λόγια του Σόλωνα και φώναξε μετανιωμένος τρεις φορές «Σόλων! Σόλων! Σόλων!». Ο Κύρος, που τον άκουσε, ζήτησε να μάθει τι σήμαινε η επίκληση αυτή, και ακούγοντας την ιστορία, χάρισε στον Κροίσο τη ζωή και τον κράτησε κοντά του ως σύμβουλο.
Αυτά μας μεταφέρει ο Ηρόδοτος και ο Διόδωρος Σικελιώτης και τα θυμηθήκαμε βλέποντας σε παγκόσμια προβολή τον θάνατο του επί 42 χρόνια ηγέτης της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι. Πέθανε σαν το σκυλί στο δρόμο και οι τελευταίες του στιγμές, έτσι όπως τις κατέγραψαν οι κάμερες, δεν θύμιζαν σε τίποτα τον ηγέτη που γεμάτος έπαρση έβγαινε και απειλούσε φίλους και εχθρούς. Δεν θύμιζε σε τίποτα τον ηγέτη μιας επανάστασης που φιλοδοξούσε να αναδειχθεί σε κυρίαρχο του αραβικού κόσμου και να τον αλλάξει με τη βία και το σπαθί στο όνομα του Αλλάχ. Πέθανε σαν ένα ανθρωπάκι που εκλιπαρούσε για τι ζωή του. Πέθανε με ένα τρόπο που δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο, ακόμη και σε αυτόν που έχει διαπράξει μεγάλα εγκλήματα. Πέθανε με τρόπο που έχασε την αξιοπρέπειά του. Πέθανε με ένα τρόπο που δεν τον ευχόμαστε σε κανένα άνθρωπο. Πέθανε με ένα τρόπο που δικαιώνει την διαπίστωση ότι με τη βία δεν λύνονται τα προβλήματα και ότι σε όλες τις περιπτώσεις οι βίαιες επαναστάσεις κατέληξαν στα πιο σκληρά και τυραννικά καθεστώτα.
Υπάρχει μια παροιμία της Ανατολής που λέει ότι «Κάθε τι που κερδίζεται με σπαθί, χάνεται με σπαθί και ότι κερδίζεται με αγάπη, χάνεται με αγάπη», παρά το γεγονός ότι όλα τα παραδείγματα από την ιστορία πιστοποιούν την ορθότητα της διαπίστωσης ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ότι οι μεγαλύτερες επαναστάσεις και αυτές που άντεξαν ήταν τελικά αυτές που δεν είχαν βία!!!
