Όπως έχουμε ξαναγράψει, ο άνθρωπος όταν σταμάτησε να είναι νομάδας και απόκτησε μόνιμη κατοικία, άρχισε να καλλιεργεί, η καλλιέργεια του έφερε πλεόνασμα – αποταμίευση, επόμενο ήταν να ξεφύγει από την ανάγκη και να αρχίσει να προγραμματίζει τη ζωή του, αυτό έφερε το χρόνο της εργασίας και τον ελεύθερο χρόνο. Από την στιγμή που ξέφυγε από την σκληρή πραγματικότητα της
καθημερινής αναζήτησης της τροφής, άρχισε να αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο στοχαζόμενος και κοινωνώντας τις σκέψεις τους στους υπόλοιπους της ομάδας, αυτό γέννησε τις πρώτες κοινωνίες, τις πρώτες πόλεις, για πρώτη φορά δεν ξεκινούσε κάθε μέρα από το μηδέν, αλλά είχε κάτι ως απόθεμα. Κάθε νέος άνθρωπος δεν ξεκινούσε τη ζωή του από το τίποτα, είχε βρει κάτι από τον πατέρα του και πρώτα απ’ όλα έβρισκε τη πατρώα γη. Πατρίς γαία για τους αρχαίους προγόνους μας που στα χρόνια του Όμηρου από επίθετο έγινε ουσιαστικό και το συναντάμε πλέον ως πατρίς, δηλαδή πατρίδα. Έτσι έφτασε ως τις μέρες μας. Η μητέρα έφερνε τον άνθρωπο στη ζωή και ο πατέρας του έδινε τη γη για να την καλλιεργήσει και να ζήσει. Γι’ αυτό στην αξιακή κλίμακα αυτά τα δύο πρόσωπα βρίσκονταν πάρα πολύ ψηλά. Οι πρώτες πόλεις, γέννησαν τον πολιτισμό, την πολιτική και την έννοια του Πολίτη, όλα αυτά ήρθαν να δημιουργήσουν μια υπεραξία που ήρθε να επικαθίσει επάνω στην πατρώα γαία, την πατρίδα, αναπτύχθηκαν κοινές συνήθειες… Το έθος (δηλαδή η συνήθεια), το «κατά τα ειοθώτα» με τον συνήθη τρόπο, έτσι προέκυψαν τα έθιμα, το έθνος και όλα τα υπόλοιπα παράγωγα! Πατρίδα και έθνος ταυτίστηκαν με την έννοια ότι το δεύτερο, δηλαδή άνθρωποι με κοινά έθιμα, κοινές συνήθειες, κατοικούν την ίδια γη, την ίδια πατρώα γη.
Ωστόσο αυτή η ταύτιση, δηλαδή το έθνος και η πατρίδα, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι δεσμεύονται από συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια. Γι’ αυτό στην περίπτωση των Ελλήνων πατρώα γη βρέθηκε να υπάρχει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, στην Μαύρη Θάλασσα, την Θράκη, την Ιωνία, σε όλες τις ακτές της Μεσογείου και τα πιο ορεινά σημεία της ελληνικής χερσονήσου. Δεν είχαν ανάγκη το κράτος, γιατί είχαν πατρώα γη και έθνος, αυτός είναι και ο λόγος που μπόρεσαν να πορευτούν τόσες χιλιάδες χρόνια.
Όταν η Ελλάδα απόκτησε κράτος, με την σύγχρονη έννοια, άρχισε να χάνει πατρίδες, άρχισε να χάνει το έθνος, άρχισε να χάνει τις κοινές συνήθειες και να μπαίνει σε νέα στενά καλούπια. Άρχισε να θρηνεί και να νοσταλγεί τις χαμένες πατρίδες, κι αυτό γιατί το κράτος έτσι όπως συγκροτήθηκε ήταν ένα ξένο κουστούμι που τον έκανε δουλοπάροικο, ξένο στο τόπο του, ξένο στην πατρίδα του… Άρχισε τότε να μετράει ήττες και ελλείμματα…
Κάπως έτσι φτάσαμε στο μνημόνιο, το Δ.Ν.Τ., την τρόικα. Χάσαμε την υπεραξία που γεννούσε το έθνος, χάσαμε το αίσθημα της αξίας της πατρώας γης και ότι είχαμε – αξιοπρέπεια, πίστη, μεράκι, φιλότιμο – για να κρατικοποιηθούμε και να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι.
Χάθηκε ο κοινός τόπος και βουλιάξαμε στην απαξίωση των χρεών. Γι’ αυτό το έλλειμμα δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό, γι’ αυτό το χρέος δεν είναι εθνικό, αλλά αθηναϊκό και ανήκει σε αυτούς που εξέφρασαν και υπηρέτησαν αυτή τη καθεστηκυία τάξη. Λογικό και προφανές είναι ότι αυτοί που το δημιούργησαν δεν μπορούν πιά ούτε να το διαχειριστούν γι’ αυτό και αναζητούν σωτηρία σε ένα γερό κούρεμα.
