Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, που βλέπαμε τα δελτία του ευρωβαρόμετρου στα οποία συγκαταλέγονταν οι Έλληνες μεταξύ των πιο αισιόδοξων εταίρων της Ε.Ε. Κι όχι μόνο αυτό, ήμασταν και αυτοί που δηλώναμε πιο Ευρωπαίοι, από τους Ευρωπαίους!!! Το θυμάστε;
Πως είναι λοιπόν δυνατόν μέσα σε δύο – τρία χρόνια το πολύ να γίνουμε ο πιο καταθλιπτικός λαός της Ευρώπης και να μιλάμε για την Ε.Ε. με τόσο μίσος; Τι άλλαξε;
Εκείνο που άλλαξε είναι ότι πλέον η Ε.Ε. δεν μας πληρώνει ή καλύτερα μας πληρώνει με σκληρούς όρους και επιπλέον μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην φτώχεια. Εδώ μπορεί να αναζητήσει κανείς μια στροφή προς τον ρεαλισμό της Ε.Ε. η οποία δεν θέλει να μας πληρώνει πλέον ή μπορεί κανείς να εντοπίσει κανείς και μια συνομωσία πίσω απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν, μπορεί όμως και να διαβλέψει και μια διάθεση τιμωρίας μας, γιατί δεν είναι δυνατόν όλη η Ευρώπη χρόνια τώρα να δουλεύει με το κεφάλι σκυμμένο και εμείς να είμαστε μέσα στην καλή χαρά!!! Γιατί ακόμη και αν δουλεύουμε περισσότερο δεν μετράει όταν έχουν την δυνατότητα να γλεντάμε και να διασκεδάζουμε, αυτό είναι αιτία για να γεννήσει φθόνο. Σε μεγάλο βαθμό τα δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο και οι δηλώσεις διαφόρων αξιωματούχων έχουν φθόνο, στάζουν δηλητήριο, λες και τώρα ανακάλυψαν ξαφνικά όλες τις στρεβλές καταστάσεις. Φθόνο για ένα μοντέλο ζωής, που παρά τις δυσκολίες, τις αδικίες και τις στρεβλώσεις που έχει, έχει χαρά, έχει μιαν άλλη προσέγγιση της ζωής και του χρόνου. Αυτός ο φθόνος έβαλε φρένο στην ανοχή της Ε.Ε. προς την ελληνική κοινωνία, αυτή είναι η αιτία σε μεγάλο βαθμό για τα όσα τραβάμε σήμερα…
Πέρα από τις συγκεντρώσεις, τις διαμαρτυρίες, τα γιουχαΐσματα προς τους κυβερνώντες και προς την τρόϊκα μια πιο ψύχραιμη ή καλύτερα αποστασιοποιημένη στάση προς τα μέτρα και τις περικοπές, όχι με την έννοια ότι δεν μας αφορούν αλλά με την έννοια ότι δεν θα μας κάνουν να χάσουμε και το κέφι μας, μια πιο ηχηρή απάντηση. Αν πάμε πίσω στην Ιστορία, σε μεγάλες καταστροφές, πολύ μεγαλύτερες από αυτή που ζούμε τώρα και θα δούμε τη χαρά και το τραγούδι να ανθίζουν πολύ γρήγορα. Κι αυτό με την έννοια ότι από τη στιγμή που χύθηκε το γάλα όσο και να θρηνείς δεν μαζεύεται.
Θα ήταν πολύ πιο ηχηρό το μήνυμα διαμαρτυρίας αν πέρα από την οργή και την αγανάκτηση των συγκεντρώσεων στέλναμε ένα μήνυμα ότι είμαστε αδιάφοροι, γιατί μπορούν να μας τα πάρουν όλα εκτός από το κέφι και την ελπίδα. Θα θέλαμε λοιπόν να δούμε μια μεγάλη συγκέντρωση να τελειώνει όχι με συνθήματα αλλά με ένα μεγάλο χορό, κυκλωτικό, ελληνικό, που θα αγκάλιαζε το Κοινοβούλιο και κάθε πλατεία επαρχιακής πόλης. Ένα τεράστιο χορό χιλιάδων ατόμων στο ρυθμό του «Ας κρατήσουν οι χοροί…»…
Να είστε σίγουροι ότι αυτή η μορφή διαμαρτυρίας θα τους πονέσει πιο πολύ και θα είναι λυτρωτική για την δική μας εθνική κατάθλιψη. Και να θυμάστε οι περιουσίες και τα χρήματα όπως χάνονται έτσι κερδίζονται, οι ψυχές που χάνονται όμως δεν ξανακερδίζονται!!!
