Το πολιτικό σύστημα πλέει τα λοίσθια κάτω από το βάρος της αδυναμίας του να δώσει λύση στο πρόβλημα της χώρας. Δεν ξεχωρίζουμε κανέναν γιατί το πρόβλημα έχει λάβει πλέον καθολικά χαρακτηριστικά, εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την στιγμή πάνω από το 50% των ψηφοφόρων δηλώνει πολιτικά άστεγο.
Πού όμως αστόχησε το μεταπολιτευτικό μοντέλο; Η κυριότερη αιτία για την απουσία εμπιστοσύνης των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα, η οποία εξελίχθηκε σε μια γενική αμφισβήτηση των πάντων, οπότε από εκεί και πέρα δεν είναι μακριά μια κατάσταση γενική απείθειας.
Η μεταπολίτευση ήρθε κομίζοντας στην χώρα μας, μια πιο πατριωτική, πιο ηθική, πιο δίκαιη και πιο ανεξάρτητη πολιτική. Αυτές ήταν οι διακηρύξεις και οι αγωνιστικές περγαμηνές των πολιτικών ήταν η εγγύηση ότι αυτό που έλεγαν το εννοούσαν. Δεν τους ζήτησε κανείς να πούνε μεγάλα λόγια, θα μπορούσαν να έχουν πει και λιγότερα, ίσως τότε και η απόσταση λόγων και έργων θα ήταν μικρότερη. Ο νέος τρόπος του πολιτεύεσθαι όμως ήταν όχι μόνο ίδιος με την προδικτατορική φαυλότητα αλλά πολύ χειρότερος, γιατί από τους κρουνούς της ΕΟΚ έτρεχε άφθονο χρήμα με συνέπεια να γνωρίσει ο τόπος μας μια διαπλοκή άνευ προηγουμένου.
Ωστόσο αυτό δεν ήταν το μόνο πρόβλημα, το μοντέλο της αεριτζίδικης οικονομίας έγινε το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο της χώρας και αυτό εξέθρεψε συμπεριφορές και πρότυπα που στην αρχή ξένισαν και στην συνέχεια μιμήθηκαν από τους περισσότερους. Οι ίδιοι οι πολιτικοί έγιναν το κακό παράδειγμα προς μίμηση.
Σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, όπου το μορφωτικό έλλειμμα είναι το κυρίαρχο πρόβλημα – ακόμη και από το οικονομικό – η διαπαιδαγώγηση του πληθυσμού περνάει μέσα από το παράδειγμα, μέσα από την μίμηση τόσο του κακού, όσο και του καλού.
Έτσι φτάσαμε εκεί που φτάσαμε, αλλά αυτό δεν είναι το κακό, από μόνο του. Αυτό το σύστημα μετέτρεψε την κοινωνία σε ένα χέρσο χωράφι, στο οποίο δεν φυτρώνει τίποτα, ούτε τσουκνίδες. Γι’ αυτό παρά την γενική κατάρρευση δεν υπάρχουν, έστω ως εφεδρείες, εκείνες οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα μπούμε σε ένα κυκεώνα με ωδίνες χωρίς όμως τοκετό. Ίσως το βάθεμα της κρίσης, ακόμη περισσότερο, να φέρει εκείνη την αφύπνιση, έτσι όπως εκφράζεται σε ακραίες καταστάσεις από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κάθε ζωντανού οργανισμού.
