Αργά και ιδιαίτερα επώδυνα περνάμε από μια εποχή που τελειώνει σε μια άλλη νέα που ακόμη ούτε καν υποψιαζόμαστε το πώς θα είναι, άλλωστε πάντοτε η ιστορία κάπως έτσι άλλαζε και μαζί αλλάζανε και οι ζωές των ανθρώπων. Μόνο που σήμερα, μετά από
μια εποχή ασφάλειας μπαίνουμε σε πρωτόγνωρα για την γενιά μας, μονοπάτια, όπου πρώτα και κύρια η ασφάλεια είναι το κύριο ζητούμενο. Γίνεται κατανοητό ότι οι βεβαιότητες του παρελθόντος, δουλειά, σπίτι, φίλοι, δεν είναι και τόσο δεδομένα πλέον, καθώς η κρίση λειτουργεί ως ολετήρας για τις σταθερές. Και βέβαια εδώ ανακύπτει το ερώτημα: Και εγώ τι κάνω;Εκείνα που μπορούμε να κάνουμε δεν είναι και τόσα πολλά, είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικά. Δεν ξέρουμε μάλιστα αν αυτά που μπορούμε να κάνουμε είναι ικανά να μας πάνε στις πύλες ενός νέου κοινωνικού παραδείσου, πιστεύουμε όμως ότι μπορούν να μας απομακρύνουν από την κόλαση, οι πύλες της οποίας έχουν ήδη ανοίξει και μας περιμένουν.
Με λίγα λόγια δεν μπορούμε άλλο να είμαστε παρατηρητές των γεγονότων, η ανοχή είναι συνενοχή στο έγκλημα που συντελείται αυτή τη στιγμή. Επίσης είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μπορούμε όμως να κάνουμε ότι μπορούμε για να αλλάξουμε τα πράγματα στην πόλη μας, στην γειτονιά μας. Αντί να υποταχτούμε στην πραγματικότητα να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να της επιβληθούμε, αλλάζοντας μικρά και σημαντικά πράγματα. Θα έρθει η ώρα που όλοι μας θα κριθούμε, από τα παιδιά μας, από τους ιστορικούς του μέλλοντος ακόμη και από το Θεό, όχι μόνο για όσα θα έχουμε κάνει, αλλά και για όσα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε.
