Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Το παρόν εγκυμονεί το μέλλον


Αργά και ιδιαίτερα επώδυνα περνάμε από μια εποχή που τελειώνει σε μια άλλη νέα που ακόμη ούτε καν υποψιαζόμαστε το πώς θα είναι, άλλωστε πάντοτε η ιστορία κάπως έτσι άλλαζε και μαζί αλλάζανε και οι ζωές των ανθρώπων. Μόνο που σήμερα, μετά από
μια εποχή ασφάλειας μπαίνουμε σε πρωτόγνωρα για την γενιά μας, μονοπάτια, όπου  πρώτα και κύρια η ασφάλεια είναι το κύριο ζητούμενο. Γίνεται κατανοητό ότι οι βεβαιότητες του παρελθόντος, δουλειά, σπίτι, φίλοι, δεν είναι και τόσο δεδομένα πλέον, καθώς η κρίση λειτουργεί ως ολετήρας για τις σταθερές. Και βέβαια εδώ ανακύπτει το ερώτημα: Και εγώ τι κάνω;

Εκείνα που μπορούμε να κάνουμε δεν είναι και τόσα πολλά, είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικά. Δεν ξέρουμε μάλιστα αν αυτά που μπορούμε να κάνουμε είναι ικανά να μας πάνε στις πύλες ενός νέου κοινωνικού παραδείσου, πιστεύουμε όμως ότι μπορούν να μας απομακρύνουν από την κόλαση, οι πύλες της οποίας έχουν ήδη ανοίξει και μας περιμένουν.

Με λίγα λόγια δεν μπορούμε άλλο να είμαστε παρατηρητές των γεγονότων, η ανοχή είναι συνενοχή στο έγκλημα που συντελείται αυτή τη στιγμή. Επίσης είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μπορούμε όμως να κάνουμε ότι μπορούμε για να αλλάξουμε τα πράγματα στην πόλη μας, στην γειτονιά μας. Αντί να υποταχτούμε στην πραγματικότητα να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να της επιβληθούμε, αλλάζοντας μικρά και σημαντικά πράγματα. Θα έρθει η ώρα που όλοι μας θα κριθούμε, από τα παιδιά μας, από τους ιστορικούς του μέλλοντος ακόμη και από το Θεό, όχι μόνο για όσα θα έχουμε κάνει, αλλά και για όσα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε.

Το παρόν που ζούμε εγκυμονεί το μέλλον, πράγμα που σημαίνει ότι αν συνεχίσουμε να κάνουμε και σήμερα ότι κάναμε χθες τότε το αύριο θα είναι ίδιο, αν όμως σήμερα αλλάξουμε το πως δρούμε και το μέλλον θα είναι διαφορετικό. Το μέλλον που θα ζήσουμε αύριο γράφεται σήμερα, είτε συμμετέχουμε στο γράψιμο και εμείς, είτε όχι, με την διαφορά ότι όλοι θα το ζήσουμε