Ως κράτος οδεύουμε προς το σημείο μηδέν. Εκτιμούμε ότι
πλησιάζουμε στο σημείο εκείνο που το λεγόμενο νεοελληνικό κράτος θα αφήσει την
τελευταία του πνοή. Τα σημάδια αποδιοργάνωσης και διάλυσης πληθαίνουν, ακόμη
και εκείνη η υποτυπώδης λειτουργία που υπήρχε ως μηχανισμός πελατειακών σχέσεων
υπολειτουργεί, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει ζωή ακόμη.
Ωστόσο
είναι σαφές ότι εξεμέτρησε το ζην από την στιγμή που ως οντότητα δεν μπορεί να
αφενός να εξυπηρετήσει τους πολίτες αλλά και να αποτελέσει εργαλείο συνεργασίας
στις διακρατικές σχέσεις.
Ο μηχανισμός που διαθέτουμε είναι δομημένος σε μια
συγκρουσιακή λογική και οι συγκρούσεις που γεννάει εκδηλώνονται τόσο προς το
εσωτερικό, το γνωστό φαινόμενο όπου η μία υπηρεσία δεν μιλάει με την άλλη,
ακόμη και αν ανήκουν στο ίδιο υπουργείο και βρίσκονται κάτω από την ίδια στέγη,
αλλά τόσο και στις σχέσεις των υπηρεσιών με τους πολίτες. Ο δημόσιος μηχανισμός
γνήσιο τέκνο του πολιτικού συστήματος έχει ως κυρίαρχο στοιχείο την σύγκρουση.
Βλέπετε και το πολιτικό σύστημα, ακόμη και τώρα που η χώρα είναι κρεμασμένη
επάνω από το γκρεμό δεν μπορεί να παράγει πολιτικές σύγκλισης αλλά σύγκρουσης.
Στις 7 Μαΐου ναυάγησαν οι προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης
επειδή όποιος έμπαινε στην λογική της συνεργασίας ήταν ο προδότης ενώ ο καθαρός
και ο άμεπτος ήταν ο υπερασπιστής της ακυβερνησίας. Που πάμε όμως με αυτή τη
λογική; Το πιθανότερο είναι και στις 18 Ιουνίου να έχουμε ένα εκλογικό
αποτέλεσμα που δεν παρέχει αυτοδυναμία σε κανένα κόμμα, τι θα γίνει; Η χώρα θα
μείνει ακυβέρνητη;
Το κακό όμως δεν σταματάει εδώ. Αυτή τη συγκρουσιακή λογική
την εξάγουμε και στις διεθνείς μας σχέσεις, γι’ αυτό και δεν διαθέτουμε ένα
πολυδιάστατο πλαίσιο ισότιμων σχέσεων. Καλές σχέσεις έχουμε μόνο σε όσους
είμαστε υποτελείς ή με όσους δεν έχουμε κοινά συμφέροντα οπότε μας είναι και
αδιάφοροι.
Το γύρισμα σε μια νέα εποχή, προϋποθέσει και μια νέα
πολιτική θεώρηση των πραγμάτων όπου η επιδίωξη της συνεργασία δεν θα είναι βάρος αλλά χαρά.
