Μια από τις πιο μελανές σελίδες της Καθολικής Εκκλησίας
είναι η περίοδος που οι ιεροεξεταστές πήραν το ευαγγέλιο και από ένα θεόπνευστο
έργο το έκαναν εργαλείο επιβολής της εξουσίας τους. Για να μπορέσουν να το
κάνουν αυτό άφησαν την ουσία και κράτησαν το γράμμα, έχασαν το νόημα για να
κερδίσουν τον τύπο. Έτσι κατάφεραν να μετατρέψουν τον Χριστιανισμό από μια
θρησκεία
Αγάπης και συμπόνιας προς τον πλησίον μας, σε ένα μηχανισμό άσκησης
απάνθρωπης εξουσίας και αυτό στο όνομα του Θεού. Οδηγήθηκαν χιλιάδες ανθρώπων
στην πυρά γιατί δεν δέχθηκαν να συμμορφωθούν με αυτό το διαστροφικό καθεστώς.
Αυτό το πάθος για τον τύπο σε βάρος της ουσίας μεταλαμπαδεύτηκε και στον
Προτεσταντισμό, ο οποίος κατάφερε όχι μόνο να τον αφομοιώσει απόλυτα αλλά να
τον εξελίξει σε ένα αυστηρό αξιακό σύστημα σκέψης και δράσης.
Όταν λοιπόν αυτός το σύστημα περνάει από την θρησκεία, στην
εκπαίδευση και στην κοινωνία, λογικό είναι να εκφραστεί και στην οικονομική
σκέψη. Τότε οι κομισάριοι των τραπεζών και των οικονομικών επιτροπών ελέγχου, μετατρέπονται σε
σύγχρονους ιεροεξεταστές. Προσπαθούν με την ισχύ που τους δίνει η θέση τους να
επιβάλουν τους δικούς τους οικονομικούς κανόνες στο σύνολο της επικράτειας που ελέγχουν.
Ζητούν αυστηρή τήρηση των κανόνων, πίστη στα οικονομικά πλάνα και τους
σχεδιασμούς, αδιαφορώντας για το αν οδηγούν στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Οι
λέξεις Αγάπη, Αλληλεγγύη, Συμπόνοια ακόμη κα Συγχώρεση είναι άγνωστες γι΄
αυτούς, αφού η μοναδική λέξη – κλειδί που ανοίγει τον δικό τους παράδεισο είναι
μόνο μία «Συμμόρφωση».
Από την πλευρά της Ορθόδοξης Πίστης δεν υπήρξαν ποτέ
φαινόμενα ανάλογα, όπως ήταν η Ιερά εξέταση, άλλες οι κατευθύνσεις της ζωής και
άλλες οι λέξεις που την συνθέτουν. Γι’
αυτό και τώρα που γίνεται συζήτηση για την «επαναδιαπραγμάτευση», ουσιαστικά συναντιόνται δύο κόσμοι που μιλάνε διαφορετική
γλώσσα. Αυτοί μιλάνε για «συμμόρφωση» εμείς μιλάμε για «κατανόηση», αυτοί
μιλάνε για «τιμωρία» εμείς για «συγχώρεση», αυτοί μιλάνε για «χρήματα», εμείς
μιλάμε για «ψυχές»…
Αν λείπει σήμερα κάτι από την Ευρώπη δεν είναι ούτε τα
χρήματα, ούτε οι ντιρεκτίβες, λείπει η αγάπη για τον άνθρωπο, ως εικόνα του
Θεού, γι’ αυτό και ο ανθρωπισμός τείνει να πνεύσει τα λοίσθια. Ανάμεσα σε μια
Ευρώπη της Ελευθερίας και του Αυτοβούλου και σε μια Ευρώπη του Καθαρτηρίου και
του Αναμορφωτηρίου, η επιλογή έγινε υπέρ του δεύτερου. Γι’ αυτό και δεν μπορεί
να έχει μέλλον, όχι μόνο το Ευρώ, αλλά ούτε και η ίδια η Ε.Ε. και γιατί να
έχει;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
